Marijne (21) durfde tien jaar lang niet te zwemmen in een publiek zwembad.
‘Ik omschrijf mezelf als dik. Niet omdat ik dat ongemakkelijk of denigrerend vind, maar omdat ik gewoon dik ben. “Dik” is voor mij een neutrale, beschrijvende term. Als dik persoon is het voor mij niet altijd makkelijk geweest om van sporten te houden, vooral omdat er bijna altijd een link wordt gelegd met afvallen. Toen ik in 2018 ging fitnessen, kreeg ik tal van “lovende” reacties, die meteen gefocust waren op gewichtsverlies. “Wat goed dat je gaat fitnessen! Hoeveel wil je afvallen?” Ik trok onmiddellijk een gekke blik. Ik wilde helemaal niet afvallen. Ik had gewoon zin in een nieuwe hobby. Maar mijn fitnessavontuur was niet van lange duur.’
Ook al pas ik in het typische plaatje van de “slanke sportster”, dat betekent niet dat ik in de gym altijd zelfverzekerd ben.
‘Ik vond mijn toevluchtsoord eerder in het zwembad. Tot op heden probeer ik wekelijks twee keer te gaan zwemmen. Ook dat was voor mij een erg grote stap, aangezien het tien jaar geleden was dat ik me nog in een publiek zwembad had durven te vertonen. Nu geniet ik van elk moment waarop ik in het water ben. Tijdens het baantjes trekken maak ik mijn hoofd leeg en is er niets om me zorgen over te maken. Het geeft me een energieboost en maakt me gelukkig. Ik denk dus totaal niet aan het aantal calorieën dat ik op dat moment aan het verbranden ben. Ook op dagen waarop ik minder goed in mijn vel zit, kies ik ervoor om mijn lijf niet te pushen, maar gewoonweg te genieten van het contact met het water. Ik vind het belangrijk om mijn eigen grenzen te kennen en te respecteren. Ik ben blij dat het me gelukt is om sporten los te koppelen van een ongezonde mindset die steeds gefocust is op obsessief gewichtsverlies, en dat wens ik iedereen toe.’
Tina (32) moet soms bewijzen dat ze wel degelijk sportief is.
‘Al 27 jaar turn ik in een recreatieve club. Ondertussen geef ik er zelfs al vijftien jaar les. Turnsters op de televisie zijn gespierde dames, maar zo zie ik er niet uit. Ik heb zelfs een heel “goeie” poep. Soms zou je niet geloven welke blikken ik daardoor krijg als ik zeg dat ik aan turnen doe. Als dat gebeurt, geef ik die mensen graag lik op stuk met een overslag, salto of flikflak. Om dat te kunnen, hoef je echt geen size zero te hebben. Veel belangrijker dan het ideale lijf zijn wilskracht en training!’
Het duurde heel lang voordat Sophie (29) een sportclub vond waar ze zich welkom voelde.
‘Toen ik zestien was, wilde ik net als mijn vriendinnen een sport beoefenen. In de fitness was ik vaak het enige meisje en werd ik aangestaard door de mannen. Ik wist me geen raad met de toestellen en verschoof al snel naar de ruimte van de loopbanden. Als beginneling was dat afzien. Om het compleet te maken, kwamen er mannen achter mij zitten om me te keuren, dus na twee pogingen gaf ik er de brui aan. Idem met boksen. Het is een toffe sport, maar er waren te weinig vrouwen in de boksring. Toen ik een cursus streetdance deed, was ik de nieuwe in de les en matchte mijn outfit niet met die van de rest. Ik werd achteraan in een hoekje gezet en had het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Toen ik ook nog eens vies bekeken werd omdat ik liever niet aan een show deelnam, betekende dat het eind van mijn streetdancecarrière.’
Ik vind mezelf sportief, maar durf me vanwege mijn kledingmaat zo niet te omschrijven als er anderen in de buurt zijn.
‘Maar daarna vond ik een sportclub waar iedereen welkom is en ik een goed gevoel kreeg. Er is voor ieder wat wils, je outfit doet er niet toe en zweten is toegestaan. Van één à twee keer sporten per week evolueerde mijn hobby naar een passie, en nu geef ik zelfs sportlessen. Maar vergis je niet. Ook al pas ik in het typische plaatje van de “slanke sportster”, dat betekent niet dat ik in de gym altijd zelfverzekerd ben. Ik ben ook maar een mens. In mijn ogen zitten mijn proporties niet goed en hebben heel wat vrouwen in de sportles mooiere benen dan ik. Daarom hamer ik er in mijn eigen sportlessen altijd op dat we er zijn om samen fun te beleven en dat het de bedoeling is dat iedereen zich goed en thuis voelt. Geen nare blikken of commentaar, maar aanmoedigingen en helpende handen.’
Helen (28) moet zich vaak verantwoorden wanneer ze wil sporten.
‘Ik krijg vaak de opmerking: “Waarom moet jij gaan sporten, je bent toch al mager?” Veel mensen in mijn omgeving leggen namelijk de foute associatie tussen gezondheid en iemands uiterlijk. Ze zien mijn lichaam en trekken de conclusie dat ik sportief ben, wat eigenlijk nog maar een maand het geval is. Ze vinden dat ik te mager ben om te sporten, want sporten doe je alleen om af te vallen... Niet, dus. Ik doe het om me gezond en fit te voelen, en maar een klein beetje voor die strakkere poep. Dat maakt dat ik soms zelfs niet over mijn onzekerheden of complexen durf te praten, omdat die worden weggeveegd met uitspraken als: “Hoe kan jij onzeker zijn? Je hebt het perfecte figuur!” Ook dat moet veranderen.’
Britt (24) durft zich niet te omschrijven als sportief.
‘Ik weeg 90 kilo en heb maat 42‐44. Mijn BMI is hoger dan 30, dus ik ben obees. Toch voel ik me niet zo. Ik ben al mijn hele leven aan de mollige kant, net als de rest van mijn familie. Maar de laatste vijftien kilo kwamen er de laatste jaren snel bij. Toch ben ik nooit gestopt met sporten. Ik sport al zo lang als ik me kan herinneren: voetbal, joggen, judo, BBB, zumba, spinning... Ik vind mezelf sportief, maar durf me vanwege mijn kledingmaat zo niet te omschrijven als er anderen in de buurt zijn. Ik loop bij het joggen nochtans sneller en langer dan mijn vriendinnen en lief. Ik loop moeiteloos tien kilometer, maar wanneer ik mijn moed bijeenraap en me een maandabonnement aanschaf in de fitness, voel ik me daar niet op mijn plaats. Ik word er niet per se bekeken, maar voel me er niet op mijn gemak. Nochtans zijn er in de spinningles vaak meisjes die moeten opgeven terwijl ik nog volop bezig ben. Ik voel me wel fit, maar zie er volgens het ideaalbeeld niet zo uit. Frustrerend...’
Laura (29) voelt zich volledig thuis in de gym.
‘Ik heb maat 46, heb overgewicht en ga al vijf jaar lang trouw naar de fitness. Het is iets wat ik iedereen zou aanraden. Het loont echt de moeite om die stap te zetten, en persoonlijk heb ik nooit te kampen gekregen met rare blikken of opmerkingen. Het zou jammer zijn mocht die gedachte mensen tegenhouden. Over het algemeen heb ik de indruk dat mensen zo gefocust zijn op hun eigen training, dat ze niet eens merken dat er anderen in de buurt zijn. Ik heb uiteindelijk zelfs goede vrienden gemaakt in de gym. Laat je dus zeker niet afremmen door stereotypes en waag gewoon de sprong als je daar zin in hebt!’
Claudia (23) voelde zich in de gym bekeken en onzeker vanwege haar lengte.
‘Ik kreeg de fitnessmicrobe te pakken dankzij mijn vriend, ook al zie ik er niet uit als de typische sportchick. Ik train vooral met gewichten. Daarbij focus ik niet op mijn fysieke kracht, maar op mijn wilskracht. Ik hoef geen afgetrainde spieren. Dat is een look die ik sowieso moeilijk zou kunnen bereiken, aangezien ik 1m85 groot ben en 64 kilo weeg. Ik ben dus tamelijk mager voor mijn lengte. Dat is altijd zo geweest en heeft niets met sport te maken. Door mijn lengte heb ik erg lange spieren en grotere hefbomen. Ik moet letterlijk van hoger komen bij het squatten, waardoor ik veel minder explosief ben. Dat zorgt ervoor dat ik minder snel spiermassa kan opbouwen. Daarenboven heb ik een heel snel metabolisme, wat maakt dat bijkomen erg moeilijk is voor mij. Resultaat: nog minder kans op snelle spierontwikkeling.’
In het begin voelde ik me erg bekeken en onzeker vanwege mijn lengte.
‘Soms zie ik in de gym vrouwen met prachtige gespierde benen, en dan ben ik even jaloers. Al snel realiseer ik me dat de meeste van die vrouwen gemiddeld 1m65 groot zijn. Dat kan ik oneerlijk vinden, maar er iets aan veranderen kan ik toch niet. In plaats van mezelf te veroordelen, zet ik het van me af en probeer ik dankbaar te zijn voor hoe ik er van nature uitzie. In het begin voelde ik me erg bekeken en onzeker vanwege mijn lengte. Ik wist ook niet goed waarmee ik bezig was en twijfelde of ik me niet belachelijk maakte. Nu, na zo’n vijf jaar af en aan trainen, is die onzekerheid zo goed als weg. Ik voel me goed en ben trots op mezelf als ik weer in de gym ben geraakt. Ik hou mijn progressie bij, maar het is geen obsessie. Ik doe het omdat ik het leuk vind en er waarde aan hecht.’
Lees ook:
