Chari (26) en Emilie (26) zijn vriendinnen sinds hun derde, samen voeden ze Chari’s zoontje Lyan op

Chari: ‘Ik zat helemaal vast in mijn relatie. We hadden zoveel miserie, zoveel moeilijkheden. Het ging niet meer. En daar zat ik dan, met ons zoontje van net een jaar. Toen mijn vriend even naar de winkel was, belde ik Emilie. “Breng je me even een valies?” vroeg ik haar. Ik legde kleren klaar voor mezelf en mijn zoontje. “Wat ga je doen?” vroeg Emilie toen ze bij me aankwam. “Bij jou wonen”, zei ik. En dat was dat. Zo’n vriendschap hebben we. Ik wist dat ze het oké zou vinden, ik wist dat ik bij haar terecht kon. Ik ken haar net zolang en even goed als ik mezelf ken. We zijn als zussen, maar dan uit vrije wil.’

Mama en tante Mimi

‘Sindsdien wonen we samen op Emilies appartement. We delen de kosten én ons leven. Ik begin ’s morgens heel vroeg te werken en kan Lyan daardoor niet zelf naar school brengen. Dus doet Emilie dat. Als hij ’s nachts wakker wordt, loopt hij net zo makkelijk naar haar kamer als naar de mijne. Tegen mij zegt hij mama, tegen haar tante Mimi. Maar toen hij leerde praten zei hij eigenlijk altijd Mami. Voor hem zijn we compatibel, denk ik. Ze voedt hem mee op, zo simpel is het. Boodschappen, koken, poetsen, alles doen we samen. Ze heeft met haar baas gepraat toen ik bij haar ging wonen, om haar uren te herbekijken. Ze werkt in de zorg en doet nu zoveel mogelijk late shiften zodat ze hem ’s morgens naar school kan brengen. Ze zorgt er eigenlijk altijd voor dat ze er is voor hem, ook als ik eens niet kan. Als ik een keer ziek ben, mag ik van haar blijven liggen en doet zij leuke dingen met Lyan.’

Ik weet dat mensen in het begin dachten dat het niet zou werken. Ze zeiden dat Emilie niet besefte waar ze instapte. Maar ze wist héél goed waaraan ze begon en toch deed ze het.

‘Het is ongelofelijk dat ze dat allemaal doet. Zonder haar zou ik mijn job niet kunnen blijven doen en zou ik het praktisch zoveel moeilijker hebben. Lyan gaat niet vaak naar zijn papa, de opvoeding komt helemaal op mij terecht. Een kind opvoeden in je eentje is écht geen evidentie. Ik weet dat mensen in het begin dachten dat het niet zou werken. Ze zeiden dat Emilie niet besefte waar ze instapte. Maar ze wist héél goed waaraan ze begon en toch deed ze het.’

Zijn ze lesbisch of niet?

‘We doen het al twee jaar op deze manier, ik denk dat we intussen bewezen hebben dat we het kunnen met z’n tweetjes. We hebben ondertussen allebei een relatie, maar dat verandert niets aan onze manier van leven. Wij blijven samenwonen. Lyan is jong, het is belangrijk voor hem dat hij zijn vaste basis houdt. Hij zou Emilie ongelofelijk hard missen als ze zou vertrekken. En dus komt Emilies vriend na de zomer bij ons wonen. Hij komt uit Groot-Brittannië, en vindt het fantastisch zoals we leven. Hij kijkt er nu al naar uit om Lyan ook naar school te brengen. En ook mijn vriend vindt het allemaal super. Eigenlijk zouden we een huis moeten kopen om met z’n vijven samen te wonen…’

Hoe ongelofelijk lief ik het ook van haar vind, ergens vind ik het ook normaal. Zo is onze vriendschap namelijk.

‘Niet iedereen begrijpt het. Op Lyans school denken ze volgens mij dat we een lesbisch koppel zijn. Of zussen, dat vragen ze ons ook wel eens. We zijn gewoon beste vriendinnen. Hoe ongelofelijk lief ik het ook van haar vind, ergens vind ik het ook normaal. Zo is onze vriendschap namelijk. Ik zou voor haar nét hetzelfde doen. Wat ik met haar heb, is uniek. En tegelijkertijd is het zo vanzelfsprekend. Het is gewoon Chari & Emilie…’

We hebben het zo fijn samen, we zijn een echt gezin.

Emilie: ‘Ik ben zot van Lyan, zou niet meer zonder hem kunnen. En misschien vinden veel mensen het niet normaal dat ik Chari’s zoontje mee opvoed, maar ik heb er geen seconde over getwijfeld. We hebben het zo fijn samen, we zijn een echt gezin. Toen Chari verliefd werd, heb ik het even moeilijk gehad. Ik wist niet goed hoe het nu met “ons” verder moest, was bang voor wat er zou veranderen. Tot ik thuiskwam van het werk en ze mijn héle slaapkamer had volgehangen met vriendinnenquotes…’

Auteur: Frauke Joossen