‘Je doet je kind geen onrecht aan door het niet te laten opgroeien in een modelgezin.’
Laurence (34) koos ervoor om Mila (7) alleen op te voeden: ‘Liever gelukkig alleen, dan ongelukkig met twee’
Vandaag is het Internationale Vrouwendag! En hoewel we bij Flair élke dag vrouwen vieren, doen we dat op deze symbolische dag dubbel zo hard. Onze redactrices zetten daarom maar wat graag vrouwen in de spotlight die hen dagelijks inspireren. Redactrice Herlinde dacht meteen aan een van haar vriendinnen. Laurence (33) beviel zes jaar geleden van haar prachtige dochtertje Mila. Niet lang na de geboorte ging ze uiteen met haar toenmalige partner waardoor ze plots alleen instond voor de zorg van haar baby. ‘Ik put er kracht en eigenwaarde uit dat ik dit alleen doe én kan’, vertelt Laurence.
‘Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, vreesde ik eigenlijk al dat ik geen toekomst had met mijn toenmalige partner’, vertelt Laurence. ‘Op aanraden van mijn omgeving heb ik dan ook kort overwogen om de zwangerschap af te breken, maar ik voelde dat ik dat niet wou. Ik wist dat ik mijn kindje een goede thuis kon geven, met of zonder mijn partner.’
Een paar maanden na de geboorte ging je uit elkaar met je vriend. Was dat een moeilijke beslissing?
‘Zoiets is altijd moeilijk, maar eigenlijk werd het voor mij makkelijker om een punt te zetten achter de relatie nadat Mila geboren was, omdat bepaalde zaken dan plots heel duidelijk werden. Het was een toxische relatie en ik wilde de fysieke en mentale gezondheid van mijn kindje absoluut beschermen.’
Schrok het je af dat je er plots alleen voor zou staan?
‘Nee, want ik ben zelf ook opgevoed door een alleenstaande mama, dus ik wist dat dit me zou lukken. Bovendien deed ik al zo goed als alles alleen, ook toen we nog samen waren. Ik had het natuurlijk graag anders gewild. Ik had zoals velen ook het ideaalbeeld om mijn kindje samen met een liefhebbende partner op te voeden. Maar ik blijf erbij dat het de beste keuze was om het in mijn geval alleen te doen.’
Combineerde je de zorg van je kindje met een fulltime job?
‘Ik stopte met werken tijdens mijn zwangerschap, en het plan was dat ik een jaar met Mila thuis zou blijven. Maar toen mijn partner en ik uit elkaar gingen, moest ik uiteraard weer aan de slag. Gelukkig vond ik snel een goede job. Mila ging drie dagen per week naar de crèche, een dag bij mijn mama en een bij mijn papa. Op die manier kon ik alles bolwerken.’
Is een goed netwerk waar je op kan terugvallen essentieel?
‘Absoluut! Het is zo belangrijk dat je een opvangnet hebt. “It takes a village to raise a kid“, wordt weleens gezegd en dat klopt als een bus. Ik heb geluk dat mijn mama al op pensioen is en niets liever doet dan op Mila te passen. Als ze kan, laat ze alles vallen om mij te helpen en ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor. Zo belde ik haar al verschillende keren als ik in de file stond of Mila ziek was om bij te springen. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het zou doen zonder haar.’
Kan de maatschappij mama’s ook wel wat meer tegemoet komen in zulke situaties?
De druk ligt voor alle ouders hoog. We moeten een goede job hebben en vooruitgang boeken in onze carrière, we moeten tijd maken voor leuke uitstapjes en reizen, en dat alles moet er ook nog eens heel Instagrammable uitzien. Daarnaast moet je nog eens aan self-care doen, genoeg slapen, sporten en vers koken. Dat is voor iedereen al praktisch onhaalbaar, maar zeker als alleenstaande mama. Sommige werkgevers kijken nu al naar resultaten in plaats van werkuren, en dat vind ik een goede evolutie. Acht uur geconcentreerd werken lukt toch niet, vaak krijg je op zes uren even veel gedaan. Die extra uurtjes zou ik handig kunnen gebruiken om mijn was en plas te doen, want het werk thuis houdt ook nooit op. Verder zou ik het ook een goed idee vinden als ouders met exclusief ouderschap, die dus de zorg volledig op zich nemen, beroep zouden kunnen doen op 100 % van het ouderschapsverlof in plaats van dit te moeten delen met een partner die in praktijk niet of amper bijdraagt aan de zorg en het overbruggen van vakanties.’
Is het financieel ook soms moeilijk?
‘Ik denk dat niemand het in deze tijden gemakkelijk heeft, maar met maar één inkomen valt het uiteraard niet mee. Het kindergeld dat je krijgt is mooi meegenomen, maar dekt maar een een klein deel van wat een kind kost aan kledij, hobby’s, school, kampjes en noem maar op. Ik prijs me gelukkig dat ik een hoger diploma heb en dat ik sinds een paar jaar als zelfstandige kan werken. Dat biedt toch meer flexibiliteit en een inkomen waar ik nipt mee rond kom.‘
Ik put er kracht en eigenwaarde uit dat ik dit alleen doe én kan. Als ouder heb ik dus niet echt een partner gemist. Maar als mens was het soms wel eenzaam.
Wat is het moeilijkste aan alleenstaande mama zijn of op welke momenten miste je het meeste een partner?
‘Ik brak een keer mijn hand en toen was het wel ontzettend moeilijk om Mila in bad te steken en haar luiers te verversen met een arm in het gips. Toen zou een extra paar handen wel van pas zijn gekomen (lacht). Maar in het algemeen trok ik wel mijn plan. Ik ben zelf ook door een alleenstaande mama opgevoed, dus eigenlijk ken ik niets anders en is dat deel van mijn identiteit. Ik put er kracht en eigenwaarde uit dat ik dit alleen doe én kan. Als ouder heb ik dus niet echt een partner gemist. Maar als mens was het soms wel eenzaam.’
Waren er momenten dat je er volledig doorzat?
‘Sowieso. Mila is enorm gevoelig en zelfs al baby ging ze vaak huilen als ik gestresseerd was, omdat ze dat aanvoelde. Ik kon haar toen niet troosten, omdat ik zelf niet rustig werd. Meer dan eens ging ik naar buiten om eens goed te roepen of belde ik mijn moeder om te komen overnemen. Ze kwam nog maar binnen en Mila stopte met huilen. En toen begon ik (lacht).’
Was het ook emotioneel soms pittig?
‘Ja. Ik moest nog veel verwerken van die toxische relatie waar ik net uitkwam, maar door de zorg voor Mila had ik nog geen tijd om dat een plaats te geven.’
Voelde je je soms een ‘slechte’ mama of had je soms het gevoel dat je faalde?
‘Zeker! Ik denk dat dat iets is wat elke mama herkent, of je er nu alleen voor staat of niet. Toen ze in de crèche zat, had ik het gevoel dat die opvoedsters haar meer zagen dan ik. Daar voelde ik me schuldig over. Als ik haar wat langer televisie liet kijken zodat ik nog andere dingen kon regelen, hoorde ik dat stemmetje in mijn hoofd zeggen: “schermtijd is slecht!” Maar ik leerde milder te zijn voor mezelf. Je moet roeien met de riemen die je hebt.’
Had je soms schuldgevoelens naar je kind toe omdat je eens koos voor jezelf op een bepaalde avond of dagje?
‘Eerlijk gezegd deed ik dat weinig. Maar als ik nood had aan een momentje voor mezelf, dan kon ik dat wel plaatsen, want ik ben een veel betere moeder als ikzelf ook gelukkig ben.’
Had je soms schuldgevoelens naar je omgeving toe omdat je bepaalde dingen niet meer kon doen?
‘Niet echt. Mila komt altijd en overal op de eerste plaats voor mij. Als iemand dat niet snapt, is dat zijn of haar probleem. Het is soms wel jammer dat je een feestje moet skippen of een event moet missen, maar ik voelde me niet schuldig.’
Zou je het achteraf gezien anders aangepakt hebben, bijvoorbeeld om meer hulp vragen?
‘Eigenlijk niet. Ik nam altijd de beste beslissingen met wat ik toen wist, en natuurlijk maakte ik fouten, maar ik denk niet dat ik het beter had kunnen doen. Zolang ik maar uit mijn fouten blijf leren.’
Het is natuurlijk wel goed om af en toe een klankbord te hebben, maar het is ook leuk om geen discussies te moeten voeren over de opvoeding van je kind.
Heeft alleenstaande mama zijn ook voordelen?
‘Alles heeft voor- en nadelen. Ik probeer de zaken altijd wel positief te bekijken. Heb je geen partner, dan kan je meer tijd en energie investeren in de band met je kind. Maak je elke beslissing alleen, dan zijn er ook geen meningsverschillen. Het is natuurlijk wel goed om af en toe een klankbord te hebben, maar het is ook leuk om geen discussies te moeten voeren over de opvoeding van je kind.’
Zorgde je situatie ervoor dat je band met Mila nog hechter is omdat het lang enkel jullie tweetjes was?
‘Ik denk het wel. We zijn in elk geval besties. Mijn beste vriendin is zes jaar oud (lacht). Ik weet dat er sommigen zijn die zeggen dat je een ouder moet zijn voor je kind in plaats van een vriendin, maar ik vind niet dat het ene het andere per se moet uitsluiten. Ik leg ook regels op en ben soms streng, maar we zijn een team. Zij luistert naar mij, ik luister naar haar. Die openheid vind ik belangrijk. Als er later iets gebeurt, wat dan ook, wil ik niet dat ze bang is om dat aan mij te vertellen. Ik heb zelf een goede band met mijn mama, en dat wil ik met Mila ook.’
Durf je van jezelf te zeggen dat je trots bent op hoe je dit allemaal deed?
‘Dat is een van de weinige dingen waarover ik durf te zeggen dat ik het goed heb gedaan in mijn leven. Ik ben echt fier op de manier waarop ik alles aanpakte.’
Nu Mila wat ouder is, wil je bepaalde dingen inhalen waar je vroeger misschien de tijd niet voor had?
‘Het is leuk dat er al meer kan, en dat gaat alleen maar verbeteren. Zo gaat het wel fijn zijn als ze groot genoeg is om alleen thuis te blijven. Maar langs de andere kant geniet ik er wel van dat ze mij zo hard nodig heeft en ik ben nog bijlange niet klaar voor het moment waarop dat plots niet meer zo is.’
Welke raad zou je willen geven aan mama’s die er alleen voor staan?
‘Ik vind het soms nog moeilijk om het zelf te geloven, maar je doet je kind geen onrecht aan door het niet te laten opgroeien in een modelgezin. Ook in een gezin met zowel een mama als een papa kunnen de ouders of kinderen ongelukkig zijn. Liever gelukkig alleen, dan ongelukkig met twee. Door te kiezen voor jezelf leer je je kind ook dat dat mag, zodat ze hopelijk later zelf ook zullen kiezen voor hun eigen geluk. Tenslotte wil elke ouder een gelukkig kind, maar elk kind wil ook een gelukkige ouder!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
