Kim had hyperemesis gravidarum, dat is extreme zwangerschapsmisselijkheid, en kon zelfs geen slok water meer binnenhouden.
Kim (29): ‘Ik heb acht maanden lang elke dag overgegeven’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Kim (29) had hyperemesis gravidarum, dat is extreme zwangerschapsmisselijkheid waardoor ze zelfs geen slok water kon binnenhouden.
‘Mijn zwangerschap was niet echt een droom’, vertelt Kim. ‘Ik had hyperemesis gravidarum, dat is extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik heb dus acht maanden lang elke dag overgegeven en ik kon zelfs geen slok water meer binnenhouden. Op zestien weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een infuus om toch de nodige voedingsstoffen binnen te krijgen voor mezelf én de baby natuurlijk. Helaas reageerde ik ook daar slecht op en gaf ik voortdurend gal over, tot wel zeven keer per dag.’
Streng dieet
‘Alsof dit nog niet erg genoeg was, kreeg ik op vierentwintig weken te horen dat ik zwangerschapsdiabetes had‘, aldus Kim. ‘Dat was een hel. Ik moest een streng dieet volgen en elke dag vier keer mijn suikerwaarde opmeten op een vast tijdstip.’
Alsof dit nog niet erg genoeg was, kreeg ik op vierentwintig weken te horen dat ik zwangerschapsdiabetes had.
‘Gelukkig kon ik me optrekken aan momenten zoals wanneer ik aan familie en vrienden vertelde dat Gjalt (30) en ik zwanger waren’, zegt Kim. ‘We konden door de coronamaatregelen en de constante misselijkheid helaas geen babyshower geven, dus maakten we cakejes die we aan de deur afgaven met een roze vulling. Zo konden ze ook onmiddellijk het geslacht van onze baby te weten komen.’
Sterrenkijker
‘Ik beviel uiteindelijk vier weken te vroeg’, aldus Kim. ‘Ik volgde pufsessies om me voor te bereiden op de bevalling en grappig genoeg beviel ik vlak na mijn laatste sessie (lacht). Omdat ik me de hele zwangerschap niet goed voelde, had ik eerst zelfs niet door dat mijn weeën begonnen waren. Na een tijdje reden we toch naar het ziekenhuis en bleek dat ik al enkele centimeters opening had.’
‘Toch verliep de bevalling heel moeizaam, want ik had geen persdrang’, vertelt Kim. ‘Ons meisje bleek ook nog eens helemaal onverwacht een sterrenkijker te zijn. Gelukkig kwam ze na een hele poos toch eindelijk gezond ter wereld. Ik heb afgezien, maar zoals het cliché het zegt: het was het allemaal waard!’
Overbezorgde mama
‘We kozen voor de naam Marie omdat we een simpele en duidelijke naam wilden die mensen niet verkeerd kunnen schrijven’, aldus Kim. ‘Ik vind het mamazijn heel overweldigend. Langs de ene kant is het fantastisch, want je voelt een liefde die je nog nooit eerder voelde. Langs de andere kant cijfer je jezelf ook vaak weg. Je moet er voortdurend op toezien dat je nog tijd voor jezelf uittrekt. Ik heb daarom op een bepaald moment zelfs een bezoekstop ingeroepen omdat ik merkte dat ik mezelf compleet verwaarloosde.’
Ze weende zeven à acht uur per dag, en we voelden dat er meer aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat ze een koemelkallergie en verborgen reflux had.
‘Toen Marie zeven en negen weken oud was, moesten we twee keer een week in het ziekenhuis blijven met onze dochter. Ze weende zeven à acht uur per dag, en we voelden dat er meer aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat ze een koemelkallergie en verborgen reflux had. We pasten haar voeding aan en sinds ze vaste voeding krijgt gaat het nog beter.’
‘Ik wil geen overbezorgde mama zijn, maar ik merk toch dat ik angstig ben’, besluit Kim. ‘Bij het minste geluidje dat ze maakt, word ik wakker. Ik vraag me ook voortdurend af of ze genoeg gegeten heeft, of haar stoelgang normaal is of ze mij niet te veel mist als ze bij haar onthaalmoeder is enzovoort. Ik hoop dat ik hier nog in zal groeien. Ondanks een lastige zwangerschap en bevalling, droom ik toch nog van een tweede kindje met Gjalt.’
We ontwierpen zelf onze geboortekaartjes en -cadeautjes. En zijn trots op het resultaat.
Dit is de allereerste foto van Marie.
Ik voel voor Marie een liefde die ik nog nooit eerder voelde.
Elke lach van Marie is goud waard. Je wordt er zelfs spontaan vrolijk van.
Het was een zware weg, zowel de zwangerschap als de bevalling, maar het was het allemaal meer dan waard. We zijn verliefd op onze kleine meid.
We hadden wat probleempjes met haar voeding, maar alles kwam uiteindelijk in orde.
We genieten enorm hard van al onze momenten samen.
Hier lag Marie enkele dagen in het ziekenhuis. We voelden ons machteloos, maar gelukkig kwam alles goed.
Het is zalig om te zien hoe een goeie papa mijn vriend is. Ik zie hem nu zelfs nog liever!
Marie vindt het geweldig om in het water te ploeteren.
Meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
