'All of Us', een Vlaamse film over vier terminale kankerpatiënten, speelt vanaf vandaag in de cinema.
REVIEW: ‘””All of Us”” doet je lachen, huilen en door je tranen heen lachen’
De eindbalans van 2019 was duidelijk: het was een abominabel jaar voor de Vlaamse film. Het nieuwe jaar begint echter hoopvol met ‘All of Us’, een tragikomedie van Willem Wallyn over vier terminale kankerpatiënten die in een praatgroep samen het einde van hun leven tegemoetzien.
Cathy (Maaike Neuville), Elisabeth (Joke Devynck), Philippe (Bruno Vanden Broecke) en Vincent (Jan Hammenecker) komen via hun behandelende arts terecht in de praatgroep van diens ex-vrouw Els (Barbara Sarafian). De dood zit hen alle vier op de hielen, maar ieder heeft zijn eigen manier om ermee om te gaan. Het enige wat hen – en eigenlijk ons allemaal – bindt, is de angst.
Er zijn vrolijker onderwerpen voor een film, maar laat je niet misleiden: ‘All of Us’ is geen trieste bedoening. Als we hoofdrolspeelster Maaike Neuville mogen geloven is regisseur en scenarist Willem Wallyn zelfs een beetje bang van emotie, waardoor hij moeilijke momenten in het verhaal snel countert met iets geestigs. Wallyn, die de laatste jaren vooral werkte als televisiescenarist, noemt de film dan ook ‘een tragikomisch verhaal over het leven’. Een film die je doet lachen, huilen en lachen door je tranen heen wanneer je ‘t allerminst verwacht.
Wat is er dan zo grappig aan kanker en de dood? Niet die twee dingen in se, want daar wordt niet mee gelachen. Wel de ‘knulligheid’, zoals Neuville het benoemt, waarmee er met dat naderende einde wordt omgegaan door de personages. En de personages zelf. Van het stereotiep marginale gezin van Cathy – ze was een tienermoeder die haar dochter vernoemde naar de Disneyfilm ‘Mulan’- over de schijnbaar ijskoude zakenvrouw Elisabeth die elke dag een andere fabulous pruik draagt en kunst verkoopt in vlot Japans, tot de macho autoverkoper die zich meer zorgen lijkt te maken over zijn erectiele functie dan over zijn leven: de personages in ‘All of Us’ zijn zo geschetst dat ze bijna een punch line zijn op zichzelf. Al maakt Wallyn hen wel menselijk genoeg opdat hun historie je meerdere keren naar je zakdoek doet grijpen.
En dan hadden we het nog niet over de shitman, een langharige Dominique Van Malder die met een zak vol stront rondloopt en af en toe een handvol naar random mensen gooit. Een minder subtiele metafoor zag je nooit, maar een meer accurate evenmin. Want de shit die kanker is raakt ons allemaal, alleen zorgt de totale willekeur van het leven ervoor dat de één een lading vol in het gezicht krijgt terwijl de ander een klein beetje van z’n mouw moet vegen.
Het moet erbij gezegd worden: als jij de volle lading kreeg en kanker dus heel dichtbij komt of kwam, kan deze film pijnlijk confronterend zijn. Je ziet situaties die je herkent, die je vreest of die je graag zo snel mogelijk wil vergeten, waardoor het komische en het mooie mogelijks aan jou verloren gaan. Of toch tijdens een eerste visie. Het loont de moeite om de film dan een tweede kans te geven. De humor, herkenbaarheid en de mooie silver lining krijg je de tweede keer sowieso wél te zien. ‘When you go, you stay’, de ondertitel van de film, is dan de troostende gedachte die je bijblijft.
‘All of Us’ speelt vanaf vandaag in de cinemazalen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
