We doen allemaal maar wat, dat is de consensus die schrijfster Hanne Luyten vormde na zeven jaar moederschap en drie kinderen. Ze pende haar opvoedtrucjes en verzuchtingen daarom neer in een grappig boek: ‘Laat ons toch gewoon samen lachen met onze miserie.’
Er bestaan drie soorten moeders.
Allereerst heb je de “mevrouwenmama’s”. Ze staan perfect geknipt en gekapt aan de schoolpoort, spenderen hun avonden in de yogales en hebben perfect beleefde kinderen. De “ploetermoeder” poogt exact hetzelfde, maar slaagt er niet in om de dag zonder kleerscheuren door te komen. Van de twintig bordjes die ze in de lucht probeert te houden blijven er ’s avonds vijf heel over, en dat is een succes. Nog een categorie lager vind je de zogenaamde “loedermoeders”, een divisie ouders die zelfs geen bordjes hebben om mee te beginnen.
Dat zijn voor alle duidelijkheid niet onze woorden, maar die van Hanne Luyten. De 34-jarige schrijfster rekent zichzelf zonder enige twijfel tot de laatste categorie. In haar debuutboek ‘Niet aan Kind en Gezin Verklappen’ vertelt ze eerlijk, zonder enige schroom en met een grote dosis humor over de geweldige warboel die het ouderschap is.
‘Ik ben in 2011 voor de eerste keer mama geworden en dat heeft mij enorm overvallen’, lacht Hanne Luyten. ‘Ik was zodanig slecht voorbereid op het moederschap dat er mij de ene na de andere onverwachte en grappige situatie te beurt viel. Die bundelde ik als kleine verhaaltjes op sociale media. Dat leverde steeds meer reacties op. Mensen vonden het fijn dat ik de realiteit van het ouderschap weergeef en de blunders die daarbij komen kijken. Die eerlijkheid werd duidelijk geapprecieerd. Zo is het idee gegroeid om daar een boek rond te maken.’
De ideale moeder bestaat dus, maar jij bent het niet?
HANNE LUYTEN: ‘Op Instagram of Pinterest zie je regelmatig inspirerende dingen over het moederschap verschijnen. Dat gaat van perfecte foto’s tot brooddozen die volzitten met boterhammen in de vorm van Eiffeltorens: dat is gewoon niet haalbaar voor mij (lacht). Ik kan alleen maar schrijven over hoe ik het zelf ervaar, met blutsen en builen. Desondanks vind ik het moederschap een fantastisch feest – de ene dag meer dan de andere – en ben ik blij dat ik veel van die gekke situaties mag meemaken.’
Brooddozen die volzitten met boterhammen in de vorm van Eiffeltorens: dat is gewoon niet haalbaar voor mij.
Je bent in je boek soms wel heel eerlijk over wat het betekent om moeder te zijn. Ik herinner me een interview met Siska Schoeters uit 2015. Toen zij haar kinderen ‘kleine fuckers’ noemde, kreeg ze bakken vol kritiek.
‘Ik denk soms ook zoals Siska: thank god, ze liggen in hun bed. De avond is terug van mij! Ik denk dat elke moeder en vader au fond op dezelfde manier in ouderschap staan, namelijk handenvol goede bedoelingen. We proberen er allemaal elke dag het beste van te maken. Ik denk dat Siska dat toen gewoon iets bruter heeft verwoord. Maar mensen die zeggen dat het altijd perfect is? Dat kan ik mij moeilijk voorstellen. Als het echt zo is, krijg ik graag tips over hoe dat kan (lacht).’
Ook toen Ann Lemmens opriep om kinderen zelf te laten beslissen of ze familie een kus willen geven of niet waren er meteen twee kampen. Waarom liggen ouderschapskwesties zo gevoelig volgens jou?
‘Omdat mama of papa zijn zo dicht bij jezelf ligt, komt elke andere aanpak heel persoonlijk binnen. Ik probeer zelf weinig tot geen oordeel te vellen over andere ouders. Ik heb niet eens een handleiding van mijn eigen kinderen, waarom zou ik die van andere kinderen wel hebben? Anders betekent niet per se beter of slechter, maar misschien is die aanpak wel leuker?
Ik probeer zelf weinig tot geen oordeel te vellen over andere ouders. Ik heb niet eens een handleiding van mijn eigen kinderen.
Sta je zelf open voor feedback?
‘Altijd. Als iemand weet hoe zijn kind probleemloos broccoli binnenkrijgt, wil ik het graag weten. Met tips en feedback kan je alleen maar voordeel doen.’
Heb je zelf dan nog lessen te leren na zeven jaar moederschap?
‘Nog elke dag denk ik: wat en hoe? Wel heb ik beter leren loslaten. Dat leer je mettertijd. Zo had ik bij mijn eerste dochter altijd zeker alles bij als ik de deur uitging: een volle tas pampers, een reserveoutfit, speelgoed. Bij kind drie was dat slechts één losse pamper. En daarmee lukte het ook. Ik heb geleerd om mij niet over alles even hard op te winden: choose your battles. Daar komt het bij ouder zijn op neer. Willen de kinderen hun schoenen niet aandoen? Dan gaan ze zonder schoenen in de auto en lossen we het later wel op. Daar ga ik geen strijd over voeren.’
Waarover wel?
‘Beleefdheid. Daarover sluit ik weinig compromissen. De angst voor een onbeleefd kind komt bij elke mama of papa terug, denk ik. Als je erbij bent, kan je hem nog corrigeren. Spelen ze bij een vriendje, dan kan je enkel de hele autorit lang herhalen dat ze dankjewel en alsjeblieft moeten zeggen. Eens afgezet moet je hopen en bidden dat alles goedkomt.’
Ik las ook dat je regelmatig liegt tegen je nageslacht.
‘Wel, over de grote dingen zijn we zo eerlijk mogelijk. Denk daarbij aan een overleden grootouder. Over kleinere zaken durf ik inderdaad te liegen, ja. Mijn kinderen lusten niet graag courgette. Als ik het vervolgens warme komkommer noem, gaat het er wel in. Dus eten wij nooit courgette (knipoogt). De klassieker dat het geen pijn zal doen als ik een pleister van een wondje trek, wordt ook regelmatig gebruikt. “Ik tel tot drie en ik ben weg zonder jou” is er ook zo eentje. Ik zou nooit weggaan zonder hen, maar dat hoeven zijn niet te weten. Zolang het dreigement werkt, laat ik het liever zo (lacht).’
Ik heb geleerd om mij niet over alles even hard op te winden: choose your battles. Daar komt het bij ouder zijn op neer.
Wat vind jij jouw grootste uitdaging als loedermoeder?
‘Ik wil vermijden dat ik een helikoptermoeder word, eentje die bang is telkens haar kinderen nieuwe dingen gaan ontdekken of pakweg dansen op een gevaarlijk ogend speeltoestel. Ik hoop dat ik mijn angsten niet op hen overbreng. Mijn man vormt gelukkig voldoende tegengewicht als ik weer eens dreig te panikeren.’
Welk cliché rond ouderschap hoop jij met je boek aan diggelen te slaan?
‘Er wordt dikwijls gedacht of gezegd dat moeders heel scherp kunnen zijn voor elkaar. Dat is zeker de afgelopen jaren zo geweest, maar ik vind dat er tegelijkertijd een soort verbond bestaat tussen moeders. Een begrijpende blik krijgen als je kinderen tegen een andere winkelkar botsen, bijvoorbeeld. Dat verbond vind ik het schoonste dat er is, los van mijn kinderen. Ik ben een keigrote fan van andere moeders en vaders. We’re all in the same shit. Laat ons er dus de humor van inzien, steun vinden bij elkaar en gewoon lachen met onze miserie. Het is bij niemand elke dag feest.’
Heb je misschien een gouden raad voor vrouwen die net (loeder)moeder zijn geworden?
‘Alles komt altijd goed. Durf gewoon op jezelf te vertrouwen. Als je je kind eens achterstevoren aankleedt of zijn jas vergeet, maakt dat niets uit. Dat kan gebeuren. De basis blijft voor iedereen: doe je best, en meer kan je niet doen. Maar als het bij mij is goedgekomen, lukt het bij de rest vast ook.’
#nietaankindengezinverklappen, Borgerhoff & Lamberigts, €19,99
Lees ook:
