60% van de holebi’s kreeg ooit al te maken met verbaal geweld. En 1 op de 3 voelt zich minstens 1 keer per maand onveilig. Dat zeggen de statistieken. Stef (23) werd weggepest op het werk omdat hij homo is.
'De mannen op mijn voormalige werk zijn niet van de simpelste. Of net wel. Het is zo’n typische fabriek, een echte mannenwereld, waar empathie en ruimdenkendheid ver te zoeken zijn. Toen mijn collega’s doorkregen dat ik homo was, begonnen de pesterijen. Schelden, duwen, mijn werk boycotten... Ik heb het allemaal meegemaakt.'
Als ik hen antwoordde dat ik gewoon mijn job wilde doen, meer niet, reageerde een van hen met: "Doe dat maar ergens anders, vuile homo. We willen jouw soort hier niet."
'Ik heb geprobeerd met hen te praten, maar ze lachten me gewoon uit. "Als dit niet werkt, ga je dan huilen?" vroegen ze. Als ik hen antwoordde dat ik gewoon mijn job wilde doen, meer niet, reageerde een van hen met: "Doe dat maar ergens anders, vuile homo. We willen jouw soort hier niet." Ik ben naar onze baas gestapt, maar die moeite had ik me kunnen besparen. In plaats van me te helpen, trok hij mijn verhaal in twijfel. De scheldpartijen waren "onschuldige grapjes". Het geduw en getrek was "speels bedoeld". Op den duur zei hij zelfs dat ik wel ergens tegen moest kunnen. "Het is niet omdat je zo bent, dat we je een voorkeursbehandeling gaan geven", zei hij.'
Gelukkig ligt die nare tijd achter me, maar ik denk er af en toe nog aan terug, met een vies gevoel.
'Ik was zo overdonderd door zijn reactie dat ik amper kon reageren. Toen hij ook nog luidop verkondigde dat ik er eens over moest nadenken of ik wel in het bedrijf paste, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik vertrokken. Vrienden zeiden me achteraf dat ik een klacht moest indienen, maar het lef ontbrak me. Ik schaamde me, denk ik, en dacht ergens: ik had maar wat flinker moeten zijn. Ik had ook geen harde bewijzen en ik bleef die stem van de ploegmanager in mijn hoofd horen. Wat als de politie ook zo zou reageren? Intussen heb ik een job in een fijn bedrijf. Gelukkig ligt die nare tijd achter me, maar ik denk er af en toe nog aan terug, met een vies gevoel. Ik kreeg gelukkig nog andere werkkansen, maar stel je voor dat dat alles was wat ik had? Of dat dat mijn droomjob was? Dan had ik ofwel werkloos moeten worden, ofwel me dag na dag moeten laten pesten. Er is me onrecht aangedaan daar, en dat wordt niet rechtgezet. Dat steekt, nog altijd.'
