Flo Windey (26): ‘Door open te zijn over mijn eigen struggles kan ik anderen steun bieden’

Flo Windey (26) is naast een enthousiaste StuBru-presentatrice en contentcreator ook een boegbeeld van openheid. Naar aanleiding van ons grote mentalegezondheidsdossier deze week in Flair praat ze openlijk over hoe ze de connectie met zichzelf verloor en opnieuw leerde tijd voor zichzelf te nemen.

‘Zestienjarige Flo zou de zesentwintigjarige versie zeker uitlachen, maar sinds kort mediteer ik soms. Amper een halfjaar geleden had ik – dat meisje met ADHD dat niet eens normaal op een stoel kan zitten – dat nooit gedacht. Net zomin had ik verwacht dat ik zoveel rust zou vinden in wandelingen in de regen, boeken lezen, schilderen, mijn oude 80’s en 90’s muziek herbeluisteren… Maar eerlijk: die wake-upcall had ik nodig. Op dit moment gaat het wel goed met mij. Een jaar geleden was dat een ander verhaal.’

‘Ik leerde veel nieuwe mensen kennen. Superboeiend, maar door al die nieuwe invloeden verloor ik de connectie met een heel belangrijk iemand: mezelf. Bovendien werd ik zesentwintig en kreeg ik het gevoel dat ik volwassen moest worden. Als ik serieus genomen wilde worden, was het een must om aan een bepaald plaatje te voldoen. Dat heb ik geprobeerd, maar het voelde niet goed. Ik had het gevoel dat ik opgeslorpt werd door mijn omgeving. Grappig eigenlijk, dat alles tijdens De Warmste Week in het teken stond van jezelf kunnen zijn, terwijl dat net de vraag was die een jaar eerder voortdurend door mijn hoofd spookte: wie the fuck ben ik?’

Waar is dat vrolijke meisje naartoe?

‘Tijdens de zomer van 2021 ging ik op antwoorden jagen. Ik nam voor het eerst in lange tijd écht tijd voor mezelf en voor de dingen waar ik gelukkig van word. Werd ik daarbij gekwetst door anderen, omdat ik voor hen niet genoeg aan het ideaal beantwoordde? So be it. Ik stelde mezelf belangrijke vragen: wat gaf me vroeger energie? Waar werd ik gelukkig van? Waar is dat kleine, vrolijke meisje van vroeger naartoe? Door die confrontatie met mezelf aan te gaan, heb ik ontdekt dat ik nog steeds datzelfde meisje ben en dat ik haar gewoon mag omarmen. Fuck it als dat niet aansluit bij wat de maatschappij van mij verwacht.’

‘Tijdens die zoektocht heb ik me ook weleens afgevraagd of bekend zijn wel was wat ik wilde. Als je even wat minder stevig in je schoenen staat en mensen komen je op dat moment in je DM ongezouten vertellen wat ze van je denken, komt dat aan. Wat moet je tenslotte met opmerkingen zoals “jij bent wel heel pretentieus”? Toch besef ik dat mijn bekendheid ook een geschenk is. Het geeft me de mogelijkheid om bepaalde onderwerpen in de aandacht te brengen. En door open te zijn over mijn eigen struggles, zoals mijn ADHD, kan ik andere mensen steun bieden. Mensen die misschien niet zo makkelijk hun verhaal kunnen doen als ik.’

Als ik door te praten een paar mensen kan inspireren, is het dat altijd waard.

Flo Windey

‘De leukste berichten die ik krijg? “Merci, dankzij jou voel ik me normaal”, “Dankzij jou voel ik me gehoord”, “Dankzij jou voel ik me minder alleen”. Voor mij voelt uitspreken wat ik denk of voel heel normaal. Zelfs als niemand mijn mening vraagt, geef ik ze toch. En als er een stilte valt, ben ik de eerste om te proberen die op te vullen. Dat zou ik kunnen doen met een praatje over het weer, maar ik verkies om te praten over dingen die me bezighouden. Ik kan niet anders dan me problemen zoals bodyshaming, straatintimidatie of het klimaat persoonlijk aantrekken. Het gaat tenslotte om ons leven, onze toekomst.’

‘Dat onze generatie zo vaak op straat komt, is een teken dat we ons ongezien en ongehoord voelen. Damn right dat ik climate desperation heb. Want als de wereld niet snel verandert, heeft het dan nog zin om te studeren of om een kinderwens te hebben? Ik geloof absoluut dat we het tij kunnen keren, maar het is wel hier en nu tijd om dat te doen. In een boek las ik ooit: je kan van jezelf niet verwachten dat je een hele rivier kan stoppen, maar je kan wel één steentje verplaatsen. Dat is genoeg, want als iedereen één steentje verlegt, kunnen we samen een dam bouwen. Zo raak je ook niet ontmoedigd als de verandering die jij wil er niet meteen komt. Als ik door te praten een paar mensen kan inspireren, is het dat altijd waard.’

Alle openhartige gesprekken en het volledige mentalegezondheidsdossier lees je in je Flair van deze week.

Lees ook:

• 64 % van de jonge mensen voelt zich vaak eenzaam: zo gaat het écht met onze mental health
• Eva Van der Gucht (44): ‘Ik zou het fijn vinden als we meer zouden kijken naar wat mensen doen en niet hoe ze eruitzien’
• Elyne Anthonissen (22): ‘We zien zoveel perfecte plaatjes, maar mijn pijn en verdriet mochten er ook zijn’