COLUMN ‘Groetjes uit Den Haag’: Walk of Shame

'Decompressie. Je hebt last van decompressie.' – 'Hoe bedoel je', vraag ik aan BFF Xavier. Het is vrijdagavond en we zitten samen met schoonzus Freetje, Elise en de mannen aan een lange gezellige tafel op de plek die ik sinds kort mijn werk mag noemen. Want ja, ik heb de job bij Eetcafé Lokaal Duinoord! En ik ben zo ontzettend blij. Na de eerste proefdag ging het allemaal erg snel. Ik kreeg een stoomcursus bier tappen, wijnadvies geven, gerechten opdienen, specials uit het hoofd leren en de perfecte cappuccino maken. De adrenaline stroomde door mijn lijf en ik genoot van alle taken die steeds vlotter en leuker werden. En dan zijn er nog de klanten. DE KLANTEN. Die zijn zo lief en grappig. Al begrijpen ze amper wat ik zeg. Zo gieren ze het uit bij het woord 'schotelvod' (een vaatdoekje), hebben ze geen idee wat 'even afkuisen zodat het proper is' betekent (even schoonmaken zodat het netjes is), en begrijp ik weer niet wat iemand bedoelt met een 'vaasje' (een glas voor een pilsje). Die leuke verschillen waren trouwens de aanleiding van een heuse België-Nederland taalbattle. Die was zo spannend en kan je zien in de vlog.

Ik vergat de suggesties van de week door te geven aan klanten en prijsde een gerecht aan voor 16 cent

Maar soit, toen kwam wat Xavier de ‘decompressie’ noemt. Ik had een complete off-dag. Vergat de suggesties van de week door te geven aan klanten, rekende de dagvangst aan voor 16 cent in de kassa en liet een veggieburger komen in plaats van een gewone, waardoor het koppel in kwestie alvast verplicht – je kan het ook romantisch noemen – uit hetzelfde bord moest eten. Ik voelde me zo beschaamd toen ik op een hoekje van de toog stond met de foute veggieburger als groot bewijs van alles wat die avond was misgelopen. Hoewel-ie heerlijk was, had het me nog nooit zo slecht gesmaakt. De rest van de avond deed ik mijn uiterste best om de schade te beperken, tot het tijd was om stilletjes weg te sluipen. The Walk Of Shame was er niets op tegen.

'Maar dat is dus decompressie', gaat Xavier die avond verder. 'Toen je hoorde dat je mocht blijven, was je doel bereikt en ging de adrenaline en concentratie wat liggen. Maar dat ga je de komende week weer corrigeren, zodat je op een normaal niveau zit.' Hij heeft gelijk. Zoals altijd. Er is een groot psycholoog aan mijn beste vriend verloren gegaan. 'Weet je nog de eerste dagen dat je het nieuws presenteerde', gaat hij verder. 'De eerste uitzendingen waren vlekkeloos. Iedereen dacht dat je stiekem op een andere zender had geoefend. Maar dan verslapte je concentrentatie en zei je tijdens een uitzending dat de dader van een grote rechtszaak was vrijgelaten terwijl dat niet zo was, sprak je de naam van een belangrijke politicus verkeerd uit en kreeg je de slappe lach. Ik bedoel maar…' Ik gniffel bij mijn blunders. Nu zijn ze grappig, toen niet. Echt niet. Elke keer dat mijn baas voorbij wandelde, was ik bang dat hij me in zijn kantoor zou roepen en ontslaan. Die angst is geleidelijk aan verdwenen. Samen met de fouten en versprekingen. En algauw kwam er een stabiele periode waarin ik mijn weg vond en vertrouwen kreeg. En dankzij de peptalk van Xavier weet ik intussen dat dat ook nu het geval zal zijn. Of ook niet. Maar dan is het ook oké. Ik word uit mijn gemijmer gehaald door een van mijn collega-serveerster die aan de tafel staat. 'Willen jullie de specials horen?' vraagt ze vrolijk. Ik knik enthousiast, want ik heb géén idee wat ik ga nemen. Al wordt het al zeker niet de veggieburger. Die moet nog verteren.

VLOG: de taalbattle België-Nederland