Zelfmoord op je 16de

“Ik kreeg een sms van een vriend: ‘Is het waar van Bob?’ Mijn eerste gedachte was nog: wat heeft hij nu weer uitgestoken? Bob was zo’n jongen die eerst deed en dan dacht. Vrolijk, grappig, tof. Mijn partner in crime in de klas. Een half uur later had ik Bobs beste vriend aan de lijn: Bob had een eind aan zijn leven gemaakt. Totale shock was het. Compleet onbegrip. Toch niet Bob? Ik ken niemand die zo levenslustig was als hij, niemand die zo lachte, zo bruiste.

Ik snapte het vooral niet. Het leek niet door te dringen. Ik wist het, maar om de vijf minuten leek het even aan te komen. ‘Hij is écht weg’. Ik ben op mijn brommer gesprongen en naar zijn huis gereden, omdat Bobs vriend me dat vroeg. Pas daar heb ik gevoeld dat het écht was. Bobs mama was blij dat ik er was, zei ze. ‘Je was een goede vriend voor hem.’ Ze was gebroken. Kapot van verdriet, zeggen ze wel eens. Ik heb het daar gezien. Ik heb verdriet nog nooit van zo dichtbij gezien, het was heel heftig.”

“Ik weet dat er nu veel wordt gepraat over de rol van de media bij zelfdoding. De tegenstanders vinden dat we er niet over moeten praten, omdat het nieuwe zelfdodingen zou uitlokken. Ik doe mijn verhaal wél, om mensen bewust te maken.

Onze maatschappij wordt alsmaar harder, iedereen wil het perfecte plaatje met carrière, relatie, gezin en vrienden. Het zorgt er mee voor dat (jonge) mensen het niet meer zien zitten. Er is zo veel druk, ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zeggen: ‘Ik doe niet meer mee.’ Doen alsof dat niet gebeurt, zal het niet oplossen. En voor degenen die achterblijven, wordt het taboe – want dat is zelfdoding écht nog altijd – alleen maar groter.”

Lees hun volledige verhaal en de commentaar van de deskundige deze week in Flair.