‘Als je een vriend wil kwijtspelen, leen hem dan geld’ luidt een Russisch spreekwoord. En daar schuilt helaas veel waarheid in. Dat geld en vriendschap een dodelijke combinatie kunnen zijn, moest lezeres Stephanie (27) zelf ondervinden. Haar beste vriendin vertrok met de noorderzon nadat ze geld van haar leende.
‘Al vanop de schoolbanken droomde ik van een eigen zaak en zag ik mezelf in mijn fantasie al rondlopen in mijn eigen kledingwinkel. Maar meteen na mijn studies al in zo’n groot avontuur stappen, dat vond mijn mama geen goed idee. Als boekhoudster weet ze hoe moeilijk het is om een eigen bedrijf uit de grond te stampen. Daarom raadde ze me aan om eerst wat ervaring te gaan opdoen als werknemer in een andere zaak. Dus zocht ik een job in een kledingketen, een bedrijf waar ik niet veel later een nieuwe collega kreeg die ik nog kende van op school. We hadden samen dezelfde opleiding gevolgd, maar echte vriendinnen waren we tijdens onze schooltijd niet geweest.’
‘Pas op de werkvloer, als collega’s, werden we erg close met elkaar. Na het werk gingen we samen iets eten of een stapje in de wereld zetten. Ik kwam regelmatig bij haar ouders thuis over de vloer, en we belden of sms’ten bijna dagelijks. In een mum van tijd bouwden we een erg hechte vriendschap op en vertrouwden we elkaar alles toe. Toen ik haar vertelde over mijn grote droom, reageerde zij meteen laaiend enthousiast en stelde ze prompt voor om samen een zaak te starten. Een plan waar we niet veel later, toen het op ons werk een beetje moeilijker ging, ook effectief werk van maakten. We gaven allebei onze job op en gingen onze droom achterna.’
‘Omdat bij ons in het dorp al een tijdje geen handwerkwinkel meer was, maar wel een school die een modeopleiding aanbiedt, leek het ons een slim idee om in de buurt van die school een stoffenwinkeltje te openen, met daarbij ook ruimte om workshops te organiseren. Vol enthousiasme stelde ik een businessplan op, spraken we af dat we elk € 10.000 zouden investeren om een bvba op te richten en legden we onze plannen voor aan een externe boekhouder. En toen die eenmaal zijn zegen had gegeven, gingen we op zoek naar een geschikte locatie.’
Geloof in haar goede bedoelingen
‘Vrijwel onmiddellijk daarna bekende dat ze dat zij de € 10.000 niet meteen zou kunnen storten en vroeg ze of ik het even kon voorschieten, zonder dat we de gelijke-aandelenverdeling daarvoor zouden moeten wijzigen. Maar daar wilde mijn moeder niet mee akkoord gaan, ze weigerde dan ook om de handtekening te zetten die ik nodig had om aan mijn spaargeld te kunnen. Mama rook al meteen onraad en stelde voor om eerst even samen met haar ouders rond de tafel te gaan zitten voor er definitieve papieren opgesteld en ondertekend zouden worden. Een gesprek dat mijn mama alleen nog maar meer wantrouwen bezorgde.’
Ik liet mijn grootmoeder op mijn trouwdag haar kappersbeurt voorschieten en zette mijn andere beste vriendin aan om voor haar het eten, de activiteit en jurk die we allemaal zouden dragen op mijn vrijgezellenfeest te betalen.
‘Ikzelf was me van geen kwaad bewust, geloofde nog steeds in haar goede bedoelingen en hoopte vurig dat ik er nog in zou slagen om mijn moeder te overtuigen. We vonden het perfecte pand en zagen onze droom steeds meer vorm krijgen. En hoe concreter alles werd, hoe harder ik van stapel liep. Ook al hadden we nog geen definitief huurcontract getekend voor ons winkelpand, en was de oprichting van onze bvba nog niet rond, toch ging ik samen met haar al de eerste winkelrekken aankopen.’
‘We spraken af dat we elk de helft daarvan zouden betalen, en zolang de rekken niet geplaatst konden worden, zouden we ze stockeren in de garage van haar ouders. Maar eenmaal aan de kassa van de meubelwinkel zei zij plots dat ze geen geld bij zich had en ook geen betaalkaart ter beschikking had. Opnieuw wees mijn mama me op dit verontrustende signaal, maar ik bleef in haar onschuld geloven.’
Geveinsde geldproblemen
‘Ik betaalde de duizend euro voor de rekken alleen en geloofde blind het verhaal dat ze ophing over de financiële moeilijkheden waarmee haar ouders op dat ogenblik zouden kampen. En dat zij geacht werd hen daarmee te helpen. Toen ik een paar maanden later trouwde met mijn vriend, vroeg ik zelfs mijn grootmoeder haar kappersbeurt voor te schieten en zette mijn andere beste vriendin aan om voor haar het eten, de activiteit en jurk die we allemaal zouden dragen op mijn vrijgezellenfeest te betalen.’
‘Onze trouwdag verliep vlekkeloos. Zij was aanwezig op onze feest, alsof er niets aan de hand was. Omdat mijn mama voet bij stuk hield en weigerde om mij samen met haar een bvba te laten oprichten, informeerde ik uiteindelijk bij haar of ik onze winkelrekken bij haar ouders kon komen ophalen. Maar de rekken had haar vader naar eigen zeggen al in zijn tuinhuis verwerkt. Ze zou mij hiervoor die duizend euro terugbetalen in schijven van vijftig euro. Maar van dat geld heb ik nooit één cent gezien.’
Van de radar
‘Van vandaag op morgen verbrak ze alle contact. Ze reageerde op geen enkel telefoontje meer, liet al mijn voicemails, WhatsAppberichten en sms’en onbeantwoord en verdween plots uit mijn leven. Na enkele weken vruchteloos proberen contacteerde ik haar ex-vriend. En van hem kreeg ik te horen dat ze, naast de tweeduizend euro die ze mij en mijn entourage nog moest terugbetalen, ook bij hem drieduizend euro in de schulden stond, van huur die ze nooit had betaald. Maar ook hij had geen contact meer met haar. Het leek wel alsof ze van de aardbol verdwenen was.’
‘Ondertussen zijn we zes jaar verder en heb ik samen met een andere zakenpartner een winkel geopend. Dat ik mijn geld nooit zal terugzien, daar heb ik me ondertussen bij neergelegd. Maar de teleurstelling die ik opgelopen heb in onze zogezegde vriendschap, heb ik nog niet volledig verteerd. Na al wat wij samen hadden meegemaakt en gedeeld, kan ik dat nog altijd niet vatten.’
Lees ook:
