'Ik kreeg een aantal jaar geleden leukemie. Toen ik beter was, kroop ik direct op de moto en dat gaf me echt het gevoel dat ik terug leefde!'
VROUWEN MET STOERE HOBBY’S: Anaïs (30) rijdt samen met haar zoontje Jules (3) met een zijspan
Dat vrouwen een serieus stel figuurlijke ballen aan hun lijf hebben hangen, tonen we elke week door een vrouw met een stoere hobby in de kijker te zetten. Anaïs Lachaert (30) kreeg enkele jaren geleden leukemie, maar haar passie voor motorrijden hielp haar deze vreselijke ziekte te overwinnen.
Anaïs Lachaert (30) uit Serskamp is een receptioniste in een autogarage. Toch heeft haar grote liefde geen vier, maar twee wielen! Ze rijdt met een zijspan en naast haar zit haar driejarig zoontje Jules. ‘Mijn ouders hebben een motorgarage, dus ik groeide van jongs af aan op met moto’s’, vertelt Anaïs. ‘Ze namen me als peuter al mee in de zijspan en vanaf mijn vijf jaar reed ik zelf rond met een klein brommertje in onze tuin. Op mijn zestiende had ik mijn eerste brommer en toen ik achttien werd, haalde ik onmiddellijk mijn motorrijbewijs.’
Wil dat zeggen dat je een snelheidsduivel bent?
‘Totaal niet! Velen denken omdat je met een motor rijdt, dat je een halve zot bent. Op de openbare weg zal ik me altijd aan de verkeersregels houden. Als ik wat sneller wil rijden, dan boek ik een dagje op een afgesloten circuit zodat ik me volledig kan uitleven.’
Wat zijn de voorwaarden om een goede motorrijdster te worden?
‘Je moet vooral geen schrik hebben. Het is een volledig ander gevoel om op twee wielen te rijden in plaats van op vier. Eenmaal je die klik maakt en durft, raak je er meteen aan verslingerd.’
Het staat nog steeds meer bekend als een mannensport. Hoe komt dat denk je?
‘Ik denk dat heel wat vrouwen de stap niet durven zetten omdat ze denken dat het gevaarlijk is. Mannen zijn daar in het algemeen iets lakser in en zoeken meer risico’s op.’
Is het ook niet een beetje gevaarlijk?
‘Goh, ik besef dat je kwetsbaarder bent op een moto. Maar met je fiets kan je ook iets tegenkomen hé. De passie wint het toch altijd van dat beetje angst hoor. Je moet gewoon investeren in beschermende kledij én vooral met je verstand rijden. Zo vermijd je al heel wat miserie. Ik heb trouwens al meer geluk dan ongeluk gehad op twee wielen, want ik leerde dankzij het motorrijden mijn vriend kennen!’
Vertel.
‘We liepen elkaar letterlijk tegen het lijf op een motorevent. Hij reed toen zelf nog niet, maar kwam kijken naar de moto’s. Nadat we enkele keren op date gingen, haalde hij zelf zijn rijbewijs zodat we samen konden rijden. Zijn ouders stonden er in het begin niet zo voor te springen, maar ze zijn van gedachten veranderd. Gelukkig, want ons zoontje rijdt nu ook al mee! Ik ruilde mijn motor namelijk in voor een zijspan.’
Wat een zalig idee!
‘Ja. Als kleine spruit ging ik ook in de zijspan samen met mijn ouders overal naartoe. Toen ik zwanger was, gaven zij me als verrassing een sidecar cadeau zodat ik hetzelfde kon doen met mijn eigen kindje. Hij was nog geen achttien maanden oud toen ik hem voor de eerste keer in dat bakje zette en nu rijdt ie altijd mee.’
Vindt hij het leuk?
‘Ja, enorm. Hij doet niet liever. Het is echt een plezier om hem te zien lachen naast mij. Voor zijn derde verjaardag kochten mijn man en ik hem ook een kleine pocketbike en daar is hij ook zot van. Het is duidelijk dat hij de microbe ook te pakken heeft (lacht). En ik ben stiekem blij dat de traditie wordt verdergezet.’
Wat is het zotste dat je al meemaakte bij het uitoefenen van deze hobby?
‘Sowieso het moment dat Jules de eerste keer meereed in de sidecar. Dat kleine mannetje naast mij zien glunderen met zijn minihelmpje op. We namen toen zijn potje mee en moesten een paar keer langs de weg stoppen zodat ie naar toilet kon gaan. Dat was hilarisch!’
Wat vind je eigenlijk zo leuk aan motorrijden?
‘Het is altijd al een passie geweest, maar daarnaast kreeg het ook een speciale betekenis. Enkele jaren geleden werd ik namelijk ziek. Ik kreeg de diagnose leukemie en wanneer ik in het ziekenhuis lag, miste ik het zo hard om met de motor te rijden. Dat was, naast mijn gezin natuurlijk, een van de drijfveren om het niet op te geven en te blijven vechten. Vanaf ik terug een beetje beter was en me sterk genoeg voelde om een ritje te doen, kroop ik direct op de moto. Dat deed me zoveel deugd en het gaf me opnieuw het gevoel dat ik echt leefde.’
Hoe gaat het nu met jou?
‘De chemo is achter de rug en in oktober 2018 kreeg ik een stamceltransplantatie. Nu ben ik er terug volledig bovenop. Vorig jaar in september begon ik terug halftijds te werken en sinds november ben ik weer voltijds aan de slag. Vroeger gingen we elk jaar op reis met de motor, maar door mijn ziekte viel dat de laatste jaren in het water. Vorig jaar konden we sinds lange tijd opnieuw naar Frankrijk rijden, en dat was voor mij echt het teken dat ik eindelijk al die miserie achter mij kon laten.’
Hoe reageren mensen als je vertelt dat dit je hobby is?
‘Iedereen die me nog maar een beetje kent, weet dat dit een groot stuk van mijn leven is. Als ik nieuwe mensen leer kennen, schrikken ze daar toch een beetje van. Ik ben klein en fijn, en ze verwachten niet dat ik overweg kan met zo’n zware machine (lacht).’
Tot slot: waarom zouden onze lezeressen deze hobby eens moeten proberen?
‘Het is een toffe manier om je grenzen te verleggen. Geloof me: er zal een nieuwe wereld voor je opengaan. Je geniet ook van de vrijheid, want niemand kan je storen. Het geeft je een speciaal gevoel dat ik eigenlijk op geen enkele andere manier kan oproepen. Het geeft me het gevoel dat ik leef en na alles wat ik meemaakte, is dat me heel dierbaar!’
Nog meer straffe dames:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
