'Zelf ben ik van het type 'geen nieuws is goed nieuws' en wil ik liefst zo weinig mogelijk weten over het bestaan van mijn exen n.C. - na Catherine.'
COLUMN: ‘Na wat socialmediaspieden kwam ik te weten dat mijn eerste crush getrouwd is’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Ah exen, we hebben ze allemaal. En willen of niet, hen volledig uit ons leven wissen, lukt zelden. Hoeveel jaren en nieuwe lovers er ook verstrijken, de andere persoon blijft voor eeuwig en altijd dat gevreesde tweeletterwoord. Zelf ben ik van het type ‘geen nieuws is goed nieuws’ en wil ik liefst zo weinig mogelijk weten over het bestaan van mijn exen n.C. – na Catherine. Geen berichtjes, geen verjaardagswensen en liefst ook geen Facebookvrienden meer.
Blijft er toch een virtuele band intact, dan wint mijn nieuwsgierigheid het eens in een blauwe maan van mijn koppigheid en ga ik zijn profiel uitpluizen. Niet omdat ik nostalgisch wil terugblikken op het verleden, maar gewoon, omdat ik het niet kan laten. Dat levert vaak ongewenste resultaten op. Zo kwam ik na een recent rondje socialmediaspieden te weten dat mijn allereerste échte crush getrouwd is. God straft onmiddellijk. De laatste keer dat ik zijn naam intikte, kwam ik te weten dat hij op wereldreis vertrok en al zijn aardse bezittingen verkocht, inclusief een dvd die ik hem ooit voor zijn verjaardag gaf. Grof!
Plots besef ik dat de persoon met wie ik ooit wel en wee heb gedeeld een vreemde is geworden in een foute das en een goed gesneden maatpak. Dat mijn lief zijn naam amper kent en zijn vrouw niet eens weet wie ik ben.
Het huwelijksnieuws vond ik mogelijk nog erger. Vooral omdat het niet de eerste ex was die in het bootje stapte. Voormalig vriendje nummer twee – mijn allereerste échte lief – deed het voor. Met hem bleef ik dertien jaar geleden welgeteld drie maanden samen, tot ik uit puberale zattigheid een andere jongen kuste. Niet mijn mooiste moment. Hij dumpte me ogenblikkelijk en ik heb sinds die dag de Delirium Tremens afgezworen. Later hoorde ik op café dat hij tijdens een boswandeling uit een boom had gekakt. Niet zijn mooiste moment. Soit. Deze ex heeft gelukkig geen Facebook, maar toch bereikte het nieuws van zijn jawoord mij. Je denkt nu wellicht: get over it. Geloof me, dat is allang gebeurd. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, inclusief een overdosis closure.
Elke ex zit veilig opgeborgen in een mentaal archiefvakje, gelabeld met het tijdstip en de reden van onze break-up. Lekker duidelijk. Wanneer ik een update van hun burgerlijke stand registreer, wordt dat vakje echter ongewild geopend. Plots besef ik dat de persoon met wie ik ooit wel en wee heb gedeeld een vreemde is geworden in een foute das en een goed gesneden maatpak. Dat mijn lief zijn naam amper kent en zijn vrouw niet eens weet wie ik ben. Dat dat oké is, en tegelijk triestig. We kunnen hen misschien niet uit ons leven wissen, maar we kunnen hen wel defrienden. Al ga ik dat voorlopig (nog) niet doen. Daar ben ik veel te nieuwsgierig voor.
Deze column verscheen in Flair op 16 oktober 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
