Herlinde: ‘Met elke kilo die ik verloor, werd ik ongelukkiger’

Anorexia Nervosa wordt niet door iedereen als een ziekte beschouwd. ‘Eet gewoon wat meer’, krijgen patiënten soms te horen in hun (dichte) omgeving. Ik kan persoonlijk vertellen dat het helemaal niet zo makkelijk is. Ik kampte op mijn achttiende met anorexia en ik draag daar nog steeds een stukje van mee. Erover praten helpt écht en daarom steun ik de vzw Anorexia Nervosa Boulimia Nervosa (AN-BN).

AN-BN is een vereniging die een informatie- en ontmoetingsplaats biedt voor mensen met een eetstoornis en hun omgeving. Je kan in het Inloophuis in Leuven, Antwerpen, Gent, Hasselt en Westende terecht voor een gratis én anoniem gesprek met een ervaringsdeskundige vrijwilliger. De vzw geeft ook les en organiseert getuigenissen op scholen en praatgroepen en rijdt rond om mensen te informeren. AN-BN krijgt geen subsidies en gebruikt giften en donaties om dit alles te verwezenlijken.

Zelfbewuster

Bij mij begon het in mijn eerste jaar aan de universiteit. In het middelbaar had ik een heel hechte vriendinnengroep en ging ik met plezier naar school. Aan de universiteit was het anders, het werd een pak serieuzer. Ik kwam terecht in een groep van om en bij de 1.000 studenten waarvan ik niemand kende. Ik voelde me plots niet meer zo goed in mijn vel en werd me veel zelfbewuster. Ik weet eerlijk gezegd nog altijd niet goed waarom, want ik was al heel mijn leven enorm slank, maar ik haalde me in het hoofd dat ik moest vermageren. Ik woog toen 56 kilogram en mat 1m74.

Het begon heel onschuldig met niet meer te snoepen. Ik was en ben nog altijd een zoetekauw, maar plots zwoer ik alle chocolade, taart, cake en koekjes af. In het begin was dat enorm lastig maar toen ik een verschil merkte op de weegschaal gaf me dat meer motivatie. Ik ging van 56 naar 54 kilogram, en toen stagneerde het. Ik wist dat ik het anders moest aanpakken en besloot gewoon minder te eten.

Eén schelletje ananas

Vanaf dat moment ging het heel snel bergaf. Ik at ‘s morgens 1 schelletje ananas, ‘s middags een paar crackers met één smeerkaasje en ‘s avonds probeerde ik normaal te eten zodat mijn ouders zich geen vragen zouden stellen. Ik hanteerde sluwe trucjes zoals mijn puree open smeren zodat mijn bord gevulder leek of ik verzon allerlei smoesjes. Ik had buikpijn, ik had al iets gegeten op school. Ik was inventief.

Het draaide niet meer om afvallen, maar om de controle die ik had. Ík besliste welk cijfertje er op die weegschaal zou staan en niks of niemand behalve ikzelf kon daar iets aan veranderen.

Ik begon ook fanatiek te sporten. Ik was altijd sportief, maar schakelde een versnelling hoger. Ik deed elke avond 600 sit-ups en ik probeerde 5 keer in de week te gaan lopen. Mijn middageten smeet ik vanaf dan gewoon in de vuilnisbak en ik kreeg het ook moeilijk om ‘s avonds een normale portie binnen te krijgen.

De kilo’s vlogen eraf en mijn familie en vrienden begonnen zich natuurlijk zorgen te maken. Maar ik, ik zag elke kilo die ik verloor als een persoonlijke overwinning. Het draaide niet meer om afvallen, maar om de controle die ik had. Ík besliste welk cijfertje er op die weegschaal zou staan en niks of niemand behalve ikzelf kon daar iets aan veranderen.

Klinkende ruzie

Ik woog nog amper 47 kilo toen mijn ouders aan de alarmbel trokken. Ik ben een vrolijk en open persoon, maar met elke kilo die ik vermagerde zagen ze me ongelukkiger en meer gesloten worden. Ik was verschrikkelijk humeurig en continu slechtgezind, puur omdat ik honger had. Na een klinkende ruzie over mijn gewicht, ik was doodsbang om de controle over mijn eigen lichaam te verliezen, gingen ze met mij naar onze huisarts die me onmiddellijk doorverwees naar de dienst Eetstoornissen van het UZ in Gent.

Ik ging daar éénmaal, dik tegen mijn zin, op gesprek. Het was een korte kennismaking waar ik me niet zo veel meer van herinner. Ik weet enkel nog dat ik me schaamde en dat ik niet snapte wat ík daar deed. Ik was toch bijlange niet zó mager als die andere meisjes. Ze gaven me een hele vragenlijst mee die ik thuis op mijn gemak moest invullen. Pas met het lezen van die vragen, gingen mijn ogen open.

Tranen van geluk

‘Heb je oorsuizingen?’, ‘Valt je haar uit?’, ‘Heb je pijn aan je botten?’, ‘Heb je het constant koud?’, ‘Ben je rap moe?’, ‘Heb je weinig energie?’. Ik moest tot mijn grote ontsteltenis op al die vragen ‘ja’ antwoorden. Ik had die avond een heel emotioneel gesprek met mijn ouders waarin ik beloofde om de knop in mijn hoofd te proberen omdraaien. Maand na maand ging mijn gewicht terug de hoogte in. Dat was niet gemakkelijk en ik herinner me dat ik vreselijk heb zitten wenen wanneer er terug een 5 als eerste cijfer op de weegschaal verscheen. Tranen van geluk dat ik weer een normaal eetpatroon én een normaal leven kreeg, maar ook tranen omdat die 5 me veel schrik aanjoeg.

Elke keer als ik een tweede bord spaghetti neem of een stuk taart eet, moet ik vechten tegen het stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat dit ‘slecht’ is.

Door heel veel te praten, was ik na een goed jaar terug op mijn oude gewicht en dat ben ik nog steeds. Ik ben niet meer hervallen en ik geniet weer enorm van eten. Toch zal ik altijd een klein stukje van die vreselijke periode met me meedragen, want elke keer als ik een tweede bord spaghetti neem of een stuk taart eet, moet ik vechten tegen het stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat dit ‘slecht’ is. Ik weet nu wel beter en negeer die belachelijke gedachte terwijl ik een tweede stuk taart opschep, maar ik vrees dat ik dat voor de rest van mijn leven zal meedragen.

Ik had geluk dat ik bij een warm gezin terechtkon, dat iedere keer opnieuw bereid was om naar me te luisteren, me te laten razen en me te troosten. Praten helpt en daarom is een vereniging zoals AN-BN zo belangrijk. Alle informatie over vzw Anorexia Nervosa Boulimia Nervosa vind je hier. Je kan ook zelf via hun website een donatie doen of een som storten op het rekeningnummer BE05 7360 1605 4675. 

• Redactrice Eline, wiens mama kanker heeft, zet graag de Stichting tegen Kanker in de kijker: ‘Het is dankzij wetenschappelijk kankeronderzoek dat ik nog een kerst krijg met mijn mama’
• Redactrice en mama in spe Elke kiest voor Boven de Wolken. Eén van de oprichtsters vertelt over het project: ‘Sterrenkindjes fotografeer ik met extra liefde, omdat ik zelf weet hoe belangrijk die foto’s zijn’
• Hoofdredactrice Eva kiest voor de actie Aster en Ramses for life van Mélanie Goethals: ‘Ook zieke kindjes kunnen een leuk leven hebben. Dankzij hun fantastische ouders en vzw’s die helpen’