'Ik leerde allerlei trucjes bij de prenatale kine, maar ik moet eerlijk toegeven dat die helaas geen verlichting brachten.'
Sarah (28): ‘De pijn die ik voelde vlak voor de bevalling kan ik niet goed omschrijven, maar ““de hel”” komt in de buurt’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Sarah (28) kluste met haar bolle babybuik in haar nieuwe huisje. Lode (33) en zij zijn nu de trotse ouders van Andreas.
‘We wilden onze zwangerschap wat afstemmen op onze bouw, maar helaas liepen alle werken vertraging op door de coronacrisis waardoor ik uiteindelijk met een bolle babybuik op de ladder de elektriciteit stond aan te sluiten of op mijn knieën zat om het parket te helpen leggen (lacht). Niet ideaal, maar het is gelukt.’
Donuts
‘De aankondiging wilden we origineel aanpakken’, zegt Sarah. ‘Ik ben volleybalcoach en mijn vriend is kinesist, en daarom maakten we er een sportieve foto met de mededeling dat we nog spelers zochten (lacht). Ook op mijn werk pakte ik het ludiek aan. Ik was jarig en ik kocht donuts voor m’n collega’s waarbij ik een briefje legde met daarop: “Ik ben vandaag jarig, maar er valt nog iets te vieren”. Je moest ze zien kijken!’
Dokter Google voorspelde allerlei doemscenario’s rond de gevolgen van een waterhoofd... We zaten ook net midden in onze verbouwing, dus het was een stressvolle periode.
‘Ook de peter en meter wilden we niet zomaar deze belangrijke vraag stellen tussen de soep en de patatten’, aldus Sarah. ‘Mijn broer die neurochirurg is, vroegen we het met een minidoktersjasje met daarop: “Dokter, bij jou ben ik in goede handen. Wil jij mijn peter zijn?”. Voor Lodes zus maakte ik een kruiswoordraadsel omdat ze enorm houdt van puzzelen. Beiden waren in de wolken en ze vervullen hun “taak” met verve.’
‘We hadden één heel bang momentje tijdens de zwangerschap’, zegt Sarah. ‘Op de twintigwekenecho zag de gynaecoloog dat één vochtkamer in het hoofdje van onze baby vergroot was. Vier weken later was deze opnieuw toegenomen en werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verdere opvolging. Dokter Google voorspelde allerlei doemscenario’s rond de gevolgen van een waterhoofd... We zaten ook net midden in onze verbouwing, dus het was een stressvolle periode. Gelukkig kon mijn broer me geruststellen. Zijn vrouw, onze schoonzus, beviel trouwens drie weken na mij! Uiteindelijk stagneerde het op een bepaald punt en was er na de geboorte geen schade te zien.’
Lekkende pomp
‘De pijn die ik voelde voor de bevalling kan ik niet goed omschrijven, maar “de hel” komt in de buurt’, lacht Sarah. ‘Ik leerde allerlei trucjes bij de prenatale kine, maar ik moet eerlijk toegeven dat die helaas geen verlichting brachten. Leve de epidurale (lacht). Helaas lekte mijn pomp na een tijdje waardoor ik die felle pijnscheuten weer enorm hard voelde. De verpleegkundige vertelde me dat ik nog even moest volhouden omdat de gynaecoloog nog bij een andere bevalling bezig was. Maar toen ze een glimp onder het laken wierp, veranderde ze snel van gedachten. “Meneer, als je graag de haartjes van je kindje al eens ziet”, zei ze tegen mijn vriend (lacht).’
Ik wilde eigenlijk wachten met persen tot na middernacht omdat we net 1 november waren, en ik wilde niet dat ons kindje op Allerheiligen zou verjaren’, lacht Sarah. ‘Gelukkig werd Andreas om 4u ‘s nachts geboren, dus op 2 november. We vernoemden hem naar mijn overleven grootvader André. Die naam hadden we al jaren in onze gedachten, en ook de naam voor ons volgende kleintje ligt zelfs al vast. Ik zou er nu al aan willen beginnen, maar Lode wil nog even wachten.’
Helmut Slothie
‘We hadden trouwens een grappige roepnaam voor onze kleine spruit toen die nog in m’n buik zat: Helmut’, vertelt Sarah. ‘Mijn vriend kocht toen ik zwanger was een knuffel met een warmtekussen voor mij in de vorm van een luiaard, een sloth in het Engels. Op een avond lag ik in bed met dat warmtekussentje op mijn buik en zei ik al lachend tegen Lode: “Als we de baby nu eens Helmut noemen? Als dat knuffeltje dan op z’n buik ligt zijn ze samen Helmut Slothie. We kwamen niet meer bij van het lachen!’
Lode zit voor z’n werk vaak in het buitenland en ik werk ook voltijds, waardoor het soms wel wat puzzelen is om opvang te zoeken.
‘Ik dacht dat ik een superbezorgde mama zou zijn, maar dat valt uiteindelijk heel goed mee’, aldus Sarah. ‘Ik zoek niet achter elk hoestje of vlekje het ergste. Ik kan het goed loslaten en relativeren. Baby’s hebben nu eenmaal eens krampjes, huilbuien, geen honger of een slechte nacht. Dat hoort er nu eenmaal allemaal bij.’
‘Lode zit voor z’n werk vaak in het buitenland en ik werk ook voltijds, waardoor het soms wel wat puzzelen is om opvang te zoeken’, besluit Sarah. ‘Ik ben zelfs ín mijn zwagerschapsverlof gaan solliciteren voor een andere job, die ik kreeg en waar ik direct kon starten na m’n bevallingsverlof. De meesten verklaarden me gek, maar ik wilde die kans niet laten glippen. Daardoor moet ik wel naar een nieuw ritme zoeken, want het is een nieuwe job én een baby. Ik doe ook veel activiteiten in m’ vrije tijd en ook daar heb ik gemerkt dat ik er wat zal moeten laten vallen als ik meer tijd wil spenderen met m’n gezinnetje. Gelukkig kunnen we beroep doen op onze (schoon)ouders en broers/zussen. En als zij niet kunnen, hebben we een vaste babysit: een meisje van de volleybalclub. En sinds enkele weken doen we beroep op een poetshulp. Zo moet ik de vrije tijd die ik dan wel heb niet al kuisend doorbrengen. Dat is echt ook een godsgeschenk!’
Goed nieuws dat de vochtkamer niet vergrootte, na een zoveelste echo.
Deze viel enorm in de smaak bij onze familie en vrienden.
Het was heel wisselvallig weer tijdens onze zwangerschapsshoot. We hebben dus vaak moeten schuilen, maar dat zie je niet op deze prachtige foto’s.
Fotografe: Tjorven Bouchez.
Die eerste uren vliegen helaas voorbij, maar zijn zó intens qua geluk.
We reizen supergraag en kozen daarom een oude reiskoffer om het doopsuiker in uit te stallen. Mijn papa zorgde voor de plankjes en haakjes. Ik maakte zelf abrikozenconfituur.
Ik hou van in het begin een digitaal fotoalbum bij. Na vier maanden zat ik al aan vijftig pagina’s. Daar heb ik dus in moeten snoeien. Ik koester ze wel allemaal.
We wonnen een newbornshoot bij Geert Peeters. Andreas had er die dag jammer genoeg niet veel zin in! Toch zijn we fan van deze heerlijke foto’s.
Met zijn papa kan Andreas lekker gek en wild doen.
Andreas prutst graag aan ons gezicht. Als hij mijn lange haren niet vastheeft, dan trekt hij weleens aan mijn lip. Met deze zotte foto als gevolg.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Elize (32): ‘Mijn man kreeg een hersentumor toen ik zwanger was. Ik hoopte dat hij de bevalling nog zou meemaken.’
- Ashley (25): ‘Er werd baarmoederhalskanker vastgesteld en ik was bang dat ik nooit meer mama zou kunnen worden’
- Tula (26): ‘Ik stopte na 2,5 maand met borstvoeding geven, want mijn tepels waren kapot’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
