Koppels die problemen hebben om zwanger te worden, kunnen een beroep doen op een eicel- of spermadonor. Dat is natuurlijk fantastisch. Maar hoe is het voor de kinderen? Op haar vijfentwintigste verjaardag kreeg Steph te horen dat ze het kind is van een spermadonor.
Steph: “Het moment dat mijn broer me vertelde dat hij, Sophie en ik kinderen van een donor waren, vielen alle puzzelstukjes plots in elkaar. Ik geloofde het ook meteen. We zijn een drieling en heel ons leven hebben we het gevoel gehad niet gewenst te zijn door onze vader, of de man van wie ik dacht dat hij mijn vader was.
Jarenlang had ik een onbehaaglijk gevoel, hing er een vreemde sfeer, was er iets gaande waar ik niet meteen de vinger op kon leggen. Toen ik dan op onze vijfentwintigste verjaardag te horen kreeg dat hij niet mijn biologische vader was, voelde dat als een opluchting. Jarenlang zochten we toenadering, bevestiging en liefde en nu begrepen mijn broer, zus en ik waarom we die nooit kregen.
Dat we niet zijn biologische kinderen waren, zat mijn vader duidelijk in de weg. Het was heel raar, maar meteen na dat nieuws kreeg ik flashbacks van mijn hele leven. Al die situaties waarin ik het gevoel had dat er iets niet klopte, kregen plots een verklaring. De waarheid die ons leven op z’n kop zette, voelde vreemd genoeg aan als een verlossing.”
Hoe ging het verder met Steph en haar broer en zus? Zocht en vonden ze hun biologische vader? Je leest het alleen in Flair.
