'Ik durf Jules ook al sneller eens bij mijn mama of schoonmama te brengen, zodat Peter en ik eens een momentje voor ons twee hebben.'
Liesbet (32): ‘Ik ben als mama een pak rustiger geworden. Bij je eerste baby’tje weet je nog niks en raak je bij het minste in paniek.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Liesbet (32) en haar partner Peter (40) werden ouders van Jules, kleine broer van Louis (8).
‘Mijn vriend Peter en ik wilden als we iets langer dan een jaar samen waren aan kindjes beginnen, maar ik was veel sneller dan gepland zwanger’, vertelt Liesbet. ‘Zeker omdat we op dat moment nog volop bezig waren met de verbouwingen van ons appartement en dus nog bij mijn mama woonden. Ondanks de “slechte” timing waren we natuurlijk in de wolken met de komst van ons kleintje. Ik heb al een zoontje Louis (8) uit een vorige relatie, en hij kreeg traantjes in z’n ogen toen ie hoorde dat hij grote broer werd.‘
Begrafenis
‘De zwangerschap was veel vermoeiender dan de eerste keer’, aldus Liesbet. ‘Ik was toen 23, een jonge spring-in-‘t-veld. Als dertiger voelde ik echt wel het verschil, ik was veel sneller moe. Ik kon echt wel hele dagen slapen. Zwanger zijn op zich vond ik eigenlijk niet zo leuk. Naast die vermoeidheid, zit die buik steeds in de weg, je past niet meer in je kledij en je moet oppassen voor wat je eet. Ik keek dus enorm uit naar de komst van onze baby.’
Mijn nicht verloor haar kindje tijdens de bevalling. Ik ging naar zijn begrafenis maar wist niet hoe ik me moest gedragen. Ik zag de foto’s van dat prachtige kindje dat er helaas niet meer was, terwijl ik ondertussen mijn eigen kindje in m’n buik voelde bewegen.
‘Ik was samen zwanger met twee nichtjes van mij’, vertelt Liesbet. ‘Dat was heel speciaal voor onze familie. Helaas verloor een van hen haar kindje tijdens de bevalling. Verschrikkelijk! Ik ging naar zijn begrafenis, maar wist niet hoe ik me moest gedragen. Ik zag de foto’s van dat prachtige kindje dat er helaas niet meer was, terwijl ik ondertussen mijn eigen kindje in m’n buik voelde bewegen.‘
Vastzitten
‘Peter en ik besloten om nog een keertje met ons tweetjes op reis te gaan voor de baby er was’, aldus Liesbet. ‘We kozen Napels als bestemming voor onze babymoon en we genoten met volle teugen. Het was vechten tegen de vermoeidheid, maar het was het helemaal waard! Het geslacht van ons kindje hielden we voor iedereen geheim. Al zetten we onze familie en vrienden wel met opzet op het verkeerde been. We verspraken ons zogezegd een paar keer door “haar” te zeggen en ik kocht een bedje met een roze stof, die ik nadien toch zou overschilderen met blauwe textielverf. Daardoor was iedereen er rotsvast van overtuigd dat het een meisje was (lacht).’
‘Toen ik op 35 weken op controle ging, bleek dat de baby helemaal in stuit lag’, zegt Liesbet. ‘Ik deed de dagen erop alles om ervoor te zorgen dat ie toch zou draaien. Met succes, want toen ik een week erna terug naar de gynaecoloog ging, lag ie weer goed. De laatste dagen was het spannend afwachten. Ik was acht jaar eerder al eens bevallen, dus ik wist waaraan ik me kon verwachten, maar toch is het elke keer anders! De bevalling liep eigenlijk vrij vlot. Toen ik nog maar zes centimeter ontsluiting had, voelde ik wel een enorme persdrang. De gynaecoloog werd erbij geroepen en enkele minuten later, na drie keer persen, kwam ons zoontje ter wereld. Hij bleef wel even vastzitten me z’n hoofdje waardoor ik tot twee weken erna het gevoel had dat alles daar beneden bont en blauw zag.’
Rustigere mama
‘We kozen de naam Jules omdat we allebei een klassieke naam wilden die past bij Louis’, zegt Liesbet. ‘Mijn zus is meter. Ze wilde eigenlijk al meter zijn van Louis, maar ze was toen nog maar zestien jaar. Toen we het haar deze keer wél vroegen, was ze dolgelukkig! Ze is ook een fantastische meter en Jules is gek op haar. Peters broer is peter en hij komt zeker twee keer per week langs om even met Jules te spelen.’
We komen weer overal te laat, we moeten opnieuw ons halve huis inpakken als we ergens naartoe gaan en op de meest onmogelijke momenten én plaatsen luiers vervangen.
‘Jules is een zalige baby die al na een paar maanden de hele nacht doorsliep, maar toch was het weer aanpassen om zo’n kleintje in huis te hebben’, vertelt Liesbet. ‘We komen weer overal te laat, we moeten opnieuw ons halve huis inpakken als we ergens naartoe gaan en op de meest onmogelijke momenten én plaatsen luiers vervangen. Ik ben als mama wel een pak rustiger geworden. Bij je eerste baby’tje weet je nog niks en raak je bij het minste in paniek. Nu weet ik hoe ik alles moet aanpakken, waardoor ik veel meer op m’n gemak ben. Ik durf Jules ook al sneller eens bij mijn mama of schoonmama te brengen zodat Peter en ik eens een momentje voor ons twee hebben. Met de komst van Jules is ons gezinnetje compleet. Een oud gezegde zegt: een kind kost een huis. Ik heb nu twee huizen rondlopen, dat is meer dan genoeg (lacht).
Ik was toen ongeveer 20 weken zwanger. Ik was zelf een aantal jaar babyfotografe in bijberoep, waardoor ik nog heel wat tof materiaal had liggen voor deze shoot. Mijn mama was fotografe van dienst.
In juli trokken we drie daagjes naar Napels. Ik kan het alle toekomstige ouders aanraden om net voor de komst van je baby er nog even met z’n tweetjes opuit te trekken.
Ik wilde het doopsuiker eigenlijk eerst zelf maken, maar Peter heeft een eigen zaak waardoor ie keiveel suikerbonen zou uitdelen en honderden doosjes plooien zag ik niet zitten (lacht). We deden dus beroep op De Zoete Boon en zijn superblij met het resultaat.
Ik deed zelf de newbornshoot en Louis was mijn assistent. Het was een supertoffe dag!
Ik ben echt gek op deze foto’s!
Dit was ons kerstkaartje vorig jaar. Je ziet hoe trots Louis is op z’n kleine broertje.
Begin februari hielden we een grote babyborrel. Ik was stikkapot, maar ik heb me rot geamuseerd!
We zijn gek op Jules. Hij slaagt erin telkens een glimlach op ons gezicht te toveren.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Caroline (44): ‘Ik ervaar het moederschap nu helemaal anders dan toen ik 22 en 31 jaar was. Ik ben rustiger en geniet er meer van.’
- Manon (29): ‘Toen ik voor de derde keer zwanger raakte, was ik geen moment gerust. Ik was compleet het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.’
- Katrien (33): ‘Ik twijfelde bij de geboorte van Celle of ik dat mamagevoel zoals bij mijn eerste kindje opnieuw even hard kon ervaren’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
