Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Tim De Backer 

'De meesten hebben een gewone job - er zijn advocaten, dokters, wetenschappers - en wonen in gewone huizen.'

Prins Simon de Merode (39): ‘Ik sta er altijd van versteld dat mensen allerlei wilde ideeën hebben rond adel’



Ridders, graven, hertogen of prinsen: de wereld van de adel blijft fascineren. Wij denken dat ze allemaal in een kasteel wonen en in een kostuum de Weense wals dansen. Prins Simon de Merode (39) doorprikt de vooroordelen.



‘Etiquette, titels, dat is iets uit het verleden. Zeg maar gewoon Simon, en geen monseigneur of prins. Ik heb ook niets gedaan om het te verdienen. Ik zie die titel meer als een “prik” naar het verleden: er zijn mensen uit mijn familie die hun leven gegeven hebben voor bepaalde doelen, zoals de onafhankelijkheid van België, en als dank daarvoor heeft mijn familie die titel gekregen. Als een levende herinnering om onze erfenis, onze geschiedenis niet te vergeten. Al mijn vrienden die afkomstig zijn uit families met een rijke geschiedenis kijken er op die manier naar. Voor de rest gaan wij naar dezelfde scholen, dezelfde discotheken en festivals, bevallen we in dezelfde ziekenhuizen, hebben we dezelfde sociale zekerheid, enzovoort.’

‘Ik sta er altijd van versteld dat mensen allerlei wilde ideeën hebben rond adel. Alsof we allemaal in kastelen wonen, en er een soort zwart netwerk is van oude adel die als poppenspelers aan de touwtjes trekken in Europa. Alsof we elkaar allemaal kennen en zitten te wachten om twee keer per jaar naar een groot bal te gaan. Maar dat valt allemaal wel tegen, hoor (lacht). De meesten hebben een gewone job – er zijn advocaten, dokters, wetenschappers – en wonen in gewone huizen. Ja, er zijn mensen van adel die goed hebben geboerd in de business, maar evengoed zijn er edellieden die geen cent meer hebben. En ja, tussen vrienden steunen we elkaar als we dat kunnen. Maar gebeurt dat niet in elke maatschappelijke groep?’

Kasteel van Assepoester met een echte prins


‘In Europa heeft de adel zeker nog een rol te spelen. Als prinses Astrid meegaat met een delegatie Belgische topzakenlui, gaan er veel meer deuren open dan zonder haar. Zelf merk ik die aantrekkingskracht ook. Ik ben nu brand ambassador van een Chinees juwelenmerk. Een van de redenen dat zij bij mij zijn uitgekomen, is de titel en de geschiedenis. Een land als China is een deel van zijn eigen cultuur kwijtgeraakt: zij zijn op zoek naar nieuwe wortels en zijn gefascineerd door de Europese geschiedenis, die wel intact gebleven is. Als hier buitenlandse gasten aanwezig zijn, spreekt men mij bijvoorbeeld wel soms aan als “prins Simon”. Ik snap dat het indrukwekkend is voor wie hier op bezoek komt. Dit huis is een blijvende getuige van 27 generaties de Merode. We zitten hier in een ruimte waarvoor de twee metershoge schilderijen speciaal op maat zijn gemaakt. Geschonken door de keizer van Oostenrijk aan een van mijn voorouders, voor zijn verdiensten op het slagveld. Ze beelden koning Karel VI en zijn vrouw Elisabeth van Brunswijk, de grootouders van Marie-Antoinette, af.’

‘Je voelt de geschiedenis hier, en het feit dat hier nog altijd dezelfde familie woont en dat dit geen museum is, is een meerwaarde. Het straalt de charme uit waar veel mensen naar op zoek zijn. Al zijn ze wellicht teleurgesteld wanneer ze mij zien (lacht). Zelf ben ik opgegroeid in de Franse Ardennen, samen met mijn drie broers en zus. Ja, we leefden daar ook in een klein chateau, maar mijn vader runde er een groot boerenbedrijf en deed aan bosbeheer. Ik zat op school, tussen gewone Franse jongens, en elk weekend stond ik met mijn laarzen aan mee op het land, de boeren te helpen. Ik ben dus opgegroeid met gezond boerenverstand, zoals hier (lacht). Ik ben nog nooit naar een adellijk bal geweest. Het enige uitzonderlijke aan onze familie zijn de kastelen. Het kasteeldomein hier is al sinds 1450 in bezit van onze familie. In mijn herinnering is het vooral het huis waar heel onze familie twee weken voor kerst samenkwam. We versierden dan allemaal samen de vertrekken en vierden kerst. Magische herinneringen: ik vind het hier dan ook het mooist in de winter.’

Wij kunnen geen twintig man in dienst nemen zoals vroeger. Wij moeten het doen met één tuinman en drie grasrobots.

Generatie renovatie


‘Van mijn vader mochten we doen wat we wilden. Ik heb business & administration gestudeerd aan Vesalius, de Engelstalige school binnen de VUB. Ik was een heel gewone student die graag eens een stapje in de wereld zette. Nog steeds (lacht). Mijn loopbaan begon bij Inbev als junior brandmanager voor Leffe en Hoegaarden. Ik sprak toen geen woord Nederlands en dacht niet aan kastelen. Toen kwam de vraag van de familie: mijn oom en tante zagen het niet meer zitten om het kasteel te onderhouden, wilde de nieuwe generatie iets doen?

‘Mijn broers, zus en ik voelden toch een zekere plicht om te proberen dit in de familie te houden, dus zeiden we ja. We hebben ons daarvoor serieus in de schulden gestoken, we hadden niet zomaar miljoenen liggen om te investeren (lacht). Ik werd general manager. Mijn eerste speech hier heb ik fonetisch afgelezen in het Nederlands, terwijl ik er geen woord van verstond. Het is een enorm werk om het kasteel te onderhouden. Zo zijn hier 230 ramen die allemaal vervangen moeten worden volgens de regels van de Erfgoedcommissie. Dat betekent vierduizend euro per raam.
Reken maar eens uit hoeveel geld we alleen al daarvoor nodig hebben! De personeelskosten zijn vandaag veel te hoog om twintig mensen in dienst te nemen, zoals vroeger wel kon. Wij moeten het doen met één tuinman en drie grasrobots (lacht). Voor heel veel kasteelheren in Europa is het een vraagteken of ze die op lange termijn in de familie kunnen houden. Ook voor ons is het steeds zoeken naar manieren om geld te verdienen met dit stukje erfgoed. We verhuren hier ruimtes voor internationale conferenties bijvoorbeeld, maar de belangrijkste realisatie van de laatste jaren zijn de spektakels die we organiseren.’



‘Elk jaar rond de kerstperiode organiseren we Kerstmagie: we schrijven een kerstverhaal, versieren alle zalen en kamers, en er lopen verklede personages rond, elfen en de Kerstman, om de magie van kerstmis voor de bezoekers te doen herleven. Daarnaast brengen we met Historalia om de twee jaar een groot historische spektakelstuk op de planken. Onze ploeg creëert grootse musicals rond figuren uit de geschiedenis, die hier in deze prachtige setting worden opgevoerd. We deden er al een rond Albert I en Rubens. Dit jaar wordt het onderwerp de Belgische revolutie. Waarom was er in 1830 een crisis tussen de Nederlanders en de mensen van de Zuidelijke Nederlanden die heeft geleid tot het ontstaan van België? We brengen niet zomaar toneelstukjes. Dan zou ik een prefabvoorstelling van Disney kunnen kopen om hier op te voeren. Nee, ons creatief team begint elke keer vanaf nul, met een nagelnieuw script en muziek die speciaal voor de voorstelling wordt gecomponeerd. Dit jaar wordt het vooral veel pop en r&b. De decorbouwer is dezelfde als die van Tomorrowland.

We zullen twee pop-uptheaters maken, en zo het verhaal vanuit beide kanten in beeld brengen. Een huzarenstukje. Mijn doel is om zo veel mogelijk mensen te laten kennismaken met onze roemrijke westerse geschiedenis. Dat doe ik liever met producties die modern, fun en toegankelijk zijn. Ook voor mij is dat creatief proces vaak een verademing. Ik zit twaalf uur per dag achter mijn computer, op zoek naar genoeg fondsen om dit hier draaiende te houden: de voorstellingen zijn een leuke afwisseling!’

Vast aan het kasteel


‘Mijn vrouw is Engelse, en ja, haar vader heeft een titel. Iemand van adel was zeker geen vereiste, wel belangrijk was dat ze affiniteit had met historische huizen en kastelen. Begrip voor wat we zouden opofferen om hier te komen wonen, en dat ze net als ik het belang ervan inzag. Want ja, een modern huis in Brussel zou veel handiger zijn. Nu moet ze elke dag pendelen van Westerlo naar haar job bij een bank in Brussel. De enorme ruimtes zijn hier onmogelijk warm te houden en er is altijd, eeuwenoud, stof. Ze kan niet zomaar nieuwe gordijnen hangen – de stof
is zestien meter lang ! – of een leuk kastje uit de Ikea halen. Ook de meubelen staan hier immers al generaties lang en zijn beschermd. Als hier scholen op bezoek komen of een buitenlandse delegatie die we moeten ontvangen, ja, dan moet zij ook steeds een deel van haar privé opgeven. In die zin is een partner met dezelfde achtergrond en visie natuurlijk een meerwaarde. Voor de rest leven wij als een gewoon gezin. Tegen de kinderen zeg ik dat we wonen in het huis van het werk van papa. Dat het mijn job is om alles te beheren. Een ander nadeel dat veel mensen niet altijd zien, is dat ik gebonden ben aan deze plek. Veel van mijn oude studiegenoten werken ergens in het buitenland. Californië, Hongkong… Ik ben een ondernemer: dat trekt mij ook aan! Maar ik zit vast aan het kasteel. Dit is een wonderbaarlijk leven, maar wel een met veel verplichtingen. Al zal ik altijd dankbaar zijn voor de kans die ik heb gekregen. Ik heb hier mijn plek gevonden en creëer voldoende uitdaging voor mezelf om het interessant te houden. Ik denk dat ik dit nog zo’n twintig jaar zal doen. Daarna zou ik graag de fakkel doorgeven aan de jongere generatie. Tegen dan ben ik zelf nog jong genoeg om in het buitenland op avontuur te gaan (lacht).’

Meer weten? Kijk op historalia.be of kerstmagie.be.

Foto’s: Tim De Backer


Meer straffe verhalen: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '