COLUMN: ‘Of ik niet continu herkend word? Dat vroeg een oude schoolkennis me’

Of ik niet continu herkend word? Dat vroeg een oude schoolkennis me toen ik haar tegen het lijf liep in de Antwerpse Stadsfeestzaal. Terwijl ze de vraag stelde, schoten haar ogen dartel heen en weer, alsof ze hoopte dat ik op dat eigenste moment aangeklampt zou worden door een horde dolle Flairlezeressen met roze pen en geurend briefpapier in de hand, smekend om een handtekening. Ik moest haar en mijn imaginaire schare fans echter teleurstellen: ik heb niet eens een handtekening. De overjaarse kleuter in mij schrijft na al die jaren nog steeds gewoon haar naam.

Nu heeft er wel een keer of twee iemand gepolst of ik ‘die van de Flair’ was, maar de omstandigheden stonden telkens in de weg van het moment. De eerste keer was in een tankstation, door de winkeldame die het magazinerek aan het bijvullen was. Ze nam er een Flair uit en bladerde tot mijn hoofd op een pagina verscheen: ‘Dat ben jij toch, hè?’ Glimmend van trots knikte ik, maar ze ging meteen verder: ‘Normaal lees ik de Flair nooit, maar het was superkalm vanavond dus heb ik er eens doorgebladerd.’ Duidelijk een fan van het eerste uur.

'Effe uw outfit checken, gij schrijft toch over mode', zei ze. 'En?' polste ik. 'Valt wel mee!' Ja, daar doet een mens het voor.

De tweede keer was al even glamoureus. Ik stond mijn handen te wassen in de toiletten van een veel te drukke club in de stationsbuurt, toen iemand één spiegel verder riep: ‘Heeey, gij zijt die van de Flair!’. Nu moet je weten: ik ben niet het type meisje dat er goed uitziet op feestjes. Aan het begin van de avond ligt alles nog in de plooi, maar een uur en drie gin-tonics later vind je mij druipend van het zweet links vooraan op de dansvloer, waar ik vriend en vijand lastigval met instinkers als: ‘Ligt mijn haar nog goed?’, ‘Zie je dat mijn rug doorweekt is?’ en ‘Zou ik mijn frou naar achteren doen?’ Ter info: de antwoorden luiden respectievelijk ja, nee en nee.

Daar stond ik dus in die toiletten naast een potentiële fan met betere coupe en minder actieve zweetklieren dan ik. Ik vermande me. Atleten zweten toch ook tijdens hun moment de gloire? Met een brede glimlach draaide ik me om en zag ik hoe mijn gesprekspartner me van kop tot teen bekeek. ‘Effe uw outfit checken hè, gij schrijft toch over mode’, zei ze. ‘En?’ polste ik lachend. Waarop zij schamper: ‘Valt goed mee!’ En weg was ze. Waardering, daar doet een mens het toch voor.

Ik besloot mijn schoolvriendin in de Stadsfeestzaal deze zielige anekdote te besparen. ‘Goh ja, dat gebeurt weleens’, loog ik en samen lolden we om mijn geveinsd succes. De rest van de dag zweette ik amper.

Deze column verscheen in Flair op 26 april.