Femke (24) werd gepest met haar epilepsie

‘Als kind waren mijn beste vriendinnetje en ik twee handen op één buik. Een vriendschap die zwaar benijd werd door het nieuwe meisje op onze school. Zij was zo jaloers op de band die Kim en ik met elkaar deelden, dat ze me op een dag vastpakte en me met mijn hoofd tegen de muur bonkte. Tegen mijn juf durfde ik niet te vertellen wat er gebeurd was. Ik was zo verbouwereerd dat ik totaal niet wist hoe ik met die eerste tekenen van pesten moest omgaan. Maar de angst voor het nieuwe meisje was vanaf die dag wel bijzonder groot geworden. Ook al trok ik me haar pestgedrag bijzonder hard aan, toch durfde ik me niet verweren tegen haar. Ik vermeed elk contact met haar en bleef zo ver mogelijk bij haar uit de buurt.’

Als ze zin hadden in een verzetje, werden steevast mijn muts en sjaal afgepakt of werd ik nageroepen.

‘De jaren gingen voorbij en de rust keerde terug. Toen ik een jaar of negen was, staken de eerste tekenen van epilepsie de kop op. In de klas draaiden mijn ogen soms weg en vertoonde ik afwezig gedrag. Een vreemde verschijning die voor een paar klasgenoten de perfecte aanleiding was om mij tot mikpunt van hun peterrijen te maken. Ze lachten me uit, gewoon recht in mijn gezicht. Ik zat in een gemengde klas en vooral de jongens voelden zich geroepen om mij te treiteren. En eenmaal de toon was gezet, ging het van kwaad naar erger en begonnen ze me ook met andere dingen te pesten. Als ze zin hadden in een verzetje, werden steevast mijn muts en sjaal afgepakt of werd ik nageroepen. Achteraf gezien allemaal kinderachtige streken, maar op de leeftijd van negen à tien jaar kwam dat behoorlijk hard aan.’

Anders dan de anderen

‘Ik wilde zo graag bij de populaire kinderen horen, maar mijn ziekte creëerde compleet het tegenovergestelde en zorgde ervoor dat ik vaak werd uitgesloten. Door mijn epilepsie was ik anders dan andere kinderen. En dat maakte me heel verdrietig. Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn, lag ik in bed vaak avonden lang te piekeren. Maar normaal zijn was blijkbaar niet voor me weggelegd en daar moest ik mee leren omgaan. In de klas heb ik me dikwijls ontzettend eenzaam gevoeld. Omdat ik met niemand durfde te praten over de pesterijen die ik moest ondergaan. Ik kropte alles op en nam zelfs mijn eigen ouders niet in vertrouwen.’

Het vrolijke meisje dat ik als kind was, veranderde helemaal in een achterdochtige, lichtgeraakte tiener.

‘Naar school gaan werd een hel. Elke ochtend vertrok ik met tranen in de ogen naar de klas. En tegen elke speeltijd zag ik op, uit schrik om met een van de pesters een aanvaring te krijgen. Het vrolijke meisje dat ik als kind was, veranderde helemaal in een achterdochtige, lichtgeraakte tiener. Ik was doodsbang om een aanval te krijgen in de klas en durfde nauwelijks in felverlichte plaatsen te komen, uit schrik dat mijn epilepsie daarmee zou worden getriggerd. Ik schaamde me enorm over mijn ziekte en probeerde ze angstvallig weg te stoppen voor mijn omgeving. Op de duur durfde ik alleen nog in mijn eigen vertrouwde kringetje, onder familie en een paar goede vrienden, echt mezelf te zijn.’

Gebukt onder de schaamte

‘Ik schaamde me zo voor de pesterijen dat ik er zelfs tegen mijn ouders niets over durfde te zeggen. De schaamte was zo groot dat ik op de duur compleet begon te twijfelen aan mezelf. Daardoor heb ik ook nooit een therapeut durven te raadplegen en onderging ik gewoon lijdzaam alle pesterijen. Zelfs van mijn eigen vriendje heb ik een tijd gepikt dat hij me uitlachte met mijn epilepsie. Tijdens een fuif ging ik wel eens naar hem toe om mijn hoofd op zijn borstkast te leggen wanneer de lichten van de stroboscoop te fel werden voor me. Maar in de plaats van mij te begrijpen, werd hij lastig en zei hij dat ik maar beter normaal kon doen. Soms, als hij veel gedronken had, durfde hij zelfs te zeggen dat ik me niet zo moest aanstellen en dat ik wel gek leek in mijn hoofd.’

Maar ook al had ik nu mijn diploma op zak, mijn zelfvertrouwen had de voorbije jaren een zodanige knauw gekregen, dat ik het niet aandurfde om in een groot bedrijf aan de slag te gaan.

‘Omdat mijn vader altijd heel nauwgezet mijn huiswerk opvolgde en met mij mee studeerde, heeft mijn schoolwerk weinig onder de pesterijen geleden. Maar zonder de hulp van mijn pa had ik mijn humaniora misschien nooit tot een goed einde gebracht. En toch ben ik na mijn humaniora nog even op de dool geraakt. De lerarenopleiding bleek al snel niks voor mij te zijn. En ook de twee daaropvolgende jaren in de richting management assistent liepen fout af. Pas toen ik aan de richting boekhouden begon, vond ik stilaan mijn draai. Ik bracht de studie tot een goed einde en studeerde zelfs af met onderscheiding. Maar ook al had ik nu mijn diploma op zak, mijn zelfvertrouwen had de voorbije jaren een zodanige knauw gekregen, dat ik het niet aandurfde om in een groot bedrijf aan de slag te gaan. De verantwoordelijkheid van een uitgebreide, complexe boekhouding, daar wilde ik me niet aan wagen, uit schrik om te falen en daarmee opnieuw te worden gepest. Doordat mijn zelfvertrouwen zo laag is, zocht ik ook continue naar vacatures die lager waren dan mijn diploma terwijl ik in feite hoger aankon, maar niet durfde.’

 Een nieuwe wereld

‘Toen ik op mijn zestiende intensief blogs begon te lezen van anderen, bloedde mijn hart. Schrijven is altijd een passie geweest. Maar ik had gewoon het lef niet om mijn pen te pakken en te schrijven over mezelf. Door de pesterijen had ik zo weinig zelfvertrouwen gekregen dat ik soms echt in de put kwam te zitten. Wat had het voor zin, ik zou het toch niet aankunnen, dacht ik bij iedere nieuwe uitdaging die op mijn pad kwam. Maar hoe meer ik rondneusde op blogs, hoe meer verhalen ik tegenkwam van lotgenoten en mensen die hun ziel wel blootlegden op hun blog. Ik las en volgde almaar meer blogs en voelde me langzaam beter in mijn vel. Stapje voor stapje leerde ik daardoor ook zelf mijn onzekerheden te overwinnen, pakte ik toch mijn pen en begon ik mezelf voorzichtig open te stellen voor de buitenwereld. Met succes: bloggen bleek de perfecte therapie voor mij. Ondertussen blog ik al ruim vijf jaar en ben ik al aan mijn tweede blog toe. Mijn onzekerheid heb ik de voorbije jaren stap voor stap van me af kunnen schrijven.’

Ik heb ondertussen ook een nieuwe vriend die me onvoorwaardelijk steunt en ook alle begrip heeft voor de manier waarop mijn epilepsie soms een deel van mijn leven beheerst.

‘Ik heb ondertussen ook een nieuwe vriend die me onvoorwaardelijk steunt en ook alle begrip heeft voor de manier waarop mijn epilepsie soms een deel van mijn leven beheerst. We zijn nu twee jaar samen en hebben onlangs een bouwgrond gekocht. Sinds kort zijn we ook verloofd. In april 2018 trouwen we.’

Voor het eerst durf ik mijn ambitie uit te spreken om van mijn blog femcetera.be mijn beroep te proberen maken of een job te zoeken als redacteur.

‘Jarenlang heeft het pesten en onbegrip rond mijn ziekte voor een groot deel mijn leven beheerst. Maar die periode is nu voorgoed voorbij. Voor het eerst durf ik mijn ambitie uit te spreken om van mijn blog femcetera.be mijn beroep te proberen maken of een job te zoeken als redacteur. En ik droom ook al luidop van een gezin. De pesters hebben heel hard hun best gedaan om mij klein te krijgen. Maar uiteindelijk zijn ze er toch niet in geslaagd!’

Tekst: Jill De Bont