'Als we allemaal zachtjes tegen de stroming inzwemmen, zorgen we samen voor een micro-evolutie.'
COLUMN: ‘Ik heb een donzige bovenlip en iedereen mag het zien’
Redactrice Naomi (23) kruipt in haar pen en schrijft over (on)gewild lichaamshaar, vastgeroeste schoonheidsidealen en zachte micro-evoluties.
Een bezoekje bij de schoonheidsspecialiste had ik me toch wat anders voorgesteld. Ik kwam er voor een dubbel en dik verdiende gezichtsmassage, maar toen de vriendelijke dame klaar was en mijn gezicht aanvoelde als een verwend velletje, verraste ze me met de vraag of ze mijn bovenlip mocht waxen. Pardon? Ik sloeg haar verzoek af met een nerveuze glimlach. Ik probeerde mezelf eraan te herinneren waarom ik was gekomen: een momentje voor mezelf. Toch? Met enig vriendelijk lef voegde ze er nog aan toe: ‘Tja… als ik eerlijk mag zijn, werpt het wel een schaduw op je gezicht.’
Ik moet even slikken. Dat ik een donsje heb op mijn bovenlip, daar ben ik me van bewust. Maar blijkbaar hoort het daar niet. Het is te donker, te pluizig en het voldoet niet aan de schoonheidsnormen van vandaag. Iets waar ik me nooit eerder voor schaamde, wordt plots een knagende onzekerheid: ik heb een donzige bovenlip en iedereen kan het zien. Het zet me aan het denken: vanwaar komt die schaamte voor haar?
Fuck you, geïdealiseerd en vastgeroest schoonheidsideaal. En die stoere vrouwen? Eeuwig dank.
Ik herinner me dat ik zo fier was toen ik mijn benen voor het eerst mocht scheren, alsof het een eerste echte acte féminin was. Ik was toen twaalf jaar. Waarschijnlijk nog geen haartje te zien op mijn benen. Herkenbaar?
Vanaf een jonge leeftijd worden meisjes aangeleerd dat (zelfs pijnlijke) schoonheidsrituelen ons ‘vrouwelijker’ maken. Wat vandaag (en eigenlijk vooral gisteren) betekent dat je haarloos door het leven gaat. Behalve het haar op je hoofd, uiteraard. Enfin… Lichaamshaar bij vrouwen: het is onwelkom. En dat is een cultureel en tijdsgebonden fenomeen, maar wel eentje dat achterhaald is. Gelukkig is het al een tijdje geleden dat ik nog een Gillette-advertentie heb zien passeren (I’m your Venus, I’m your fire and your desire…) waarin ultragladde benen je scherm inpalmen en zonder pardon de norm stellen. Het was in 2018 dat we voor het eerst reclame zagen voor scheermesjes waarin een behaarde vrouw op beeld verschijnt in naam van het scheermerk Billie. Hallelujah. Er is dus verandering aan de gang, maar dat zie je niet direct op tv. Wel verscholen in de impopulaire hoekjes van sociale media.
#NothingWrongHair. Dat is de hashtag op Instagram die mijn hart sneller doet slaan en me een oceaan aan comfort biedt. Even scrollen en je komt talloze moedige mensen tegen die een dikke middelvinger opsteken naar de haarloze schoonheidsnorm. Nog nooit zag ik zo veel vrouwen met een stevige bos okselhaar fier poseren. Fuck you, geïdealiseerd en vastgeroest schoonheidsideaal. En die stoere vrouwen? Eeuwig dank.
Ik zeg niet dat we vanaf nu massaal in onze puurste ongeschoren vorm moeten paraderen. Maar het zou fijn zijn moesten we van het stigma rond lichaamshaar afstappen, zodat iedereen doet waar hij/zij/die zich goed bij voelt. Of dat zich nu vertaalt in gladgeschoren benen, een brazilian wax of een knus behaard lichaam. In mijn geval laat ik mijn vrouwelijk snorretje staan. Het is misschien weinig activistisch, maar als we allemaal zachtjes tegen de stroming inzwemmen, zorgen we samen voor een micro-evolutie. Ik zeg het luid en duidelijk: ik heb een donkere bovenlip en iedereen mag het zien.
Donzig liefs,
Naomi
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
