‘Maar wat dan? Hoe dan?’
‘Bewust herinneringen maken van die borsten? Nee, dat voelt voor mij te geforceerd.’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik stond naakt voor de spiegel. Ik keek naar mijn borsten en vroeg me af of ik daar nu iets mee moest. Moest ik iets doen opdat ik mijn borsten zal herinneren als ze straks weg zijn omwille van een preventieve amputatie? Ik bekeek mijn spiegelbeeld door de lens van mijn smartphone, maar durfde geen foto te nemen.
Ik stond gekleed voor de spiegel. Moest ik daar nu iets mee? Ik bekeek mijn spiegelbeeld door de lens van mijn smartphone en nam een foto. Het voelde een beetje onwennig, te geposeerd. Het resultaat was dan ook een fotoreeks die me later vooral zal herinneren aan de tandpasta-spatten op de badkamerspiegel anno oktober 2023.
Voor mijn borsten deed het niets. Voor de herinnering eraan en het afscheid ervan evenmin.
Verward staarde ik mezelf aan.
Moest ik misschien een professionele fotoshoot laten doen? Of een gipsafdruk laten maken van mijn bovenlichaam? Nee. Dat heb ik immers ook nooit gedaan bij mijn zwangerschappen die mijn lichaam zo onomkeerbaar veranderden. De mooiste herinneringen aan die zwangerschappen zitten namelijk gewoon in mijn hoofd.
Ik liet me zakken op de grond en scrolde door mijn fotorol, op zoek naar bestaande foto’s die me eerder per ongeluk zouden geven waarnaar ik op zoek was: een beeld van mij, van wie ik was of ben.
Het is dus ook nu niets voor mij om bewust herinneringen te maken van die borsten. Voor anderen kan dat perfect werken en dat juich ik toe, maar voor mij voelt het te geforceerd aan. Het gevoel ontbreekt me.
Maar wat dan? Hoe dan?
Ik liet me zakken op de grond en scrolde door mijn fotorol, op zoek naar bestaande foto’s die me eerder per ongeluk zouden geven waarnaar ik op zoek was: een beeld van mij, van wie ik was of ben. Met een lichaam dat steeds veranderend is, net zoals ik zelf.
Foto na foto passeerde, tot ik uitkwam bij het beeld dat plots zoveel emotie en gevoel opwekte. Het is een foto van mijn oudste dochter die als baby net van mijn borst gedronken heeft en haar hoofdje nietsvermoedend op die borst laat rusten. Daar was namelijk ruim plaats voor met een tijdelijke F-cup. Ze zit onder een borstvoedingsdoek verstopt en kijkt me vanonder dat doek aan met haar grote blauwe ogen. Een blik die zo indringend is, dat ik toen al wist dat ik hem nooit zou vergeten. Het gevoel van toen overspoelde me opnieuw. Ik voelde dat ik dankbaar was toen. Dat ben ik nog steeds. En met dat beeld, dat gevoel wil ik me mijn borsten herinneren.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
