'Na een zwangerschapsverlies zou dat namelijk de bevestiging geweest zijn dat ik opnieuw écht zwanger was.'
Angela (31): ‘Ik vond het hatelijk dat ik niet die typische zwangerschapskwaaltjes had’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Na drie jaar proberen zwanger te raken schakelden Angela (31) en Bruno (31) over op ICSI. Ze zijn nu de trotse ouders van hun dochtertje Amalia.
‘Drie jaar probeerden Bruno en ik zwanger te raken, maar helaas zonder succes’, vertelt Angela. ‘Ik liet me door verschillende gynaecologen controleren, maar die vonden niks. Uiteindelijk lieten we Bruno testen en daaruit bleek dat hij te weinig zaadcellen had waardoor de kans op natuurlijk zwanger worden nihil was. We besloten daarom om op ICSI over te schakelen waarbij de zaadcel in de eicel wordt geïnjecteerd, dat was onze enige kans.’
Curettage
‘Na een eerste punctie konden ze twee embryo’s van goede kwaliteit maken’, aldus Angela. ‘Eentje werd ingevroren en het andere werd teruggeplaatst in mij. Ik deed er werkelijk alles aan om de zwangerschap te doen slagen. De fertiliteitsarts raadde me acupunctuur aan om m’n baarmoeder voor te bereiden en de kans op innesteling te vergroten. Zij vertelde me dat ik een koude baarmoeder had, dus ik hield m’n lichaam goed warm. Zo at ik alleen nog maar warm eten, dronk ik veel thee, droeg ik dikke sokken en noem maar op. Een maandje later kregen we goed nieuws: ik was zwanger! En dat van de eerste poging, ongelooflijk!’
De acupuncturist vertelde dat ik een koude baarmoeder had, dus ik hield m’n lichaam goed warm. Zo at ik alleen nog maar warm eten, dronk ik veel thee, droeg ik dikke sokken en noem maar op.
‘Bij de eerste echo had ik een slecht voorgevoel omdat ik het vruchtje niet zag en ook bij de gynaecoloog duurde het heel lang’, vertelt Angela. ‘Enkele weken later kwam het slechte nieuws dat het vruchtje gestopt was met groeien. Ik had het er verschrikkelijk moeilijk mee. Mijn man ook, en hij was niet bang om dit te tonen. Dat vind ik zo mooi aan hem, hij durft zich kwetsbaar op te stellen wat ik net een teken van kracht vind. Het vruchtje ging niet vanzelf weg, dus ik moest een curettage ondergaan wat ook een vreselijke ervaring was. Daarna moest ik drie maanden wachten om een nieuwe poging te ondernemen om zwanger te raken.’
Geplande keizersnede
‘Na een twee punctie werd besloten om een ingevroren embryo terug te plaatsen omdat de “verse” terugplaatsing mislukt was’, zegt Angela. ‘Dat is riskant, want bij het ontdooien is er altijd 10 % kans dat het vruchtje sterft en beschadigingen komen zowat altijd voor. Maar in mijn geval was alles 100 % in orde, ons kindje was toen al een wondertje! In november kregen we het goede nieuws dat we opnieuw zwanger waren! Ik was in de wolken, maar toch had ik veel schrik dat we ons kindje opnieuw zouden verliezen. Ik vond het dan ook hatelijk dat ik niet die typische zwangerschapskwaaltjes had, want dat zou een bevestiging geweest zijn dat ik écht opnieuw zwanger was.‘
‘Ik had een geplande keizersnede omdat de baby in stuit lag en niet wilde draaien’, vertelt Angela. ‘Ik had ook naar het einde van de zwangerschap een zwangerschapsvergiftiging waardoor ik het beste zou bevallen op 39 weken. Twee dagen voor m’n uitgerekende datum ging ik op controle, maar besloten ze me toch te opereren omdat mijn bloeddruk te hoog was en er daardoor te weinig voeding door de placenta naar de baby ging.’
Strijdvaardig
‘Ons kindje kwam de dag erna ter wereld en ze was kerngezond’, aldus Angela. ‘Ik besefte het die eerste dag niet dat ik écht mama was. De dag erna werd ik ‘s ochtends wakker en zag ik haar naast me in haar bedje liggen. Pas toen viel het me echt binnen: ik ben mama geworden! De tranen van geluk stroomden over m’n wangen. Na vijf dagen mochten we naar huis en op weg naar ons nestje was ik zo emotioneel dat ik bij alles begon te huilen.’
Zo zit ik soms urenlang te staren naar haar. Geen enkele serie kan daaraan tippen, zelfs ‘Friends’ niet en ik ben nochtans een grote fan (lacht).
‘We doopten ons dochtertje Amalia, dat is een Portugese naam’, zegt Angela. ‘Ik ben zelf half-Portugees en de naam betekent strijdvaardig, dat vonden we passen aangezien ze een cryo oftewel een embryo uit de diepvries is. Ik geniet van elk moment met haar. Zo zit ik soms urenlang te staren naar haar. Geen enkele serie kan daaraan tippen, zelfs “Friends” niet en ik ben nochtans een grote fan (lacht). We hebben lang op haar moeten wachten en we zeggen bijna elke dag tegen elkaar hoeveel geluk we hebben dat zij in ons leven is.’
We waren in de wolken dat we opnieuw zwanger waren.
Fotograaf: Kaat Bonte.
Ik haatte m’n buik vroeger, maar sinds de bevalling ben ik er supertrots op!
Fotograaf: Kaat Bonte.
Amalia lag in stuit, dus ik had een geplande keizersnede.
Fotograaf: Marijke Thoens
Het moment dat ik haar voor de eerste keer in m’n armen mocht houden, is onbeschrijfelijk!
Fotograaf: Marijke Thoens
We zijn gek op ons kleine spruit!
Ik wilde een eenhoorn, maar wel een stoere versie. Een goede vriendin, Marijke van Creathink, ontwierp dit. Het sterretje verwijst naar ons sterrenkindje. En op de achterzijde staat er een regenboog boven haar naam, want zij is onze regenboogbaby.
De bloemencirkel en de doopsuiker zijn van mijn nicht Marilyne, die haar eigen bedrijfje Bricoleuse heeft.
Al van het begin van haar leven is Amalia een vechtertje.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Sarah (33): ‘Ik ben echt zo’n mama die haar kindje mist als ze hem een paar uurtjes niet ziet’
- Lisa (27): ‘Het buikje van ons zoontje scheurde helemaal open en zijn leven hing aan een zijden draadje’
- Caroline (44): ‘Ik ervaar het moederschap nu helemaal anders dan toen ik 22 en 31 jaar was. Ik ben rustiger en geniet er meer van.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
