Joliens eerste looptraining liep vlotter dan verwacht.
‘Ik ben graag realistisch, vooral om te voorkomen dat ik achteraf keihard met mijn hoofd tegen de muur knal’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin” in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
Ik houd mijzelf graag met de voetjes op de grond. Mijn omgeving noemt me pessimistisch, ik realistisch. Heb ik na meer dan een jaar bankhangen net acht kilometer gelopen? Ja. Mag ik daar trots op zijn? Ja. Liep Mieke Gorissen 42 kilometer op 2u34 tijd, terwijl ik 45 minuten nodig had voor een blokje rond de kerktoren? Ja. Auwtch, daar gaat die zalige runner’s high. Maar mijzelf met de neus op de feiten drukken helpt me om gemotiveerd te blijven. En om achteraf niet keihard met mijn hoofd tegen de muur te knallen. Vooral dat. ‘Stupid is as stupid does‘ zou Forrest Gump zeggen, je weet wel: die man die meer dan drie jaar lang de wereld rondliep. Een filmpersonage weliswaar, maar wel eentje met heerlijke wijsheden.
Beginnersgeluk
Ik vraag mij af wat hij zou denken mocht hij mij hier zien staan. Zo rood als een tomaat, haren nat – niet van de regen, trouwens -, mascara tot aan mijn kin en happend naar adem. Misschien iets in de aard van ‘My mama always said: pride comes before a fall.‘ True that. Maar ik ga er ook niet om liegen: afgezien van mijn huidige toestand en Mieke Gorissens toptijd ben ik best wel fier op mijzelf. Dat mag ook gezegd worden.
Vandaag liep ik acht kilometer, overmorgen wegens spierpijn misschien maar vier. En dat is echt perfect oké.
Maar het blijft toch moeilijk, zo complimentjes geven aan jezelf. Want ook nu heb ik zin om te zeggen ‘ja maar’. Ja maar zó ver is dat nu ook weer niet, ja maar dat is waarschijnlijk gewoon beginnersgeluk, of nog beter: ja maar alles is relatief hé. Tot die peperdure smartwatch om mijn pols plots piept en zegt: ‘Doel bereikt. Proficiat, Jolien’. Ook dat is met je neus op de feiten gedrukt worden – als je het ding tijdig oplaadt tenminste. Want ik heb mijn doel bereikt. Veel meer zelfs. Dus de realist in mij kan bijna niet anders zeggen dan: ‘Chapeau, Jolleke. En nu frieten!’
Of ik mij die acht kilometer en het (zeer bescheiden hoor!) enthousiasme morgen zal beklagen? Waarschijnlijk wel. Maar life is nu eenmaal like a box of chocolates: you never know what you’re gonna get. Vandaag liep ik acht kilometer, overmorgen wegens spierpijn misschien maar vier. En dat is echt perfect oké. Al is er zowel fysiek als mentaal nog veel werk aan de winkel, daar moeten we ook realistisch in zijn.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
