Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik zie het sommige ouders wel doen: die zeggen één keer ‘nee’ op dat specifieke toontje en hun kinderen luisteren, in de wetenschap dat ‘nee’ ook effectief ‘nee’ is. Die ouders zijn er wonderwel in geslaagd om consequent te zijn tijdens de opvoeding van hun nageslacht. Want hoe jonger ze het leren, hoe beter. En met wat geluk heb je dan geen achtjarige die nog een driftbui krijgt in de supermarkt omdat-ie zo nodig dat speelgoedje aan de kassa moet hebben.
Heerlijk lijkt me dat, want ik ben er vooralsnog niet in geslaagd om mijn kinderen goed af te richten. Er is dan ook een reden waarom ik nooit een hond heb gewild als huisdier: te veel gedoe als het misloopt met die opvoeding. Blijkt nu dat het met kinderen eigenlijk net zo is. Want dat is het: consequent zijn is niet meer of minder dan een sterk staaltje conditionering. Als je kind hond-van-Pavlov-gewijs weet dat er bij een handeling ook een gevolg hoort, zijn de dingen duidelijk. Dan is het leven klaar en simpel. Dan zijn er grenzen en worden die ook bewaakt en gerespecteerd.
‘Nee’ is hier na zes keer dus allesbehalve ‘nee’. Het is een synoniem voor ‘nog even en het wordt een “ja”’.
Maar dus niet zo bij ons. Bij ons heeft mijn kleuter al drie keer een ‘nee’ nodig voordat ze beseft dat ik tegen haar praat, bij de vierde negeert ze mij gewoon bewust en bij de vijfde duwt ze door op het omgekeerde: een ‘ja’. ‘Nee’ is hier na zes keer dus allesbehalve ‘nee’. Het is een synoniem voor ‘nog even en het wordt een ‘ja’’. Wat enkel bewijst dat zij consequenter is dan ik.
Want ik plooi uit pure zwakte. En vermoeidheid, dat ook wel. Ik plooi wanneer ze voor de honderdste keer vraagt of ze nog een koekje mag. Beter nog, ik prop meteen tien koeken in dat praatgat van haar, opdat ze gewoon een minuut of twee zou zwijgen. Ik plooi wanneer ze ’s nachts voor de vierde keer naast me in bed wil kruipen, omdat ik gewoon wil slapen. En dan ben ik daarvoor al geplooid toen ze besloot dat ze in haar badpak wilde slapen. Zomaar. Tegelijk hoop ik dan dat zij van dat alles uiteindelijk meer hinder ondervindt dan ik, maar voorlopig lijkt dat niet het geval te zijn. ‘Gewoon consequent zijn en je bent van dat gezeik verlost’, zeiden sommige ouders tegen me, wanneer mijn ‘nee’ weer verkeerdelijk werd geïnterpreteerd. ‘Gewoon niet meer zeiken’, dacht ik. Dat iedereen daar eens consequent in wordt.
Meer columns van Nele lees je hier.
