Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
Ha, de liefde. Daar is al veel over geschreven en zo mogelijk nog meer over gejankt. Een groot deel van die tranen kwam waarschijnlijk rechtstreeks van mij. Ik had altijd al een flair voor drama en was een sucker for love. Als kind was ik om de haverklap verliefd, blèrde ik mee met liedjes van The Backstreet Boys – stiekem, want met drie oudere broers in hun langharige Nirvana-fase waren melige boybands te belachelijk voor woordenen was het telkens het einde van de wereld wanneer de andere dat niet was.
De gemiddelde tienjarige was niet klaar voor een lief van een kop groter.
Mijn eerste hartzeer was meteen het meest fantasierijke: DiCaprio in ‘Titanic’. Samen met The Heart of the Ocean zonk ook al mijn hoop naar de bodem. De videocassette (een dubbele!) en het singeltje My Heart Will Go On waren lange tijd mijn dierbaarste bezit. De realiteit was niet veel beter. De gemiddelde tienjarige was niet klaar voor een lief van een kop groter, dus telkens wanneer er een opgefrommeld briefje mijn richting uit kwam, was het om te vragen ‘of mijn beste vriendin misschien geïnteresseerd was’.
Maar op een zonnige dag in het vierde leerjaar kreeg ik mijn eerste vriendje. Een mondige blonde jongen met sproetjes en de enige Nederlander van de klas. Opgroeiend in Brasschaat wil dat zeggen dat hij ook degene met een zwembad en een grote trampoline was. Ik zwéér je dat dat niet de enige reden was. De grote buitenspeeltuin waarin we onze kinderliefde vierden met een eerste brave kus, is tegenwoordig een troosteloos appartementencomplex. Ik ben nog steeds een sucker for love, maar nu als vrolijke deelnemer in plaats van als trieste observant.
Een man in een mooi zwart pak ging vooraan op het podium staan, om vervolgens zenuwachtig door z’n knie te gaan.
Mijn man en ik vierden eind november onze tweede huwelijksverjaardag en ik kan me al niet meer herinneren hoe het ooit anders was. Gisteren mocht ik nog eens luid juichen voor anderen. Ik ben intussen te oud voor Leonardo, maar samen met twee goede vriendinnen ging ik kijken naar Titanique, een hilarische off Broadwayshow, verteld vanuit het standpunt van Céline Dion. Mijn verdriet van weleer werd omgetoverd in tranen van het lachen.
Op het einde, tijdens het slotlied, volgde de echte apotheose: we mochten getuige zijn van een verrassingsaanzoek. Een man in een mooi zwart pak ging vooraan op het podium staan, om vervolgens zenuwachtig door z’n knie te gaan. Zijn partner probeerde z’n tranen te bedwingen en zei met schokkende stem: ‘Ja!’. Vervolgens brak het feest los. Van de achtergrondzangers tot de achterste rij, iedereen sprong van vreugde. Met z’n allen vierden we twee mensen die we nog nooit hadden gezien en wier naam we zelfs niet kenden. Call me a sucker, maar da’s echt de power of love.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
