Soms kan je de dingen makkelijker vertellen wanneer je ze neerschrijft. Elsie schrijft in een brief neer wat ze haar vriendin wil vertellen die haar zelfrespect verloor.
‘Onze vriendschap is er een die onverwoestbaar is, al wordt ze nu op de proef gesteld. Het is al een halfjaar geleden dat je na een relatie van zes jaar plots weer vrijgezel werd. Je was gekwetst, uitgespuwd. Dus je wilde wraak. Ik weet nog dat ik je destijds zei dat opnieuw gelukkig worden de beste wraak is. Maar je leek het niet te horen. Dus ik wil het nu opnieuw zeggen. Hopelijk wil je luisteren.’
‘Je zou jezelf niets meer ontzeggen, profiteren van het leven en uitgaan zo vaak je kon. En je nam mij mee, je partner in crime. Ik besloot over je te waken en naast je te staan terwijl jij op zoek ging naar jezelf, want vooral dat was het: een zoektocht naar jezelf. Al wilde ik dat niet zo verklappen aan jou, daar zou je zelf achter komen. Ik dacht toen nog dat je gewoon een verzetje nodig had met een rebound, bijvoorbeeld. En die kwam er.’
‘Ik hoopte zelfs dat hij meer kon zijn dan een rebound, maar jij kreeg de smaak pas echt te pakken. We lachten nog samen met die opmerking, het leek zo onschuldig. Maar er volgde een nieuw weekend, een nieuwe man. En zo ging je maar door. Na die tweede keer stapte je steeds zekerder op je doel af. Na drie keer begon ik me zorgen te maken en ondertussen ben ik de tel kwijt.’
Ik wijs hen erop dat iedereen een verhaal heeft, een wilde periode ook. Maar hoe langer die periode bij jou duurt, hoe minder ik het kan verdedigen.
‘En erger nog: ik heb het gevoel dat ik jou onderweg ook verloren heb. Je leeft voor het weekend, voor de scharrels die erbij horen. Toen ik je wilde waarschuwen en zei dat je beter op jezelf moest passen, werd je boos. Het kon je niet schelen wat anderen van je denken. Je schreeuwde en tierde, tot je toegaf dat je jezelf niets meer waard vindt. En dat je dit ook niet meer wil. Je zei zelfs dat je jezelf niet meer herkende. Je was gebroken, maar je was ook dronken. De dag erna sprak je er niet meer over en mij wilde je er ook niet meer over horen of spreken. Diezelfde avond belandde je weer met iemand anders in bed. Ik was zo teleurgesteld, zo boos. Maar ik zweeg.’
‘Nu zwijg ik niet langer, maar zeg ik wat je moet doen. Stop met jezelf te verloochenen. Stop met jezelf voor de gek te houden. Dat doen anderen al genoeg. Ik hoor namelijk wat er gezegd wordt achter je rug, hoe er gelachen wordt met je. Dat doet me pijn. Ze noemen je makkelijk, een slet, een verzetje. Dat breekt mijn hart. Ik verdedig je als ik de kans krijg en ik vraag mensen om je niet te veroordelen. Ik wijs hen erop dat iedereen een verhaal heeft, een wilde periode ook. Maar hoe langer die periode bij jou duurt, hoe minder ik het kan verdedigen. Niet tegenover anderen, maar ook niet meer ten opzichte van mezelf.’
‘Je bent losgeslagen en op zoek naar iets wat je alleen bij jezelf zal kunnen vinden: bevestiging, waardering. Op het moment dat jij je eigen naam vergeet, zoek je die dingen bij mannen die de dag erna jouw naam niet meer weten. En je vindt het niet. Je duwt me weg, ik neem afstand. En ik zie dit niet meer goed komen als je nu niet ingrijpt. Als ik nu niet ingrijp. Je bent mijn vriendin nog steeds, maar je bent niet meer dezelfde. En ik mis je. Ik wil je bevestigen, waarderen en vooral helpen. Mensen praten over je, maar jij weet net zoals ik wie je echt bent. Sta sterk. Geloof in jezelf, schat jezelf naar waarde. En geef de mensen iets anders om over te praten.’
Lees ook:
