Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.
We zijn in Oostende voor het jaarlijkse Filmfestival en krijgen steevast dezelfde vraag: ‘Jullie, hier? Waren jullie… niet aan het reizen?’ Vervolgens duwen we het vriendelijke slachtoffer ongevraagd onze gsm onder de neus en mag die persoon dertig foto’s bewonderen van een huis in Antwerpen dat objectief bekeken niet zó waanzinnig bijzonder is. Maar wel voor ons, want het is ons nieuwe huis. Een nieuwe ‘terug naar start’.
Zes maanden zijn we woonwagenbewoner geweest. We hadden onszelf drie weken tot een jaar reistijd gegeven. Drie weken werd het gelukkig niet – daarvoor een huis verkopen zouden zelfs wij nét te zot vinden -, maar een jaar ook niet. Waarom niet? It was the best of times, it was the worst of times, om het met Charles Dickens’ woorden te zeggen. Het eerste deel van de reis beleefden we de ultieme vrijheid, een staat van stressloosheid die ik nog nooit in mijn leven ervaren heb. Een staat van zijn die ik gerust een jaar lang had kunnen volhouden. Maar het tweede deel van de reis werd helaas bezoedeld door slecht nieuws uit België. Dikke shit happens, en dat kan evengoed wanneer je beslist hebt de reis van je dromen te maken. Ook al zat die shit in geen enkel scenario dat we op voorhand bij elkaar gefantaseerd hadden. De hemel viel op ons hoofd en we moesten vechten tegen de emoties die met het ouder worden om de hoek komen piepen: ongeloof, cynisme en desillusie.
Het grootste cadeau van de reis blijkt achteraf niet de tijd met ons drieën te zijn, maar het besef dat we rondom ons een tribe hebben van mensen die onze zorgen mee helpen dragen. Een tribe waarover ik me soms zorgen maakte of ik die wel had.
Het leven gaat niet altijd zoals gepland. En het laatste wat we tijdens onze reis wilden testen, was onze veerkracht. Maar zo gebeurde. De veer werd getest en kreeg stevige knauwen te verduren. Alleen met ons drieën in onze mobilhome leek die het soms te begeven. We voelden dat we terug moesten. Naar onze familie, vrienden en collega’s. Terug in België wordt het onrecht dat we toegeworpen krijgen dankzij hen plots draaglijker. Hun energie, humor en relativeringsvermogen vullen onze batterij en maken onze veer weer krachtiger. Dankzij hen kruipen we weer recht, kloppen we het stof van onze schouders, rechten we onze rug en besluiten we te blijven kiezen voor optimisme. De droom van een onbezorgde lange reis met onze dochter moeten we dan wel opbergen, niets houdt ons tegen om vroeger aan dat nieuwe leven te starten. Weer in de stad die ons hart sneller had doen kloppen bij ons laatste bezoek. Met frisse goesting in nieuwe projecten voor film, tv en boeken. Met een huis dat op termijn nog veel liefde nodig heeft. Maar met geduld, de deugd die we tijdens de reis als geen ander hebben geleerd.
Het grootste cadeau van de reis blijkt achteraf niet de tijd met ons drieën te zijn, maar het besef dat we rondom ons een tribe hebben van mensen die onze zorgen mee helpen dragen. Een tribe waarover ik me soms zorgen maakte of ik die wel had. Waren de vriendschappen en familiebanden er wel in voor- en tegenspoed? Kon ik mensen in het midden van de nacht bellen (al gaat het bij mij eerder om Whatsapp-epistels overdag)? Ja, zo blijkt. Ze lopen niet weg wanneer ik me voor een keer (de eerste keer?) zwak opstel en mijn zorgen en bezorgdheden deel. Ze sturen berichten terug, bellen en helpen ons met raad en daad. En wij kunnen weer ademen.
Goed blijven investeren in die tribe wordt onze prioriteit voor de volgende jaren. Om gedragen te worden, maar ook om hen te dragen. Wanneer de zon schijnt en wanneer er wolken opduiken.
Lees de vorige columns van Katrien hier.
