Ciao Bella! Het avontuur gaat voort...

Soms kwam ik aan op een casting en stonden er wel twintig jongens te wachten. Geen modellen, hoor, maar pr-boys.  In het begin wist ik niet goed wat de bedoeling was. Ze kwamen een praatje maken, vroegen mijn nummer en wilden absoluut dat ik mee uitging. En ik kan je verzekeren: ze kunnen aandringen! Telkens als ik ergens toekwam waar ze stonden, probeerde ik dan ook zo snel mogelijk binnen te glippen voor ze me konden opmerken. Soms lukte dat, maar andere keren niet.

Op het bureau hadden we een paar meisjes leren kennen die wel regelmatig met hen uitgingen. Ze stelden ons gerust, en vroegen of we zin hadden om vrijdagavond eens mee te gaan. We zouden worden opgehaald en netjes teruggebracht naar ons appartement. Alles werd voor ons geregeld: vervoer, eten, drinken en inkom in de club. Ik ben best nieuwsgierig van aard en bovendien: wie gaat er nu niet graag uit?
Dus besloten Ann en ik om een keertje mee te gaan.

We werden opgehaald aan ons appartement en naar een restaurantje gebracht dat er leuk uitzag. Het was er gigantisch druk. Alle tafels waren bezet, behalve eentje... pal in het midden van het restaurant! En dat was natuurlijk voor onze groep bedoeld. Het eten was al op voorhand besteld en niet veel later werden we voorzien van een typisch Italiaanse maaltijd: pasta, insalata, pizza... Noem maar op!

Na het eten vertrokken we naar de club. Toen we daar aankwamen, stond er een hele rij mensen aan te schuiven om binnen te komen, maar natuurlijk was het voor ons allemaal zo geregeld dat we niet hoefden te wachten of te betalen om binnen te komen. “You don’t have to pay, I can see you are a model!”, zeiden ze. Ik heb de hele avond staan dansen en me enorm geamuseerd.

In het begin van de avond voelde ik me nog niet zo op m’n gemak. Ik vond het raar dat we alles zo maar gratis kregen, er moest toch een catch zijn? Maar nu weet ik dat het die jongens hun werk is om modellen naar een bepaald restaurant of club te brengen, want dat zorgt ervoor dat er ook andere mensen naartoe willen. Maar toch... alleen zou ik nooit met hen meegegaan zijn, ik ben toch liever een beetje op mijn hoede. Je weet tenslotte maar nooit!

Volgende keer: Pech onderweg...