Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.
‘Als ik maar eens een week vrij zou hebben, dan…’ Ik pleit schuldig, voorgaande zin heb ik in mijn leven al minstens honderd keer in de mond genomen. Afhankelijk van het seizoen, de gemoedstoestand, de barometer van de dag, werd dat gevolgd door uitspraken als: … poets ik elke kast in het huis, maak ik een voorraad kombucha voor een leger, leer ik muurtapijten weven, volg ik de tutorials van Véronique Leysen over hoe ik oogschaduw moet aanbrengen zodat ik er op het volgende feestje niet meer uitzie alsof ik in elkaar geslagen ben.
Ik dacht dat het reizen met onze mobilhome mij zeeën van tijd zou brengen. Dat het mij moeiteloos een nieuwe rij aan skills en hobby’s zou opleveren. Drie zaken heb ik daarbij over het hoofd gezien. Ten eerste: Max is mee en die vraagt vanaf ze haar ogen opent tot ze die weer sluit constant aandacht. Naar complimenten hengelend over haar tekeningen, demonstrerend hoe scheel ze haar ogen ondertussen al kan houden en dilemma’s opwerpend zoals of een konijn dan wel een koala het schattigst is.
We blijven de impulsieve, altijd ‘dingen doende’ mensen. Zelden lukt het ons om langer dan twee dagen op een plek te blijven.
Ten tweede: de mobilhome-to-do’s zijn vaak talrijker dan die in een niet-mobiel huishouden. Ten derde: wij veranderen niet. Of toch niet zo veel. We blijven de impulsieve, altijd ‘dingen doende’ mensen. Zelden lukt het ons om langer dan twee dagen op een plek te blijven. Hoe zou het volgende dorp, het volgende natuurpark, het volgende land eruitzien? Waardoor we ofwel aan het reizen zijn, ofwel onze mobilhome aan het opruimen en weer opstellen zijn.
En zelfs zonder veel betaald werk slagen we erin om de dag met to-do’s te vullen. Naast de noodzakelijke praktische taken komen er extra’s op ons lijstje. Zoals bloemen plukken voor een vaasje gezelligheid. Nog betere latte’s maken (en hoe zit dat met dat hartje?). Gerechten koken met minstens tien gezonde ingrediënten. Op zoek gaan naar de winkels met de beste verse producten. Kruiden plukken in het wild. En natuurlijk onze nieuwe plek leren kennen. Tot de allerlaatste berg, steen, terrasje. Waarom zou ik naar een weefgetouw of een tutorial staren wanneer er elke dag een nieuwe plek aan onze voeten ligt?
Dus ligt de helft van de garage van onze ‘Hector’ gevuld met zaken die we nog met geen vinger hebben aangeraakt. Onze schildersezels, dummyboeken, weefgetouwen maar ook ligstoelen vangen stof. En wij beseffen dat wij nooit ofte nimmer ‘chillers’ zullen worden. Zondagochtend, halfacht, rise and shine voor een wandeling rond het meer? ‘t Zal wel zijn
Lees de vorige columns van Katrien hier.
