'Ik begon heel hard te zweten, snel te ademen en had geen gevoel meer in mijn benen. Heel eventjes dacht ik zelfs dat ik een hartaanval kreeg.'
Nadat ze de ziekte van Lyme opliep, kreeg Shauni (27) last van paniekaanvallen
In 2016 liep Shauni (27) na een tekenbeet de ziekte van Lyme op. Meteen daarna kreeg ze zware, allesoverheersende paniekaanvallen. En hoewel ze vandaag nog steeds niet paniekvrij is, heeft ze het wel een plaatsje kunnen geven. Met haar Instagramaccount @paniekvrijleven wil ze lotgenoten nu een hart onder de riem steken.
‘Iets meer dan vijf jaar geleden maakte ik een afspraak bij de dokter omdat ik een tekenbeet had. Hoewel ik er al aan tijdje mee rondliep, stelde die mij gerust: ik moest me niet meteen zorgen maken, maar wel op mijn hoede zijn voor mogelijke symptomen van de ziekte van Lyme. Amper twee weken later kreeg ik een heel gek gevoel in mijn hoofd dat ik moeilijk kon omschrijven. Uit onderzoek bleek dat ik toch besmet was. We waren er gelukkig op tijd bij. Ik moest tien dagen medicatie nemen en zou er volgens de dokter dan van verlost zijn, maar ik draag er vandaag nog altijd de gevolgen van.’
Angst voor de angst
‘Een paar dagen na die diagnose werd ik plots overvallen door een heel vreemd gevoel. Ik begon heel hard te zweten, snel te ademen en had geen gevoel meer in mijn benen. Het leek wel alsof ik in een droom vastzat en ik dacht zelfs eventjes dat ik een hartaanval kreeg. Ik ben toen in paniek naar huis gegaan, maar eenmaal ik thuis was, was dat gevoel weg. Ik dacht dat het de vermoeidheid was, maar een paar dagen nadien kreeg ik weer zo’n aanval. En daarna nog eens eentje. Ik wist op dat moment nog altijd niet wat ik precies had, omdat ik die aanval heel moeilijk kon plaatsen. Ik wist wel dat het mij vooral overkwam op drukke en stressvolle plekken, en daarom begon ik die steeds vaker te mijden. Nu weet ik dat je dat eigenlijk net niet mag doen.’
Ik begon heel hard te zweten, snel te ademen en had geen gevoel meer in mijn benen. Het leek wel alsof ik in een droom vastzat!
‘Omdat die aanvallen bleven aanhouden, dacht ik dat die ziekte van Lyme misschien toch nog in mijn lijf zat. Ik maakte opnieuw een afspraak bij de dokter, maar die kwam plots met een heel andere diagnose: de symptomen die ik omschreef kwamen allemaal overeen met die van een paniekaanval, gecombineerd met chronische hyperventilatie. Dat betekent dat je permanent verkeerd ademt, waardoor je lichaam te weinig zuurstof krijgt en je je daardoor licht in je hoofd begint te voelen. Ik probeerde het te relativeren, het was tenslotte “maar” een paniekaanval. Maar de aanvallen gingen van kwaad naar erger; ik had er op een bepaald moment gemiddeld tien per dag. Ik durfde niet meer alleen naar buiten gaan, uit schrik dat ik een aanval zou krijgen. Ik ontwikkelde dus een angst voor de angst.’
Nooit meer paniekvrij
‘Afspreken met vrienden deed ik niet meer, ik verzon zelfs smoesjes zodat ik niet op afspraakjes moest opdagen. Ik werd een echte kluizenaar en zat alleen nog maar op mijn kamer. Ook mijn vriend zijn sociaal leven leed onder de situatie, want ik durfde op een bepaald moment zelfs niet meer alleen zijn. Na wat opzoekingswerk zocht ik hulp bij een kinesist. Die leerde me om beter te ademen. Ik ging ook langs bij een osteopaat om mijn lichaam te laten ontspannen, en bij een psycholoog omdat ik mentaal heel hard onder de situatie leed.’
Als je zelf nog nooit een paniekaanval hebt gehad, weet je ook niet wat het is om er eentje te krijgen.
‘Omdat niemand uit mijn omgeving wist wat een paniekaanval was, was het voor hen ook heel moeilijk om te begrijpen dat ik niet meer alleen naar buiten durfde. “Kalmeer dan gewoon”, kreeg ik vaak te horen. Maar zo simpel is het helaas niet. Als je zelf nog nooit een paniekaanval hebt gehad, weet je ook niet wat het is om er eentje te krijgen. Ik snap dus wel dat het voor mijn omgeving moeilijk te begrijpen was, maar ik voelde me daardoor op sommige momenten wel heel alleen. Ik miste erkenning, en dat is ook de reden waarom ik met @paniekvrijleven ben gestart. Ik wil een stem zijn voor mensen die worstelen met een paniekstoornis en hen het gevoel geven dat ze niet alleen zijn.’
‘Het gaat sinds kort veel beter met mij. Ik verhuisde van de stad Antwerpen naar de boerenbuiten, en de omgeving brengt me hier veel meer tot rust. Ik veranderde ook van job. Ik werkte als leerkracht, maar dat was veel te stresserend en triggerde mijn paniekaanvallen. Ik weet intussen ook hoe ik moet reageren als ik er nog eentje krijg en stel mijzelf dan gerust met gedachte dat het voorbijgaat. Helemaal paniekvrij zal ik volgens mijn psycholoog en dokter wel nooit meer zijn. Volgens hen is er geen direct verband tussen die besmetting en mijn paniekaanvallen, maar heeft ze wel iets wakkergeschud in mijn lichaam. Ik heb dat intussen leren accepteren en een plaatsje kunnen geven. Ik probeer nu vooral des te meer te genieten van de dingen die ik twee jaar geleden niet meer kon. Zo had ik bijvoorbeeld nooit durven dromen dat ik opnieuw met de auto zou durven rijden!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
