Kim was 26 toen ze door de donkerste maanden van haar leven ging. In januari 2009 probeerde ze een einde te maken aan wat voor haar een hel was: haar eigen leven. Drie dagen later werd ze wakker en ging ze weer verder, met vallen en opstaan.
Kim: “Op een ochtend was ik op weg naar mijn werk toen ik een eerste paniekaanval kreeg. Ik wist niet goed waarom, maar ik kon gewoon niet meer verder. Ik kreeg het verschrikkelijk warm, mijn hart sloeg als een gek en ik had het moeilijk met ademen.
Alles gaat mislopen: die gedachte zou vanaf dan mijn leven beheersen. Op mijn werk ben ik die dag niet geraakt, bij de huisdokter wel. Ik kreeg een licht antidepressivum voorgeschreven, maar veel beterschap bracht dat niet.
Uiteindelijk werd ik opgenomen in een psychiatrische afdeling. Na de eerste week opname mocht ik een weekend naar huis, en dat bleek geen goed idee. Ik voelde me ellendig, alleen en niet begrepen, door niemand. Ik wilde niet meer nadenken, me niet meer slecht voelen, ik wilde dat de ellende stopte. De pijn maakte me die avond hysterisch. Ik greep alle medicatie die ik kon vinden bij elkaar, nam alles in en maakte een einde aan de hel.
Drie dagen later werd ik wakker. Het was niet gelukt. Mijn ouders hadden me gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Ze waren boos, verdrietig, geschrokken. Diezelfde namiddag mocht ik naar huis en stond ik op een familiefeest. Mijn problemen werden doodgezwegen, genegeerd.”
Hoe het nu met Kim gaat, lees je deze week in Flair.
