Jens (26) en zijn vriend krijgen minstens één keer per week te maken met verbaal geweld

'Ik kan niet meer opnoemen wat ik allemaal al naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen, het is gewoon té veel. Een paar van de meer "memorabele": een jongen die kotsbewegingen maakt terwijl hij ons ziet voorbijlopen, en zijn vader die hem goedkeurend op zijn schouder klopt. Of een man die roept: "Hey, janetten, steek eens een vinger in elkaars gat!" Dat is zo gênant, zo grof. Hoe durf je zoiets te zeggen?'

We negeerden hem, want dat doen we meestal, en toen kwam hij met zijn vrienden achter ons aan. Ze omsingelden ons en een van hen greep me vast.

'Eén keer is het heel spannend geweest. Mijn vriend en ik liepen hand in hand toen een jongen naar ons toe kwam. "Jullie maken me kotsmisselijk", zei hij. We negeerden hem, want dat doen we meestal, en toen kwam hij met zijn vrienden achter ons aan. Ze omsingelden ons en een van hen greep me vast. Mijn vriend heeft hem een duw gegeven, en toen zijn we gaan lopen. Dan loop je écht hard. We hebben de politie gebeld. Die vroeg of we veilig waren, maar verder konden ze niet veel doen. Nog maar eens klacht neerleggen tegen onbekenden, dus. In het begin deed ik het elke keer, maar dat hou je niet vol. Je moet weten dat ik minstens één keer per week te maken krijg met verbaal geweld. Op den duur voel je je ook zo’n blèter omdat je altijd klacht gaat neerleggen.'

Niet flirten op het feestje

'Zelf heb ik nooit een probleem gehad met mijn geaardheid of coming-out. Eigenlijk vond ik het moeilijker om mijn ouders te vertellen dat ik fan was van The Spice Girls, dan dat ik homo was. Ik ben wie ik ben. Homo zijn heeft van mij een warmer, rijker mens gemaakt. Ik weiger om mensen te beoordelen op hun uiterlijk of om direct op een eerste indruk af te gaan. In tegenstelling tot homohaters... Soms probeer ik met zo iemand in gesprek te gaan, maar dat is frustrerend. Zo’n babbel begint doorgaans met "Ik heb niks tegen homo’s, maar...". Zulke vastgeroeste vooroordelen hef je niet op met één gesprek.' 

Mijn vader vraagt me dan hoe het komt dat "wij" onze eigen clubs en feestjes hebben. Volgens hem werkt dat onverdraagzaamheid in de hand.

'Ik herinner me hoe ik als kind in de kleuterschool werd weggehaald bij de poppenhoek van de meisjes. Ik speelde met hen, maar volgens de juf was dat niets voor jongens. We worden van kleins af aan zo ondergedompeld in wat hoort en wat niet hoort. Zelfs met mijn vader heb ik er nog altijd discussies over. Hij vraagt me dan hoe het komt dat "wij" onze eigen clubs en feestjes hebben. Volgens hem werkt dat onverdraagzaamheid in de hand. "Wanneer ga je eens naar gewone feestjes?" vraagt hij dan. Ik heb hem gezegd: "De dag dat ik in een club een leuke jongen kan aanspreken zonder dat ik een koek op mijn oog krijg." Het is toch logisch dat je als homo liever ergens komt waar je wel gewoon mag flirten?'

Ik probeer zelf mee te werken aan het doorbreken van de taboes als presentator op OUTtv én door open en eerlijk te zijn.

'En toch geloof ik erin dat het goed komt. Ik vergelijk het met de zwarten in de States, veertig jaar geleden. Die mochten niet in blanke cafés komen en mochten niet op de bus zitten, maar tegenwoordig heeft Amerika een zwarte president. De acceptatie komt, maar die heeft gewoon tijd en een beetje moeite van alle kanten nodig. Ik probeer zelf mee te werken aan het doorbreken van de taboes als presentator op OUTtv én door open en eerlijk te zijn. Als mensen dat vragen – en dat doen ze, want aan homo’s mag je blijkbaar alles vragen – vertel ik met plezier dat ik intussen zeven jaar een standvastige, gelukkige relatie heb. Het vooroordeel dat homo’s promiscue en rare mannen zijn die in darkrooms zitten, aids krijgen en voor hun dertigste doodgaan, dat klopt dus niet, hè! En nee, er zijn geen mannetjes en vrouwtjes in een homorelatie. Al moet ik toegeven dat ik vroeger, in de poppenhoek van de kleuterschool, wél altijd de mama speelde.'