Deze week in Flair: The Story of the Weeping Camel. Of maak daar maar ‘Weeping Catherine’ van. Onze modereeks met kameel had namelijk heel wat voeten in de aarde. Het begon allemaal onschuldig op een brainstorm vlak voor de modereis naar Mexico. 'Wat als... we nu eens een shoot rond camelkleur zouden doen met een – wait for it – echte kameel?' opperde ik enthousiast, licht verbaasd door mijn eigen genialiteit. 'Ja, maar', onderbrak chef lifestyle Judith meteen, 'er zijn toch geen kamelen in Mexico?' 'Wedden van wel?' En zo begon de helse zoektocht naar een kameel met modelambitie in Playa del Carmen.
Net toen ik op het punt stond om camel manager – camager? – José te vertellen waar hij z’n wachtmuziekje mocht steken, kreeg ik een antwoord: een uurtje shooten zou ons 500 dollar kosten.
Een intens rondje googelen leek aanvankelijk succes op te leveren. Ik vond maar liefst twee verschillende organisaties die kamelenritjes op het Mexicaanse strand aanboden. Mijn mailtjes draaiden helaas op niets uit. De kamelen speelden hard to get. Dan maar op de ouderwetse manier: hun managers bellen. Naar aloude toeristenvaltraditie werd ik eerst een week aan het lijntje gehouden – letterlijk. Mijn telefoonrekening steeg omgekeerd evenredig met mijn geduld. Net toen ik op het punt stond om camel manager – camager? – José te vertellen waar hij z’n wachtmuziekje mocht steken, kreeg ik een antwoord: een uurtje shooten zou ons 500 dollar kosten. Voor minder kwam zijn Egyptische Linda Evangelista haar bed niet uit. 'No way José', zei ik onthutst, en ik zette mijn zoektocht verder. Fastforward naar een paar dagen later, toen ik wanhopig mijn laatst overgebleven contact in de kamelenbusiness smeekte om een shoot.
Met succes: voor een schappelijk modellenloon mochten we een uurtje werken met de mooiste kameel van Mexico. Of dat een veelzeggend compliment is, blijft enigszins onduidelijk. Niets stond nog tussen ons en het dier in, behalve... José. Meneer de manager bleek lid van een soort kamelenmaffia die het koste wat het kost wilde verhinderen dat wij onder zijn prijs een prijsbeest kaapten. Na een ellenlange discussie en één Spaanse scheldtirade van model Marine – waarvoor dank – kwamen we tot een compromis. Marine mocht deelnemen aan het gewone kamelenritje voor toeristen en wij mochten foto’s maken.
Dus kroop Marine op haar collega-model terwijl de fotograaf zijn uiterste best deed om een karavaan dikke Amerikanen uit beeld te weren en ik met drie zakken styling naast hen door het brandend hete zand hoste. Glamoureus is anders, maar dat kan je gelukkig niet aan de beelden zien. Terug in het modekamp toonden we ons harde werk bezweet maar trots aan de achterblijvers. Waarop de styliste: 'Zeg, is dat geen dromedaris?' Wenen, ik zei het toch?
Deze column verscheen in Flair op 28 maart.
Vorige columns van Catherine:
- COLUMN: 'Er is mij een groot onrecht aangedaan! Ik word gediscrimineerd vanwege mijn kapsel'
- COLUMN: 'De grap van Fashion Week: je moet er al zijn om uitgenodigd te kúnnen worden'
- COLUMN: 'Zeggen dat ik ín mijn broek geplast heb, is overdreven. Óp mijn broek is correcter'
Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.
