Deze 11 lezeressen sporten als self-care: ‘Mijn gedachten komen helemaal tot stilstand tijdens het bewegen’

Inez (32): ‘Ik ben altijd sportief geweest, maar sporten was iets waarvan ik vond dat ik het “moest” doen. Ik zag het nooit als een deel van mezelf. Vroeger heb ik wel gelopen, maar altijd zonder doel. Dat werd ik al snel beu. Alles is veranderd toen ik tien maanden na de geboorte van ons eerste zoontje begon te lopen. Het werd een uitlaatklep; alle stress viel weg onder mijn loopschoenen. Deze keer had ik een uitdaging voor mezelf, en dat bleek de sleutel tot een nieuwe passie. Ik had ook een doel: ik wilde een halve ma- rathon in twee uur lopen, en na enkele maanden trainen ben ik daar ook in geslaagd! Het gevoel van keihard voor iets te trainen en mezelf te verbazen, was zalig. Ik miste alleen nog een teamgevoel, dus sloot ik me aan bij loop- en triatlonclub Hyat Coaching. Na een jaar consequent gelopen te hebben, werd ik zwanger van ons tweede zoontje en moest ik ermee stoppen. Een stukje van mezelf was even weg. Ik ben elf weken geleden bevallen van een tweede prachtige zoon. Nu moet ik het lopen op- nieuw opbouwen, maar zo kan ik mezelf terugvin- den. In oktober loop ik weer een halve marathon, twee jaar na die eerste keer. Dat gaat voor mij een full circle-moment zijn: twee jaar, twee kindjes, twee halve marathons.’

Jamy (28): ‘Ik kan enorm overdenken, mede door mijn stressvolle job met veel werkuren. Daarom hou ik van het gevoel dat sporten mij geeft. Mijn gedachten komen hele maal tot stilstand tijdens het bewegen. Vroeger sportte ik vijf keer per week, maar mo- menteel beperk ik het tot maxi- maal twee keer en combineer ik zwemmen en fitnessen. Ik merk dat als ik een tijd niet ben gegaan, het moeilijker is om mijn gedachten en gevoelens te relativeren, maar ik ben al dankbaar dat het zoveel mogelijk deel uitmaakt van mijn routine.’

Kelly (34): ‘Ik ben sinds vier jaar alleenstaande mama van twee zoontjes, Mathis (10) en Lou (5). Na een moeilijke scheiding en twee verhuizen had ik het vorig jaar erg moeilijk met mezelf. Mijn hele leven stond in functie van werken en mijn zoontjes. Ik stond op het randje van een burn-out. Ik besloot om meer aandacht te schenken aan mezelf en weer te gaan hardlopen als me-time. Sindsdien ga ik drie à vier keer per week hardlopen en doe ik thuis regelmatig work-outs. Het is soms zoeken naar de perfecte balans, maar het lukt me nu al een jaar om sport in te passen in m’n leven. Ik was begonnen met het doel om af te val- len, maar dat is allang niet meer de focus. Tijdens deze journey heb ik vooral beseft dat het mentale aspect veel belangrijker is dan het hebben van die summer body.’

Kirsten (41): ‘Als kind en tiener heb ik veel gedanst en geturnd, en de afgelopen tien jaar draaide mijn leven vooral rond yoga. Ik ben zelf ook yinyoga-leerkracht, waarbij vertragen en verzachten mijn go-to is. Toch voelde ik dat de balans zoek was. Het was te veel yin en te weinig yang. Hoe comfortabel en goed ik me er ook bij voelde, ik had nood aan meer beweging, kracht en explosiviteit. Ik had wel één voorwaarde: het moest in mijn tempo gebeuren. Daarom schreef ik me in voor een sessie bij Het Kabinet in Berchem, een praktijk met kinesisten en osteopaten die ook trainingen aanbieden in kleine groep én onder toezicht van professionals. Ik train er nu al ruim een jaar twee keer per week. Enkel in de week waarin ik menstrueer, sport ik niet. Ik voel me sindsdien zoveel sterker, en dat heeft dan weer een ripple effect op alles wat ik doe in het leven. Ik heb bewust geen foto van mezelf waarop ik aan het sporten ben, en dat zegt alles. Het gaat voor mij niet over hoe het eruitziet, bepaalde doelen halen of kilo’s verliezen. Voor mij draait het om hoe sporten voelt en wat het mentaal en fysiek met me doet. Er is ook geen sprake van competitie. Niet met mezelf, niet met medesporters. Ik kan het niet meer missen en voel én weet dat dit de weg doorheen de perimenopauze zal vergemakkelijken.’

Emily (27): ‘Ik voetbal al sinds mijn zesde, maar toch besloot ik twee jaar geleden om ermee te stop- pen. Omdat ik wekelijks ging trainen, maar amper wedstrijden mocht spelen, was ik niet meer gemotiveerd en kwam ik na elke training verdrietig thuis, dus stopte ik ermee. Twee maanden later had ik een burn-out. Ik heb een jaar niet gevoetbald, maar uiteindelijk zocht ik een nieuwe ploeg waarin ik me goed voelde en ben ik weer begonnen. Ik hield opnieuw van trainen en mocht voldoende wedstrijden spelen. We werden zelfs kampioen! Naast het voetballen ga ik ook vaak zwemmen en hardlopen. Spor- ten is voor mij echt voor mezelf zorgen. Voor mijn lichaam, maar ook voor mijn geest. Ik slaap altijd beter als ik gesport heb. Ook als ik me niet zo goed voel, bijvoorbeeld tijdens mijn menstruatie, probeer ik toch in beweging te blijven.’

Lara (24): ‘Vroeger had ik echt een hekel aan sport, waardoor de LO-lessen een ramp waren. Ik heb zó vaak geprobeerd te sporten vanuit een soort dwang: om af te vallen, om er “beter” uit te zien of gewoon omdat het moest, maar daardoor hield ik het nooit lang vol. Ik voelde me telkens slechter in plaats van beter. Tijdens de lockdown had ik tijd om uit te zoeken wat wél werkte voor mij. En plots had ik het gevonden: dat magische gevoel van sporten als self-care. Die mindsetverandering heeft niet alleen mijn eigen leven veranderd, maar ook mijn carrière. Ik schoolde me om tot personal trainer (@fitmetlara), maar dan wel eentje die het helemaal anders aanpakt. Geen focus op de weegschaal of cijfers, geen voor- en nafoto’s. Wel plezier, energie, kleine stapjes en mildheid. Intuïtief bewegen all the way!’

Judith (44): ‘Ik doe sinds kort samen met een vriendin aan aquajogging. Jawel, met zo’n grote blauwe band rond onze buik, alsof we nog niet kunnen zwemmen (lacht). Een halfuur of langer – het feit dat we de tijd niet bijhouden, zegt genoeg – op en neer joggen in het zwembad en bijpraten: gezellig! Geen idéé of het iets doet voor mijn lijf, maar het feit dat ik ’s morgens voor mijn werkdag al bewogen heb, geeft me een enorm fijn gevoel én energie.’

Anne (32): ‘Als kind deed ik niet aan sport, maar toen ik verder ging studeren, leerde ik mensen kennen die wel van sport hielden en ging ik met hen mee. Maar mijn basisconditie was onbestaande en ik kon hen niet bijhouden. Daardoor ging ik me steeds meer vergelijken met anderen, waardoor ik obsessief begon te sporten. Dat leidde tot een knieblessure die me dwong om stil te staan bij wat ik verlangde van mijn lichaam en wat mijn eigen doelen waren. Al snel ontdekte ik dat de sociale en mentale factoren me veel gelukkiger maakten dan het gewichtsverlies. Intussen doe ik verschillende vormen van dans, namelijk urban, paaldans, burlesque en jazz). Sporten is voor mij pure wellness waarmee ik mijn mentale weerstand weer in balans breng en zelfs sterker maak.’

Renee (29): ‘Ik begon met sporten tijdens de blok- en examenperiode. Alles is beter en leuker dan studeren, vond ik toen, maar ik leerde al snel dat lopen een uitlaatklep is. Niets werkt voor mij zo goed om te ontstressen, te ventileren of dingen te verwerken als even gaan lopen. Het helpt me enorm om mijn gedachten op een rijtje te zetten en creatief te zijn. Een loopje geeft me letterlijk de nodige zuurstof om er met hernieuwde energie weer succesvol tegenaan te kunnen. Toen ik me blesseerde, was ik even out, maar gelukkig ontdekte ik toen mijn liefde voor suppen. Mijn drukke leven en stresserende job combineer ik nu met regelmatige loop- en supsessies. Ik besef goed dat sporten meer is dan een hobby, het is een deel van wie ik ben.’

Lien (29): ‘Sporten en bewegen is voor mij de ideale manier om mijn hoofd even leeg te maken. Na een drukke en/of stressvolle dag kan het echt deugd doen om mijn lichaam te bewegen en te ontladen. Afhankelijk van hoe ik me voel doe ik dat rustig door te wandelen of iets intenser door aan krachttraining te doen. Wat ik ook doe, ik voel me beter in mijn vel, heb meer zelfvertrouwen, ben gelukkiger en heb meer rust in mijn hoofd nadat ik gesport heb. Ik ben ook personal coach en zie dagelijks hoeveel deugd het mensen doet om hun lichaam te bewegen en er hun self-caremomentje van te maken.’

Jana (32): ‘Ik loop al sinds ik begin de twintig was, maar toen was sporten nog niet zo’n routine als nu. Hoe dichter bij de dertig, hoe sterker het besef dat je goed zorg moet dragen voor je lichaam, en vooral voor je geest. Rond mijn 28ste ben ik begonnen met hier en daar deel te nemen aan loopwedstrijden. Dat smaakte al snel naar meer. Ik deed mee aan de 10 Miles, trailwedstrijden door de mooiste stukken van België, een paar halve marathons, een hele marathon… Ook het effect op mijn mentale gezondheid bleef niet uit. Niet alleen de regelmaat van minstens drie keer per week te lopen, maar ook mijn lijf dat voelbaar en zichtbaar sterker werd, zorgde voor een enorme boost. Ik ben zo fier dat mijn lijf dit kan: bewegen en ervoor zorgen dat ik goed in mijn vel zit. Dat gevoel draag ik élke dag met me mee en zorgt er ook voor dat ik op de werkvloer en in het dagelijkse leven sterker in mijn schoenen sta dan ooit tevoren. De blessures neem ik erbij. Goed afzien om alle frustraties of mogelijke stress eruit te zweten, elke keer een beetje sterker worden, een gezond hart krijgen dat hard voor mij werkt tijdens het sporten, karakter kweken om tóch te blijven doorgaan wanneer er weer iemand met mijn voodoopop speelt en een sterk lijf krijgen waar je u tegen kan zeggen. Dat is sporten voor mij.’