Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Een goede manager maakt zichzelf overbodig. Een goede moeder – een momager, zo je wil – doet dat ook, heb ik geleerd. Het is een principe dat ik tot voor kort nochtans niet begreep. Ik ging er namelijk van uit dat ik als moeder nooit de indruk moest wekken dat ik gemist kan worden. Ik ben nodig! Want stel je voor dat het leven gewoon verdergaat zonder mij. Dan gaat iedereen denken dat ik geen enkele rol van belang speel. Onmogelijk.
Daarom zal ik ook niet snel voor mijn plezier verdwijnen en pakweg een vakantie van twee weken boeken, zonder mijn gezin. Ik heb namelijk verantwoordelijkheden en het gevoel dat ik er moet zijn voor mijn gezin, hoeveel druk dat ook met zich meebrengt. Maar toen werd ik ziek: een vieze longontsteking. Plots moest ik al die verantwoordelijkheden noodgedwongen uit handen geven, net als een manager die zijn bedrijf even moet achterlaten. Twee weken lang was ik aan bed gebonden, op de minst seksuele manier die er is. De enige momenten waarop ik me in verticale positie bevond, was om fluimen op te hoesten of naar het toilet te gaan.
Mijn vriend kreeg alles wonderwel geregeld, de kinderen leken nergens last van te hebben en niemand stierf per ongeluk of met opzet.
Ondertussen ging het leven buiten die slaapkamer gewoon door, terwijl ik dus dacht dat dat leven ook zou stoppen, net zoals dat van mij even op pauze stond. Ik had op zijn minst verwacht dat dat leven zonder mij in het honderd zou lopen, maar dat was niet zo. Mijn vriend kreeg alles wonderwel geregeld, de kinderen leken nergens last van te hebben en niemand stierf per ongeluk of met opzet. Ook ik niet. Dat stelde me enigszins gerust, maar tegelijkertijd voelde ik me daardoor ook enorm overbodig. Wat betekende ik in dit gezin als ik perfect van de radar kon verdwijnen?
Alles, zo blijkt. Het was mijn vriend die me het principe van die onmisbare manager uitlegde. Die me verzekerde dat zij enkel als een zelfsturend team konden functioneren omdat ze dat van mij geleerd hadden. Ondertussen begeef ik me voorzichtig en kuchend weer uit die slaapkamer en in het gewone leven. Daarin moet ik mijn plaats opnieuw opeisen, want de kinderen zijn het nu gewend dat hun vader wel alles voor hen en in het huishouden doet. En ik ook, dus mijn werk hier is klaar. Misschien moet ik dan toch maar die vakantie van twee weken boeken.
Meer columns van Nele lees je hier.
