14 september. Het was nog officieel zomer toen ik de vraag voor het eerst kreeg. Maar liefst 107 nachten hadden we nog om erover te slapen, maar een vriendin wilde toch graag al weten wat ik dit jaar doe op die ene speciale avond. Hallo, oudejaarsstress!
Sinds die dag kreeg ik de vraag nog twee keer. Als antiplanner en verfoeier van zowat alles wat met winter te maken heeft, doemt de gedachte aan oudjaar bij mij maanden op voorhand nog niet op. Zéker niet als ik op dat moment met m’n smikkel in de zon aan het genieten ben van de laatste zomerdagen. Maar dus wel bij m’n medemens.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben dankbaar voor het feit dat ik mensen in m’n leven heb die me graag bij zich hebben om een glaasje – lees: flesje – bubbels te drinken, veel te veel te eten en kapot te zijn tegen de tijd dat het laat genoeg is om te gaan dansen. Maar meer dan twee maanden op voorhand kiezen welk plan het beste zal blijken en welke vrienden of familie je zal teleurstellen, zorgt voor een pakje stress. En dan moet de pakjesstress nog komen. The happiest time of the year? Zeg maar the stressiest time.
Daar eindigt het oudejaarsdilemma trouwens nog niet, want als je weet met wíe er gevierd wordt, resten er nog de vragen waar – bij jou thuis ben je lekker dicht bij je bed, maar je zit met de opkuis – en wat er gegeten wordt – kroketten, toch? – en of er al dan niet gedanst wordt – het is overal zó druk – en wat je aantrekt. Om te eindigen met het ultieme vraagstuk: hoe gaan we dit in hemelsnaam tot de leukste – of op z’n minst de meest Instagramproof – en onvergetelijkste, zotste, zatste en meest legendarische avond van het hele jaar maken?!
The happiest time of the year? Zeg maar the stressiest time.
Waarom hangen we zo veel kak – of beter gezegd: glitter – aan een dag die eigenlijk elk jaar licht teleurstelt? Let’s face it: een nieuw begin is het zelden, en het beste feestje van het jaar is het evenmin. Toch is er amper ontkomen aan, zelfs niet als je je bewust bent van het overdreven gedoe dat oudjaar is. Ik maak mezelf al jaren wijs dat ik dit jaar écht niets nieuws ga kopen om die avond aan te trekken, om telkens weer te falen in dat voornemen. De marketingmachine draait op volle toeren en ons gezond verstand laat zich verblinden door de fel fonkelende reclames en etalages. Terwijl we ons er heel goed van bewust zijn dat we op pakweg zaterdag 29 december een minstens even fijn feestje zouden hebben – denk: geen massa en geen hakken – en dat zonder glitters op de kleren of ogen. Vooral dan omdat je na dat feestje niet veel te vroeg zou moeten opstaan om je bomma het beste voor het nieuwe jaar te wensen en vervolgens de aangeboden cava wijselijk af te wijzen. De geur alleen al...
In de Verenigde Staten is het een ongeschreven regel dat er niet over kerst gepraat wordt vóór Halloween. Elke feestdag op zijn tijd, nietwaar? Ik stel voor dat we een gelijkaardige regel instellen bij ons. Voor Sinterklaas rond is geweest – of de goede man jouw huisje nu passeert of niet – is oudejaarspraat off the table. Is spontaniteit niet altijd de beste optie? En de minst stresserende, als je ’t mij vraagt.
Tenzij je een huisje in de Ardennen wil huren voor de avond, that is. Dan moet je verdorie razendsnel zijn.
P.S. Wat doe jij eigenlijk met Pasen?
Lees ook:
