Zonder de helpende handen van vrijwilligers zouden veel verenigingen niet overleven. Deze lezeressen werken fulltime en zetten zich daarnaast al jarenlang in voor anderen en hun gemeenschap. Julie (28) gaat op Joka-kamp met mensen die mentaal en/of fysiek beperkt zijn
‘Dankzij een vriendin leerde ik enkele jaren geleden Joka kennen, een organisatie die vrijwilligerswerk organiseert in de zorgsector. Ze studeerde orthopedagogie en wilde tijdens de vakantie praktijkervaring opdoen. Ik zat op dat ogenblik nog in de jeugdbeweging, maar mijn vriendin overtuigde me om die zomer mee op Joka-kamp te gaan als vrijwilliger. Zo kwamen we terecht bij dienstverleningscentrum De Triangel in Lovendegem, voor personen met een mentale, fysieke of andere beperking. Die eerste keer wist ik niet waar ik me aan kon verwachten, maar al snel bleek het m’n ding te zijn. Na meer dan zeven edities denk ik nog niet aan stoppen.’
Tijd van hun leven
‘Iedere zomer verblijf ik met zo’n twaalf vrijwilligers een week in de voorziening en organiseren we allerlei activiteiten op maat van de bewoners. Kookworkshops, knutselen, op uitstap naar de markt of een goed gesprek. We weten op voorhand niet wat hun beperkingen zijn, maar proberen iedereen de tijd van hun leven te bezorgen. Slapen doen we niet in een tent omdat de zorg voor de bewoners te zwaar is. Sommige mensen hebben een meervoudige beperking en kunnen niet spreken, maar zijn dolgelukkig dat we hun dagelijks patroon doorbreken. Tijdens de zomermaanden is er regelmatig een personeelstekort, dus die extra individuele aandacht is meer dan welkom.’
Bijna al onze activiteiten vielen letterlijk en figuurlijk in het water, maar zelfs in de regen bleven ze glimlachen.
Lachen in de regen
‘Tijdens het kamp ben ik vaak kampverantwoordelijke. Ik organiseer het reilen en zeilen, neem deel aan de groepsactiviteiten en ben onder andere de contactpersoon tussen de vrijwilligers en de voorziening. Tijdens het kamp heerst er een enthousiaste sfeer. Naarmate de week vordert, slaat de vermoeidheid toe, maar we blijven elkaar oppeppen. Het zijn lange dagen, maar niets dat je niet met een kop koffie kan oplossen (lacht). Bovendien krijg je van de bewoners veel energie. Na elk kamp blijven al die gelukkige gezichten me bij. Vijf jaar geleden werkten we rond het kampthema circus. De eerste dag genoten we van een stralende zon terwijl het de rest van het kamp pijpenstelen regende. Bijna al onze activiteiten vielen letterlijk en figuurlijk in het water, maar dat kon de bewoners niets schelen. Zelfs in regen of wind bleven ze glimlachen.’
Onvergetelijke tijd
‘Als kampverantwoordelijke wil ik de bewoners, maar ook de vrijwilligers een onvergetelijke tijd bezorgen. Het is niet makkelijk om vrijwilligers te werven, en daarom wil ik dat ze met een goed gevoel naar huis gaan. Dat lukt meestal, want eens ze van een Joka-kamp hebben geproefd, zijn ze het jaar erna vaak ook van de partij. Ik zou dit niet meer kunnen missen. Zodra het kamp erop zit, val ik in een zwart gat en tel ik stiekem af naar volgende zomer. Elk jaar neem ik verlof om vrijwilligerswerk te doen. Ik werk in de logistieke sector, maar vind het belangrijk dat ik iets kan betekenen voor mensen die niet dezelfde opties hebben. Ik beschouw dit niet als goede daad, al hou ik er wel een goed gevoel aan over. In de toekomst wil ik ook op zaterdag werken als vrijwilliger. Mijn agenda laat dat nog niet toe, maar we zien wel hoe het evolueert. Ik ga sowieso nog enkele jaren mee op Joka-kamp. Er is echt niets mooiers dan andere mensen oprecht gelukkig te maken.’
Meer straffe verhalen:
