COLUMN: ‘Mijn vriendinnen en ik fantaseerden over een Barbiedroomhuis’
Catherine houdt van hotelbedden, gekke zonnebrillen en ketchup. Ze vindt zichzelf een simpel meisje, maar haar omgeving is het daar niet altijd mee eens.
Toen ik zestien was, wilde ik een roomie. Mijn beste vriendinnen en ik fantaseerden over een reallife Barbiedroomhuis waarin we allemaal samen zouden wonen, met genoeg plaats voor drie dressings en een bordje met daarop ‘no boys allowed’ in grote roze glitterstiftletters op de deur. Kwamen er toch vriendjes in het spel, dan zouden we een wekelijkse date night organiseren waarop de jongens in kwestie – die er in ons hoofd stuk voor stuk als Ryan Reynolds uitzagen – langs mochten komen met bloemen en/of een Bacardi Breezer in de hand.
Toen ik achttien was, had ik mijn eerste serieuze relatie. Mijn vriendinnen waren ook van ’t straat en de droom van het droomhuis werd opgeborgen. In de plaats kwam een nieuwe fantasie: we zouden misschien nooit samenwonen, maar wél in elkaars buurt. De straten van ons dorp zouden als de traphal in Friends zijn; een gang die we te pas en te onpas overstaken voor een babbel of koffie, hoewel we dat nooit hadden leren drinken. Onze vriendjes zouden maten worden en wij zouden nog elke week een girls night houden. Met wijn, want we waanden ons zo volwassen. Ondertussen ben ik zevenentwintig. Het dorp verruilde ik voor de stad, en die vriendinnen van toen zie ik minder vaak dan ik zou willen. Maar mijn droom van een huisgenootje is met enige vertraging alsnog uitgekomen. Nu ja...
Roomie n°1 arriveerde in april. Ze had niet zo lang geleden een huis gekocht met haar high school sweetheart, maar had nu bedenktijd nodig in Hotel Catherine. Zij werkte in een winkel met wisselende uren, ik leid een onvoorspelbaar freelancersbestaan, en na twee maanden kwamen we lachend tot de vaststelling dat we elkaar meer zagen toen we nog níét onder één dak sliepen.
We fantaseerden over een Barbiedroomhuis waarin we allemaal samen zouden wonen, met drie dressings en een bordje ‘no boys allowed’
Roomie n°2 trok in juli bij me in. Ze kwam terug van een halfjaar Barcelona en mijn hotelkamer was net weer vrij. Alleen had zij een lief, en ik ook, dus moest qualitytime algauw twee dagen op voorhand aangevraagd worden om te vermijden dat we andermans voorspelpodcast in surround sound te horen kregen.
Tot zover de fantasie en het bordje ‘no boys allowed’, dus. In het Barbiedroomhuis moet iedereen werkloos geweest zijn, en de kamers van Monica en Rachel waren vast beter geïsoleerd. Maar wanneer mijn roomie naar de bakker gaat, brengt ze taart mee en eten we ieder een groot stuk bij een glas cola light. Geen koffie, want die lusten we nog steeds niet.
Lees hier Catherine's vorige columns:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
