6 vrouwen over hun beschamende sollicitatieblunders: ‘Er hing een gigantisch stuk croissant tussen m’n tanden’

© Getty

‘Op weg naar mijn eerste sollicitatie­gesprek ben ik in blinde paniek bij een wild­vreemde man in de auto gestapt. Dat zat zo. Ik was met de trein naar Diegem gespoord en had een plannetje afgedrukt om van het station naar de kantoren van het bedrijf waarbij ik aan de slag wilde, te stappen. Ik weet niet of het aan het plannetje lag of aan mijn gebrek aan oriëntatie­vermogen, maar na een tiental minuten wandelen bevond ik me ergens waar ik helemaal niet moest zijn. Ik liep verloren langs een steenweg zonder degelijk voetpad en kwakkelde dan maar in de drassige berm tot mijn laarsjes helemaal wegzakten in de modder. Ondertussen tikte de tijd weg. Ik moet er heel erg radeloos hebben uit­ gezien, want plots stopte er een auto naast mij en vroeg de man aan het stuur waar ik naartoe ging. Normaal zou ik nooit ofte nimmer bij een random stranger in de wagen stappen, maar uit pure angst om te laat op mijn gesprek te komen, deed ik het toen wél. Geluk­kig had de man alleen maar goede bedoelingen. Dankzij zijn gps geraakte ik op tijd ter plekke én had ik nog twee minuten over om mijn laarsjes weer toonbaar te maken.’

© Getty

‘Tien jaar geleden solliciteerde ik voor mijn huidige job. Nadat ik al verschillende interviewrondes en honderd-en-een testen had overleefd, mocht ik nu een dagje proefdraaien in het bedrijf om te zien of het zou klikken met de rest van het team. Ik was nog niet binnen of mijn hak bleef steken tussen twee kasseien net voor de inkomhal. Krak! Ik heb de hele dag op kantoor rondgewaggeld op één hoge en één lage schoen, te midden van al mijn toekomstige collega’s. Enige pluspunt: ik had meteen een gespreksonderwerp wanneer ik weer eens aan iemand nieuw werd voorgesteld. Het ijs was gebroken en vandaag doe ik dezelfde job nog steeds met plezier. Alleen voor die kasseien kijk ik uit.’

© Getty

‘Nog tijdens mijn studie economie had ik mijn eerste sollicitatiegesprek bij een bekende accountancyfirma. Alles liep op rolletjes, maar toen ik terug op mijn kot arriveerde, keek mijn toenmalig vriendje me met grote ogen aan. Er hing blijkbaar een gigantisch groot stuk croissant tussen mijn tanden, een restant van de lunch die ik net vóór de afspraak nog snel naar binnen had gewerkt. Mijn huisgenoten noemen me sinds die dag Carrie Croissant (lacht). Gelukkig werd ik ondanks alles toch aangenomen.

© Getty

‘Mijn eerste sollicitatie ooit was niet voor een job, maar voor een simpele stageplaats. Desondanks was ik zo zenuwachtig voor het gesprek dat ik een uur te vroeg ter plaatse arriveerde in mijn rode Ford Fiësta, een oude roestbak zónder airco. Het was hoogzomer en ik durfde nog niet binnen te gaan bij het bedrijf, waardoor ik een uur in de auto heb zitten zweten dat het geen naam had. Gevolg: een knalrode kop en een zweetrug tijdens het gesprek, maar daarna gelukkig ook een stageplaats!’

 © Getty

‘Ik sta als leerkracht in het middelbaar onderwijs en een paar jaar geleden mocht ik op gesprek bij de directeur van een nieuwe school. Nadat we mijn cv hadden overlopen, ging het over praktische zaken, zoals uurroosters en of ik me al dan niet bij de christelijke vakbond zou willen aansluiten. Waarop ik doodserieus vroeg of er ook een niet-christelijke vakbond was. De directeur antwoordde droog dat ik solliciteerde op een katholieke school, waarmee hij meteen mijn achteraf niet zo goed geïnformeerde vraag beantwoordde (lacht).’

© Getty

‘Enkele jaren geleden begon ik aan mijn zoektocht naar werk. Zoals zoveel laatstejaarsstudenten had ik daar geen ervaring mee. Voorbereiding was dus van groot belang! Door mijn perfectionistische kantje was ik gelukkig tiptop in orde. Ik leerde de geschiedenis van het bedrijf waar ik ging solliciteren vanbuiten en zocht de locatie op via Google Maps, mijn beste vriend. Of dat dacht ik toch... De dag van de sollicitatie fietste ik op mijn dooie gemak naar de afspraak. Ik had de route gememoriseerd en was ruim­schoots op tijd vertrokken. De vlag van het bedrijf hing buiten; ik zat juist! Vol zenuwen drukte ik op het belletje met de naam van de firma. Geen antwoord, dus probeerde ik het nog een keer. Opnieuw geen antwoord. Ik begon het een beetje warm te krijgen. Wat nu? Smart­phones waren nog maar net in opmars, dus de mogelijkheid om mijn mails te checken was er niet. Na tien minuten kwam er een man het gebouw uitgewandeld met een sigaret in de hand. Met een klein hartje vroeg ik of hij soms wist waarom er niemand de deur opendeed. Maar juffrouw, zei hij lachend, die zijn allang verhuisd! Blijkbaar zat het bedrijf ondertussen een paar straten verder en had niemand de moeite genomen om me daarvan op de hoogte te brengen. Ik ben onmiddellijk op mijn fiets gesprongen en heb mezelf bijna letterlijk doodgetrapt. Uiteindelijk kwam ik twintig minu­ten te laat aan op het juiste adres. Tot zover mijn goede eerste in­druk. Ik probeerde nog uit te leggen dat het niet mijn schuld was, maar enkele dagen later kreeg ik een mailtje met de mededeling dat ik toch niet geschikt was voor de job. Bij dezen wil ik het bedrijf in kwestie bedanken voor de teleurstelling, de stress én de work­-out.’