‘Een stagiaire kreeg op haar foto met Doutzen Kroes meer likes dan ik ooit gehad heb. Onvergeeflijk!’
COLUMN: ‘Geen interesse in mode of beauty? Beetje vreemd als je stage komt lopen op een lifestyleredactie...’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Op onze redactie wordt net als in elk bedrijf heel wat gezaagd. Over trage wifi, irritante webmail, slechte treinverbindingen en het eten in de kantine – daarvoor mag je zelf een adjectief kiezen. Het onderwerp waarover echter het méést geklaagd wordt, is De Stagiair. De wisselende kwaliteiten ervan dan wel het gebrek eraan. Ik heb heel wat stagiaires gekend, de een al beter dan de ander. Zo was er een aspirantredactrice die het heel normaal vond om op dag één al een deel van de perscadeaus achterover te drukken. Haar voorganger was minder hebberig, maar maakte dan weer duidelijk dat ze geen interesse in mode of beauty had. Beetje vreemd als je stage komt lopen op een lifestyleredactie, maar soit.
Niet dat stagiaires immer onderdanig moeten zijn, maar een béétje respect voor de bestaande hiërarchie is wel aangewezen.
Dan was er nog de verder uiterst bekwame stagiaire die Doutzen Kroes mocht interviewen en op haar foto met het topmodel meer likes kreeg dan ik ooit gehad heb. Onvergeeflijk! De prijs voor meest ergerlijke millennial gaat wellicht naar de ex-assistente van een bevriend stylist. Het meisje in kwestie – immer gekleed in ripped jeans en onironisch barbieroze – stelde zichzelf voor als personal shopper en had meer meningen dan scheuren in haar broek. Tijdens een shoot hoorde ik haar met de visagiste overleggen wat de volgende look zou zijn. Toen ik geduldig iets opperde, antwoordde ze dat mijn keuze mogelijk te ‘voor de hand liggend’ was. ‘Wij’, – zij en de visagiste – ‘zien het eerder zo.’ Ik was te verbouwereerd om boos te worden.
Niet dat stagiaires immer onderdanig moeten zijn, maar een béétje respect voor de bestaande hiërarchie is wel aangewezen. Zelf ben ik ooit ook uiterst bescheiden begonnen. Mijn laatste zomer als student bracht ik onbetaald door op de redactie van mijn favo modeblad, waar ik post sorteerde, broodjes haalde en verkoopinfo aanvulde tot er na een maand beslist werd dat ik ook eens iets schrijven mocht.
Ik Googletranslatete mezelf door eindeloze gesprekken met Parijse persattachés. Ik ploeterde met schoendozen vol Prada door de sneeuw na een shoot in hartje winter. Ik stond doodsangsten uit in het Brusselse verkeer op weg naar persevents terwijl ik nog maar net mijn rijbewijs had. Kortom: ik (net-)werkte keihard en sleepte zo mijn eerste job als freelancer in de wacht. Als ik een jongere versie van mijzelf zie met dezelfde droom maar minder drive, moet ik lachen. Meid, zo ga je er nooit komen, denk ik dan. Maar dat moet ieder voor zich bepalen. In tussentijd haal ik mijn smoskes zelf.
Deze column verscheen in Flair op 25 september 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier