Sabine (26) zag haar vriend voor haar ogen in een ravijn storten

‘Het was onze derde dag in Spanje, we zouden een wandeltocht maken naar de refuge Respumoso. Een mooie wandeling, hadden we gehoord, met prachtige stukken natuur. Mijn vriend is meer de hiker, ik vind het eigenlijk net iets leuker aan de rand van een zwembad. Maar dat hadden we de twee eerste dagen gedaan, vandaag mocht Sven kiezen. Dus, rugzak en stapschoenen aan en op weg. Na een halfuurtje inwendig mokken – ik had nog zo’n leuk boek liggen en het zwembad was zo zalig verfrissend – begon ik mijn vriend te begrijpen. Het landschap waar we door wandelden, was echt wel adembenemend.’

“Zouden we dit wel doen?” vroeg ik nog. Maar Sven keek nog amper om, hij was al aan de afdaling begonnen. Heel voorzichtig volgde ik hem.

‘Na een adempauze bij een prachtig bergmeertje werd de omgeving ruwer en ruiger. Ik zie me nog staan, op het pad dat naar beneden leidde. Losliggende keien en rotsblokken, akelige dieptes af en toe, vlak naast ons. “Zouden we dit wel doen?” vroeg ik nog. Maar Sven keek nog amper om, hij was al aan de afdaling begonnen. Heel voorzichtig volgde ik hem. Ik zag hem sneller en sneller gaan, ik riep nog dat hij moest stoppen. En toen zag ik hem uitschuiven. Hij probeerde zich nog vast te grijpen, maar er was helemaal niets, alleen de afgrond.’

Het leek uren te duren voor ik weer kon bewegen, al kan het hooguit een paar minuten zijn geweest.

‘Het moment dat ik hem zag verdwijnen, was verschrikkelijk. Het voelde alsof ik zélf naar beneden tuimelde. Ik heb gekrijst, met alles wat ik had. Ik bleef staan, ik durfde niet te gaan kijken. Ik gilde alleen maar Svens naam. De eenzaamheid, de hulpeloosheid en machteloosheid van dat moment vergeet ik mijn hele leven niet meer. Het leek uren te duren voor ik weer kon bewegen, al kan het hooguit een paar minuten zijn geweest. Ik liet me op mijn knieën zakken en kroop naar de rand van het pad waar Sven naar beneden was geschoven. Ik zag hem liggen, iets verder beneden. Weer riep ik zijn naam, hij bewoog. Wat een opluchting! Hij was buiten westen geweest door zijn val, kwam stilletjesaan weer bij. En toen kwam de volgende paniekaanval: hoe moest ik hem hier in godsnaam uit bevrijden? Ik had geen idéé. Mijn gsm had ik in het hotel gelaten – Sven had de zijne bij, dat was genoeg, dacht ik. Tot hij mét gsm naar beneden tuimelde, natuurlijk.’

Ik hoorde één van die mannen mompelen dat we onverantwoord waren geweest. Zonder voorbereiding, zonder wandelstokken. Ik besefte op dat moment pas écht wat we hadden gedaan…

‘En toen kwamen er wandelaars afgelopen op mijn gekrijs. Ik ben beginnen te huilen – toen pas. Het idee dat ik niet meer alleen was, deed zo verschrikkelijk veel deugd… Toen ging het snel. De mannen in het groepje bekommerden zich om Sven. Ze klommen met een touw naar beneden, bleven bij hem zitten. Sven zat intussen recht, het ging met hem, zei hij. Ik hoorde één van die mannen mompelen dat we onverantwoord waren geweest. Zonder voorbereiding, zonder wandelstokken. Ik besefte op dat moment pas écht wat we hadden gedaan… Een van de vrouwen belde de hulpdiensten, ook al riep Sven dat het niet nodig was. En toch, ik was héél blij toen we op de spoedafdeling zaten. Ik begreep amper wat er werd gezegd, Sven was degene die Spaans sprak. Zijn been bleek gebroken, twee van zijn ribben gebarsten. We zijn gerepatrieerd, Svens been is hier in het gips gezet. Hij heeft nog maanden moeten revalideren, onze vakantie was meteen voorbij. Als Sven nog eens met een briljant plan afkomt, hoef ik hem maar de “ben je het al vergeten?”-blik te geven en hij druipt af. Ik lach er nu misschien om, maar ik kan je verzekeren dat ik me toen, daar helemaal alleen op die berg, niet zo vrolijk voelde…’