Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Je was een leugenaar, een bedrieger, een opgever. Mijn woede was groot, maar jij mocht het niet zien. Dat gunde ik je niet.'

Noortje schrijft een brief aan haar ex: ‘Ik was niet langer mezelf en dat was jouw schuld’



Soms kan je de dingen makkelijker vertellen wanneer je ze neerschrijft. Noortje schrijft in een brief neer wat ze haar ex wil vertellen.


‘Ik zou een lange sms kunnen sturen. Ik zou je kunnen opbellen of gewoon bij je thuis aanbellen om te zeggen wat ik allemaal wil zeggen. Ik heb het zelfs al overwogen, meermaals. Maar telkens wiste ik het sms’je, legde ik mijn telefoon weer weg of reed ik uiteindelijk gewoon voorbij je huis. Misschien omdat ik niet goed wist waarmee ik moest beginnen. Ik wilde je slaan, kussen, stampen, omhelzen. Alles tegelijk. Ik wilde vooral getroost worden, erkend worden in mijn verdriet, want jij bent vertrokken nog voor de eerste tranen uit mijn ogen konden rollen.’



‘Je wilde niet meer bij mij zijn. Meer woorden wilde je er niet aan vuilmaken. Meer uitleg had je zogezegd ook niet. De liefde was op. Zo gaat dat soms, zei je nog. Je leek zelfvoldaan en ik was te verbouwereerd om je met de vlakke hand in het gezicht te slaan, wat ik het liefst van al had willen doen. Zodra die woorden uit je mond kwamen, herkende ik je niet meer. Jij was niet langer die jongen op wie ik drie jaar eerder verliefd was geworden. Met jou woonde ik niet samen, met jou wilde ik geen leven delen. Maar zodra je de deur met harde klap achter je dicht had geslagen, wilde ik je terug. Het werd mijn enige missie. Ik was niet langer dat meisje dat drie jaar eerder verliefd was geworden, ik was niet langer mezelf en dat was jouw schuld.’

We waren uit elkaar gegroeid en dat ontkende ik. Ik hield vast aan wat we hadden in plaats van te werken aan wat we konden hebben.


‘Het enige wat ik voelde, was frustratie. Omdat ik geen degelijke uitleg had gekregen en vooral omdat twee weken later bleek dat je al iemand anders had leren kennen. Ik confronteerde je ermee, want het was het ontbrekende puzzelstukje: zij was al in het spel vóór onze breuk. Ook al ontkende jij dat staalhard, samen met haar. Toen vrienden bevestigden wat jullie niet bevestigden, was voor mij de maat vol. Ik wilde niets meer met je te maken hebben. Je was een leugenaar, een bedrieger, een opgever. Mijn woede was groot, maar jij mocht het niet zien. Dat gunde ik je niet.’

‘Ik ging diep, heel diep. Het verdriet dat bovenkwam was immens en even dacht ik dat het niet zou kunnen verwerken. Onze breuk was één ding. De reden voor die breuk was nog iets heel anders. Ik vond het niet eens erg dat je verliefd was geworden op iemand anders. Zo gaat dat soms, daarvoor gebruik ik zelfs jouw woorden. Ik vond het gewoon zo erg dat je er tegen mij niet eerlijk over kon zijn. En vooral dat heeft tijd gekost om te verwerken.’

‘Ik zie nu in dat ik ook mijn verantwoordelijkheid had bij onze breuk. We waren uit elkaar gegroeid en dat ontkende ik. Ik hield vast aan wat we hadden in plaats van te werken aan wat we konden hebben. Maar in plaats van samen terug te keren naar de basis ben je gewoon vertrokken. Dat blijf ik je kwalijk nemen, maar tegelijk is het ook datgene waarvoor ik je dankbaar moet zijn. Want doordat jij bent weggegaan, ben ik uiteindelijk weer tot mezelf gekomen. Ik heb nog geen nieuwe relatie gehad, ik ben nog niet opnieuw verliefd geworden. Maar ik weet dat het wel nog kan. En dat ik het wil.’

In alle eerlijkheid kan ik zeggen dat ik opnieuw gelukkig ben. In mijn eentje, met mezelf. En daar ben ik je dankbaar voor, al wil ik dat niet hardop gezegd hebben. Je krijgt dan misschien wel een beetje krediet, het is allemaal dankzij of ondanks jou. Maar uiteindelijk ben ik degene die al het werk gedaan heeft om te staan waar ik nu sta.’

 

Lees ook: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '