Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘De kleuter had met een rode stift op onze grijze zetel getekend. Al klinkt dat meer zwart-wit dan het in werkelijkheid was. Ze zat namelijk vol goede bedoelingen toen ze met gepaste trots haar tekening wilde komen tonen aan mij en de baby, toen de stift in haar hand de zetel raakte. Ze had het zelf niet door, tot ze het resultaat zag: die dikke rode streep. Op de zetel en door de rekening, want dat was niet haar bedoeling.
Ik zag het allemaal gebeuren vanop een afstandje en ik merkte hoe ze uit schrik voor boze woorden of nog erger: teleurstelling van haar makers, besloot om niets te zeggen. Want spreken is zilver en zwijgen is goud, ook al duurt eerlijkheid het langst. Nochtans vindt ze heel veel dingen zelf niet eerlijk. Ze kan nog niet zonder fouten tot twintig tellen, maar ze meet wel graag alles af: hoe lang de baby op mijn schoot heeft gezeten of hoeveel koeken ik wel en zij niet mag eten.
Ik kan haar ook geen ongelijk geven, want vaak zijn de dingen simpelweg niet heel eerlijk. Ik kan haar een ideale wereld voorhouden, maar liever maak ik haar bewust van die oneerlijkheid. Zodat ze zich ervan bewust wordt dat de weg niet geplaveid is met gelijk verdeelde kommetjes chips, maar met moeilijkheden die ze als uitdagingen moet beschouwen in plaats van beperkingen. Dus telkens als zij begint te jammeren over het groot onrecht dat haar wordt aangedaan, kom ik aandraven met mijn lessen moraal. Helemaal wat ik daar en toen wilde doen.
Met een welgemikte duw schoot ze haar pamper vol en voelde ik het opstijgend, zijwaarts en dalend vocht op mijn arm en kleren.
Het was aandoenlijk hoe mijn dochter ervan overtuigd was dat ik zo’n dikke rode streep niet zou opmerken, maar na vier tevergeefse ontkenningen legde ze dan toch nog een gedwongen bekentenis af. Ik was niet boos, zoals gevreesd. Ik gaf haar geen straf. Ik zei alleen maar dat het jammer was van die streep. En dat ik het erger vond dat ze niet eerlijk was geweest tegen me. Het was de genadeslag. De teleurstelling, die harder aankomt dan een veeg uit de pan. De hele tijd had ik de baby op mijn arm, zodat zij erbij zat en ernaar keek. Met grote ogen.
Mijn betoog had blijkbaar niet enkel indruk gemaakt op de oudste, hoopte ik. Ook de jongste zou al van in de luiers leren over eerlijkheid en zo uitgroeien tot een mooi mens. Maar ze had er lak aan. Of beter: ze had er kak aan. Met een welgemikte duw schoot ze haar pamper vol en voelde ik het opstijgend, zijwaarts en dalend vocht op mijn arm en kleren. Ontkennen kon ze niet, maar ze keek me opgelucht doch verontschuldigend aan. Ik schudde mijn hoofd en bleef alleen achter met mijn moraal. Want eerlijk: de enige die daar echt de dupe was, was ik. Niet eerlijk.’
Meer columns van Nele:
