'Nu heb ik nog negen beurten over. Fuck my life.'
Helena (31) is geen geboren yogi: ‘Ik werd agressief van de rustgevende muziek’
Heel de wereld lijkt anno 2019 zijn ochtend al mediterend te beginnen en zijn dag te eindigen op een yogamat. Perceptie, perceptie. Evengoed is mindfulness gewoon niet jouw ding, zoals Helena (31) aan den lijve ondervond.
‘Enkele jaren geleden startte ik met mijn eerste job bij een reclamebureau. Na een jaar bijna zeven op zeven werken was ik een burn-out nabij. In het middelbaar danste ik driemaal per week. Ik wilde mijn danslessen weer oppikken omdat ik dacht dat een actieve sport me zou helpen om me af te reageren, maar mijn vriendinnen raadden me yoga aan.
In het begin stond ik er wat weigerachtig tegenover. Toch nam ik, onder het motto “Als ik het doe, dan doe ik het goed”, meteen een tienbeurtenkaart. Grootste fout van m’n leven, zo bleek achteraf.’
Kwaad sissen
‘Het begon al met het uur: de les begon om 18u30. Om 17u in Brussel stoppen om op tijd in de les te zijn, was ongezien op mijn werk, dus ik kwam al zwetend en met een schuld- én hongergevoel de zaal binnengehold. Daar lagen zo’n twintig vrouwen met gespierde Madonna-armen in strakke leggings op hun matje te stretchen. Niemand zei een woord.
Uit de iPod die naast de gong en een Boeddhabeeld stond, weerklonk gechant in het Sanskriet. De doordringende geur van wierook was misselijkmakend. Toen ik iemand vroeg om wat op te schuiven zodat ik erbij kon met m’n matje, siste die me toe dat er niet gesproken mocht worden in de zaal. Ik moest dan ook – binnensmonds uiteraard – heel erg lachen toen later in de les net die vrouw haar gsm zou afgaan.’
Is it your first time?
‘Om klokslag halfzeven kwam de yoga-instructrice binnengewandeld. Ze verwelkomde ons in het Engels, wat ik belachelijk vond omdat ik haar kende uit m’n vroegere dansles en wist dat ze gewoon uit Sint-Niklaas kwam. Voor de les begon, vroeg ze ons – terwijl we met de ogen gesloten in kleermakerszit en voor de honderdste keer diep in- en uitademend – een voornemen te maken. Het mijne was de les tot het eind uitzitten.
Hoewel ik in de beginnersgroep zat, vond de instructrice het niet de moeite om uit te leggen wat sawasana, chaturanga dandasana, etc. betekende. Terwijl iedereen z’n lichaam met het grootste gemak letterlijk in allerlei bochten wrong, kon ik met moeite een downward facing dog ten berde brengen. Toen ik met trots drie volle seconden de warrior pose wist vol te houden, lachte de instructrice me vierkant uit en zei ze pedant: “Is it your first time? You definitely need a lot of practice.” No shit, Sherlock.’
Ze verwelkomde ons in het Engels, wat ik belachelijk vond omdat ik haar kende uit m’n vroegere dansles en wist dat ze gewoon uit Sint-Niklaas kwam.
Macrobiotische koekjes om… naar te kijken
‘De zogezegd rustgevende muziek kwam intussen m’n oren uit. Iedereen leek wel high of in trance, terwijl de muziek op mij net een omgekeerd effect had. Ik werd er bijna agressief van en wilde mijn matje zo snel mogelijk oprollen zodat ik naar huis kon. Na de les te eindigen met drie keer Ohm kon ik niet snel genoeg de deur uit zijn, maar dat was buiten het theemoment gerekend.
Alle leerlingen werden uitgenodigd om samen een kopje te drinken. De – nochtans macrobiotische – koekjes werden door geen enkele van de hyperslanke yogi’s aangeraakt. Op de fiets op weg naar huis was ik al aan het bedenken hoe ik aan mijn lief mijn horrorverhaal zou vertellen en zou eindigen met: Dit doe ik nooit meer! Tot ik besefte dat er nog negen beurten ter waarde van 17 euro per les mijn kaart stonden. Fuck my life.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier