Wonen in Wallonië: ‘Ik heb nog altijd een vakantiegevoel door de levensstijl hier’

‘Ik heb altijd heel hard gesukkeld met taal. Tijdens mijn studies Communicatiemanagement greep ik dan ook alle kansen om mezelf uit te dagen. Zo ging ik drie maanden naar Zuid-Afrika om mijn Engels op een goed niveau te krijgen, en in het tweede jaar deed ik mee aan een uitwisselingsproject met studenten in Doornik. Zij brachten drie dagen in Mechelen door, en enkele weken later gingen wij drie dagen met hen mee naar Doornik. Dat wierp zijn vruchten af, al vond ik het nog steeds gênant om Frans te spreken. Toen ik mijn eind- werk deed bij Unilever, had ik de mogelijkheid om daar te solliciteren, maar ik deed het niet. Ik blokkeerde bij de gedachte dat ik ook Franstalige telefoontjes zou moeten beantwoorden. Mijn mama stelde voor om een jaar extra te studeren in Frankrijk zodat ik mijn angst kon overwinnen, maar onderwijs bij onze zuiderburen is belachelijk duur en dus geen optie. Ik zocht het dichter bij huis en vroeg een docent uit Doornik of ik bij hen terechtkon. Samen met een vriendin verhuisde ik vervolgens naar een appartement in Doornik, en een jaar later hadden we onze tweede bachelor op zak.’

Échte levensgenieters

‘Ik herinner me niet het moment dat ik besefte dat ik in Wallonië wilde blijven wonen, wel het eerste weekend dat ik niet naar huis ging. Ik wil niet de typische clichés bevestigen, maar in Wallonië heb je nog échte levensgenieters. Het is de normaalste zaak dat je na school een koffie drinkt en nog een tweede of derde bestelt. En als het geen koffie is, dan maar een aperitief (lacht). Het is geen ramp als je pas om 20u of later eet. In Vlaanderen had ik veel meer structuur. Ik was niet de student die elke donderdag tot een kot in de nacht uitging. Ik ben altijd heel sportief geweest en deed wat ik moest doen om mijn conditie op een goed niveau te houden. Daarnaast werkte ik hard voor school. Maar in Wallonië doen ze alles meer op het gevoel. Als ik met een Vlaamse vriendin afspreek, leggen we drie maanden op voorhand een datum vast. We weten bij wijze van spreken wat we gaan eten en welke kleren we zullen dragen. In Wallonië komen ze gewoon op je deur kloppen om te kijken of je tijd hebt.’

In sommige regio’s kan je nog koopjes doen en betaal je voor een nieuwbouwvilla soms maar 250.000 euro.

Verhuizen naar een boerengat in Wallonië

‘De Waalse cultuur beviel me zo goed dat ik na mijn studies verhuisde naar Luik. Ik sprak vloeiend Frans alsof het mijn moedertaal was en kon er dan maar beter gebruik van maken ook. Uiteindelijk heb ik vier jaar in Luik gewoond, maar toen mijn relatie op de klippen liep, overwoog ik een verhuis naar Vlaanderen. Mijn zus was meteen laaiend enthousiast en stuurde zoekertjes door van appartementen in Mechelen. Maar als ik verhuisde, zou ik thuis geen woord Frans meer praten en dat wilde ik niet. Ik had té hard gewerkt om het links te laten liggen. Daarom nam ik een landkaart van België bij de hand, keek ik waar de taalgrens lag en zocht ik in dat gebied een appartement. Mijn vrienden begrepen niet waarom ik in mijn eentje verhuisde naar een Waals boerengat vlak bij de taalgrens, maar het voelde goed. Het was wennen, maar ik heb me nooit alleen gevoeld en had een goed contact met de buren. En toen ik in de buurt een nieuwe sport uitprobeerde, ontmoette ik er de liefde van mijn leven!’

Coup de foudre

‘Toen mijn vriend en ik een jaar samen waren, begonnen we actief te zoeken naar een woning om te kopen. We keken eerst langs de kanten van de E40, maar de huizen waren te duur. Bovendien ging het ook allemaal zo snel. Na een bezichtiging moest je vrijwel meteen een bod doen, anders was het huis al verkocht. Omdat we geen huis naar ons budget en onze smaak vonden, besloten we ons zoekgebied te vergroten. Zo botste ik op een huis in Engis in de provincie Luik. Het zoekertje stond nog maar drie dagen online, dus ik belde de eigenaar voor een afspraak. Mijn vriend moest werken en kon niet mee, maar vanaf het moment dat ik een voet in het huis zette, was ik verliefd. Un coup de foudre. Alleen had een ander koppel al de vraagprijs geboden. Dat was balen, maar de eigenaar zei dat ik nog met mijn vriend mocht langskomen, voor als de verkoop toch niet zou doorgaan. Ook mijn vriend zag ons er al helemaal wonen. Het was zonde dat het niet ons huis zou worden, want in mijn hoofd wist ik al hoe ik het zou inrichten en waar de kerstboom zou staan. Ik kon niet stoppen met over het huis te praten.’

Waar voor ons geld

‘Anderhalve week later werd ik gebeld door de notaris van de verkoper, of ik nog interesse had. Het koppel was niet komen tekenen, dus de woning was nog beschikbaar. Mais non, c’est ne pas possible bleef ik maar herhalen. Ik was door het dolle heen (lacht). Enkele dagen later zaten we al bij de notaris. Toen we tekenden, hadden we zelfs nog geen lening bij de bank. Sinds december 2017 wonen we in Engis. Ik heb me nog nooit zo snel ergens thuis gevoeld. Het huis is helemaal ons ding: een gevel met de typische Ardense steen, twee open haarden, een lichte eetkamer, twee slaapkamers, een grote tuin en een garage. Dat allemaal in een landelijke omgeving én tegen een zachte prijs. We kregen waar voor ons geld. Zo’n huis hadden we in Vlaanderen met ons budget niet kunnen kopen. Dan hadden we waarschijnlijk in een klein appartement of een slecht geïsoleerde rijwoning gewoond. De locatie van ons huis heeft uiteraard invloed op de prijs. We hebben niet de allerbeste verbinding, wonen dicht bij de fabrieken van Engis en op 25 kilometer van de kerncentrales van Huy. Maar als ik hier binnen zit, denk ik daar niet aan.’

Altijd een vakantiegevoel

‘Wonen in Wallonië heeft heel wat voordelen. In het weekend zijn we zelden thuis. We leven meer buitenshuis en duiken vaak de natuur in of bezoeken een stad. Durbuy ligt op een halfuur en als we een kwartiertje rijden, zitten we in de Ardennen. Het enige wat nog ontbreekt, is een hond. Dan is het plaatje voorlopig compleet (lacht). Hoewel ik al sinds 2011 in Wallonië woon, heb ik nog altijd een vakantiegevoel. Ik hou van de levensstijl, van het rustigere ritme. Gebeurt het vandaag niet, dan wel morgen. Je hoeft niet altijd in de hoogste versnelling te leven. Er is meer tijd om te genieten en voor een gezellige babbel. In Wallonië is het normaal dat de buren zich komen voorstellen en dat je bij hen een kerstkaartje in de bus steekt. Je buren kruisen zonder meer, is not done.’

Mijn vrienden begrepen niet waarom ik in mijn eentje verhuisde naar een Waals boerengat vlak bij de taalgrens, maar het voelde goed.

Werken in Vlaanderen

‘Ik woon in Wallonië omdat ik het hier geweldig vind, maar ik werk in Vlaanderen. Ik ben freelance projectmanager, maar in het verleden werkte ik een jaar in Luik onder een vast contract. Voor een vergadering werd soms een halfuur over het weer gepraat, en dat was een hele opdracht voor mij, want het werk moet vooruitgaan. Niet veel later begon ik dan ook op zelfstandige basis. Een van mijn klanten zegt dat hij mij heeft aangenomen omdat ik peper in mijn gat heb, maar dat is niet echt een voordeel in Wallonië (lacht). Ik snoep dus van de leukste kantjes van België: de rust als ik thuiskom en de drive als ik werk in Vlaanderen.’

Meer ruimte voor compassie

‘In Vlaanderen heb ik het gevoel dat je heel goed moet zijn in wat je doet. Je moet uitblinken en je voor 200 % geven. In Wallonië ervaar ik die druk minder. Je kan dat als een cliché bekijken, maar ook als iets heel menselijks. Er is meer ruimte voor compassie. Als een sollicitatiegesprek slecht verloopt, stellen ze niet de vraag waarom het er zo aan toeging, terwijl Vlamingen dat meestal wél doen. Je mag je vergissen en fouten maken. Ik mag een uitgesproken mening hebben, terwijl ik in Vlaanderen mijn woorden een beetje moet censureren zodat ik niemand tegen de schenen schop. Maar er zijn ook nadelen. Ik zal niet snel naar een Waalse klantendienst bellen. Ik kies altijd voor een Nederlandse contactpersoon, want de Waalse klantendienst komt vaak zo verveeld over dat ik er 9 op de 10 keer ruzie mee maak. Nog een voorbeeld: onlangs wilde ik mijn adres laten wijzigen. Ik was om 10 voor 12 in het gemeentehuis en de dame aan het loket maakte me duidelijk dat ze over 10 minuten middagpauze had. Ze heeft me wel geholpen en was erg vriendelijk, maar dat zou je in Vlaanderen al niet moeten proberen, want dan krijg je de volle laag.’

Terug naar Vlaanderen? No way!

‘Voor veel mensen is verhuizen naar Wallonië geen optie. Ze willen hun vertrouwde omgeving niet achterlaten en hebben schrik dat ze in een sociaal isolement zullen terechtkomen. Als je de druk beu bent en een beetje wil ademen na het werk of in het weekend, dan raad ik Wallonië aan. Maar niet eender waar: dat moet je voor jezelf uitmaken, want elke regio heeft zijn voor- en nadelen. In sommige regio’s kan je nog koopjes doen en betaal je voor een nieuwbouwvilla soms maar 250.000 euro. Of ik me nog in Vlaanderen zie wonen? Mijn zus vermoordt me als ze dit leest, maar ik denk het niet. We hebben het hier veel te goed (lacht).’

Tekst: Marijke Clabots

Lees ook:

• 15 adembenemend mooie trouwlocaties in Wallonië voor een onvergetelijke bruiloft
• TIPS: deze dingen moet je in orde maken voor je alleen gaat wonen
• 3 vragen die je moet stellen voor je gaat samenwonen