Amber (18) werd in elkaar geslagen door een groepje jongeren op een chirofuif

‘2 september 2017. Die zaterdagavond ging ik naar Bal Tropical, een Chirofuif in het Limburgse Bocholt. Mijn beste vriend Mathijs, een vriendin en ik wilden onze dansbenen nog eens losgooien voor we met het academiejaar starten. Bal Tropical leek daarvoor de ideale gelegenheid. Dat was het ook: goede muziek én ik was in goed gezelschap. Wat kan je nog meer wensen? Maar onze zorgeloze avond kreeg rond 2u ’s nachts een dramatische wending. Er gebeurde iets waarvan ik hoopte dat het de dag van vandaag niet meer bestond.’

Gebruikt als boksbal

‘Het was zo warm in de tent dat Mathijs en ik besloten een frisse neus te halen en een luchtje te scheppen. Bij het naar buiten gaan passeerden we een groepje jongeren. Een van hen viseerde Mathijs. Vuile homo, flikker op, riep hij luidkeels. Omdat zijn verbale razernij bleef duren, en ik een grondige hekel heb aan onrecht, stapte ik op hem af en zei ik dat hij ermee moest ophouden. Ik hoopte dat ik hem tot inkeer kon brengen, maar voor ik het besefte, duwde een van zijn vrienden me op de grond. Wat erna gebeurde, is de reinste waanzin: met z’n vijven begonnen ze me te gebruiken als boksbal. Ik werd omsingeld door het vijftal en werd van links naar rechts geduwd, of zeg maar gestampt. Daarbij kreeg ik verschillende rake klappen, vooral in mijn gezicht. Het duurde maar een minuutje, maar op dat ogenblik leek het een eeuwigheid. Mathijs heeft geprobeerd me te verdedigen, maar tegen vijf man is niemand opgewassen. Hij kreeg ook enkele klappen, maar kon me uiteindelijk wegtrekken. Meteen daarna gingen we richting EHBO, want ik hing van kop tot teen onder het bloed.’

Bont en blauw geslagen

‘Op de EHBO-post kreeg ik de eerste zorgen toegediend, maar meteen werd duidelijk dat ik zwaar was toegetakeld. Ik had bijna overal pijn en mijn gezicht was intussen helemaal opgezwollen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Dat gevoel van onmacht is met geen woorden te beschrijven. Je verwacht ook niet dat je bont en blauw zal worden geslagen, en al zeker niet door vijf mannelijke leeftijdsgenoten op een fuif. Nadat ik een beetje was opgelapt, gingen we met de security op zoek naar het vijftal, maar de daders hebben we helaas niet meer gevonden. Mijn zus heeft ons vervolgens opgepikt en reed onmiddellijk door naar het ziekenhuis.’

Als beesten tekeer

‘Op spoed werd ik meteen onderzocht en werd de schade pas écht duidelijk. Meteen na het incident had ik barstende hoofdpijn, wellicht omdat ik meermaals op mijn hoofd werd geslagen. De daders hielden zich niet in, maar gingen als beesten tekeer, met als resultaat dat ik een hersenschudding heb en soms moet overgeven. Mijn neus is ook gebroken en ik heb een gekneusde oogkas en kaak. Ook mijn gebit bleef niet gespaard: er is een stuk van mijn tand en andere tanden vertonen barstjes. Daarnaast heb ik een aantal krassen op mijn gezicht en rug, die vermoedelijk met een sleutel werden aangebracht.’

Mentale verwondingen

‘Het is moeilijk te geloven dat ik in elkaar werd geslagen omdat ik het opnam voor mijn beste vriend. In wat voor een maatschappij leven wij? Ik heb soms het gevoel dat ik droom, al liegen de foto’s er niet om. Die selfie van mijn bebloede gezicht spreekt boekdelen. Morgen word ik geopereerd aan mijn neus, zodat die nadien mooi kan herstellen. Ik heb nog veel pijn, al is dat niet ongewoon, aangezien we nog geen week verder zijn. Mijn fysieke verwondingen zullen uiteindelijk wel genezen, maar mentaal heb ik het zwaar. De voorbije dagen deed ik amper een oog dicht, en als ik dan toch de slaap kan vatten, heb ik nachtmerries en beleef ik het hele moment opnieuw. Ik ben angstiger dan voordien. Het maakt het er ook niet makkelijker op dat de daders nog niet werden gevat. De ochtend na de feiten diende ik een klacht in bij de politie, die de situatie onderzoeken en de daders opsporen. Maar zolang ze vrij rondlopen, heb ik schrik dat ze ons pad opnieuw kruisen, of dat ze ons zelfs komen opzoeken. Ik wil dat ze gestraft worden voor hun daden.’

Steun van onbekenden

‘Mathijs week nog geen minuut van mijn zijde. Hij voelt zich schuldig, al is dat uiteraard nergens voor nodig. Wat we die nacht hebben meegemaakt, is niet niks en zullen we nooit vergeten, maar we slaan ons er samen wel doorheen. Dat zal tijd vergen, want zo’n gebeurtenis laat wel zijn sporen na. Ik ben niet alleen boos. Ik ben vooral verdrietig dat homohaat nog steeds bestaat. Waarom kunnen we elkaar niet gewoon accepteren? Gelukkig krijgen we enorm veel steun. Bijna iedereen kent intussen ons verhaal. Dagelijks krijgen we steunberichtjes van mensen die we niet eens kennen. Het zijn er zoveel dat ik ze niet allemaal kan beantwoorden. Ik ben die mensen enorm dankbaar, maar de komende dagen wil ik vooral omringd worden door familie en vrienden, en de tijd nemen om te herstellen. Ik hoop dat we nooit meer zoiets meemaken, maar als dit morgen opnieuw gebeurt, grijp ik weer in.’

Tekst: Marijke Clabots