Je ziet iemand doodgraag, en dan is die persoon er plots niet meer. Een echt afscheid is vaak niet mogelijk. Alleen herinneringen aan jullie laatste keer samen blijven over. Wat heb je samen gedaan, wat heb je gezegd? Karolien (27) verloor haar vader tien jaar geleden aan kanker.
‘Een paar dagen na de dood van mijn papa verjaarde ik. Daar stond ik dan: een meisje van 17, klaar voor de rest van haar leven, maar zonder vader. Mijn wereld stortte in. Mijn papa had al lang kanker en het zag er even heel slecht uit, maar plots kreeg hij te horen dat het de goede kant op ging. Hij zou een nieuwe behandeling uitproberen in de hoop volledig verlost te zijn van die vreselijke ziekte. Maar hetgene waar we allemaal op hoopten, gebeurde niet. Het werden de pijnlijkste dagen van mijn leven. We zagen hem voor onze ogen zwaar achteruitgaan. Hij had pijn, veel pijn, schreeuwde het vaak uit. Ik kon alleen maar machteloos toekijken.‘
Hij zei dat ik al mijn dromen kon bereiken en dat alles mogelijk was, als ik er maar in geloofde.
‘Waarom moest hem dit overkomen? Elke dag ging ik naar het ziekenhuis, elke dag probeerde ik om hem te doen lachen. Maar zeker de laatste week begreep hij amper dat we er waren. Hij was doodmoe en sliep meestal. De dag dat hij stierf, leek het plots beter te gaan. Hij probeerde rechtop te zitten en praatte wat met ons. Hij vroeg me of het nog altijd goed ging op school en of ik geen vriendje had. Hij zei dat ik al mijn dromen kon bereiken en dat alles mogelijk was, als ik er maar in geloofde. Even later stierf hij, terwijl mijn mama en ik huilend zijn handen vasthielden. Ik denk dat hij het had voelen aankomen en dat hij zijn laatste krachten gebruikte om me nog raad te geven. Dat zal ik nooit vergeten...’
