‘Wanneer ze Pola op mij legden, voelde het alsof er een ontbrekend puzzelstuk van ons gezin op z’n plaats viel.’
Emma (28): ‘Net toen we besloten onze kinderwens on hold te zetten na twee zwangerschapsverliezen, waren daar toch die twee lijntjes op de zwangerschapstest’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Emma (28) had te maken met twee zwangerschapsverliezen. Joeri (31) en zij zijn nu de trotse ouders van Pola.
‘Ik kreeg te maken met twee zwangerschapsverliezen in december 2022 en april 2023’, vertelt Emma. ‘Het vruchtje wilde telkens niet innestelen en verder groeien. Net toen Joeri en ik besloten hadden om onze kinderwens even on hold te zetten na enkele helse maanden, waren daar toch die twee lijntjes op de zwangerschapstest. Ik besloot snel om de knop om te draaien en te genieten van de zwangerschap in plaats van schrik te hebben dat het opnieuw fout zou lopen. Ik besefte wat een wonder het was dat ik gezond zwanger was na twee verliezen.’
Scheurtje in de vruchtzak
‘Mijn zwangerschap verliep heel vlotjes’, aldus Emma. ‘Ik had amper last van kwaaltjes en ik genoot met volle teugen van het vrolijk baby’tje in mijn buik. Ik had geluk dat ik ook heel actief kon blijven, tot bijna aan het einde van mijn zwangerschap. Ik bleef lopen tot ik ongeveer 30 weken ver was en daarna bleef ik dagelijks wandelen.’
De dag na mijn uitgerekende datum bleek dat er een scheurtje in de vruchtzak zat en ik al vruchtwater verloor.
‘Net zoals mijn zwangerschap, verliep de bevalling ook vlot’, gaat Emma verder. ‘De dag na mijn uitgerekende datum bleek dat er een scheurtje in de vruchtzak zat en ik al vruchtwater verloor. We moesten binnen de 24u in het ziekenhuis zijn om antibiotica te krijgen zodat mijn baby en ikzelf geen infecties zouden oplopen. Joeri en ik stelden op voorhand geen geboorteplan vast. “We zien wel”, was ons mantra.’
Placenta vast
‘De eerste uren ving ik de weeën in bad op en nadien vroeg ik toch een epidurale’, vertelt Emma. ‘Op een dikke tien uur tijd kwam Pola ter wereld. Wanneer ze haar op mij legden, voelde het alsof er een ontbrekend puzzelstuk van ons gezin op z’n plaats viel. Het was precies als thuiskomen, een gevoel dat alles klopte. Helaas bleek dat mijn placenta vastzat waardoor ik opnieuw pittige persweeën kreeg. Het voelde alsof ik voor een tweede maal moest bevallen. Ik kreeg een tweede epidurale en de gynaecoloog trok de moederkoek er volledig uit. Dit was toch wel afzien!’
Helaas bleek dat mijn placenta vastzat waardoor ik opnieuw pittige persweeën kreeg. Ik kreeg een tweede epidurale en de gynaecoloog trok de moederkoek er volledig uit. Dit was toch wel afzien!
‘Pola is vernoemd naar mijn grootmoeder Paula, uitgesproken als “Pola”’, zegt Emma. ‘Ons dochtertje haar tweede naam is Robin, genoemd naar mijn neef die 10 jaar geleden overleed. We wilden sowieso een naam met een betekenis of een link naar onze familie. De naam heeft een mooie betekenis voor ons en is niet alledaags, wat voor ons beiden belangrijke voorwaarden waren.’
Buikgevoel
‘Ik wilde ook rond het moederschap geen verwachtingen creëren op voorhand’, vertelt Emma. ‘Ik wilde geen druk op m’n eigen schouders leggen om me op een bepaalde manier te voelen of om me op een bepaalde manier te gedragen. Joeri en ik lieten opnieuw alles op ons afkomen en handelden vanuit ons buikgevoel. Eén van de mooiste complimenten die we kregen in het begin van de kraamperiode is dat we veel rust uitstraalden. Dat was een fijne bevestiging dat we goed bezig waren.’
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik door het moederschap andere dingen moet opgeven of delen van mezelf moet onderdrukken. Het voelt heel natuurlijk aan om Pola in ons leven te hebben.
‘Het moederschap heeft mij niet veranderd’, zegt Emma. ‘Het bracht me wel meer rust, want ik leerde beter relativeren en leerde nog meer vertrouwen op mijn eigen buikgevoel. Ik voel me zowel mentaal als fysiek sterker dan ooit en hoop die kracht en positiviteit door te geven aan Pola. Ik heb ook helemaal niet het gevoel dat ik door het moederschap andere dingen moet opgeven of delen van mezelf moet onderdrukken. Het voelt heel natuurlijk aan om Pola in ons leven te hebben, en samen met Joeri geniet ik echt van elk deel van dit nieuwe hoofdstuk in ons leven. We wilden eerst maar één kindje, maar omdat we er zo van genieten om ouders te zijn, twijfelen we om misschien toch voor een tweede te gaan.’
Sofie, een vriendin van mij is fotografe in bijberoep. Ze overtuigde ons om een fotoshoot te doen met mijn zwangere buik. Joeri en ik staan niet graag op foto, maar we zijn zo blij met deze mooie herinneringen.
Fotograaf: Studio Lemonworld
Ons hondje Theo was 7 jaar geleden ons eerste baby’tje. We hopen dat de band tussen hem en Pola iets uniek zal worden.
Fotograaf: Studio Lemonworld.
Pola is een heel vrolijk kindje, al kan ze wel haar keel eens openzetten als ze honger heeft (lacht).
Theo is helemaal verliefd op Pola. Wanneer ze opstaat ’s morgens of thuis komt van de opvang gaat hij haar meteen opzoeken. Ze begint ondertussen ook te grijpen en vindt niets leuker dan te kriebelen door Theo’s vacht.
Fotograaf: Kuif & Duif.
Op deze foto is Pola nog geen twee daagjes oud. Je ziet ook het lieveheersbeestje dat op mijn pols getatoeëerd staat als symbool voor mijn zwangerschapsverliezen.
Fotograaf: Studio Lemonworld.
In de eerst weken werd heel vaak gezegd dat Pola sprekend op Joeri lijkt, maar dat ze wel mijn neus heeft. Stiekem hoop ik dat ze ook nog krulletjes zal krijgen later.
Fotograaf: Studio Lemonworld.
Pola was op deze foto pas vijf dagen oud.
Fotograaf: Kuif & Duif.
Mama en papa met hun dochtertje. Zoveel liefde!
Fotograaf: Kuif & Duif.
Het doopsuiker maakten we zoveel mogelijk zelf. Joeri is patissier en chocolatier dus het was vanzelfsprekend dat hij iets zou maken. We kozen voor Maltesers in witte en roze chocolade. Op het geboortekaartje staan twee lieveheersbeestjes als symbool voor de twee onvoltooide zwangerschappen.
Kort na de geboorte was ik heel vaak emotioneel door al die hormonen. Bij het liedje ‘You’ll be in my heart’ van Phil Collins kreeg ik steevast tranen in m’n ogen. Vooral door de zinnen ‘Just look over your shoulder, I’ll be there always’. Bij deze prachtige foto moet ik daar steeds aan denken.
Fotograaf: Kuif & Duif.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
