Laat ons blijven schrijven, tekenen, dichten, delen en stappen, zodat de dood van Julie niet helemaal voor niets is geweest.
Vrouwen schreeuwen het uit na dood van Julie: ‘Pak onze verkrachters op, en hou ze binnen’
De triestheid voor de familie en vrienden van de vermoorde Julie Van Espen die de voorbije twee dagen door Vlaanderen ging, werd maandagavond deels omgezet in boosheid. Snel nadat de politie Julie vond, werd bekend dat haar moordenaar een veroordeelde verkrachter is. Een recidivist met een tweede veroordeling op zijn teller, deze keer van een schamele vier jaar, die door een rechter zomaar werd vrijgelaten in onze samenleving om daar te wachten op zijn proces in beroep. Julie Van Espen werd zo niet alleen het slachtoffer van een zieke mens, maar ook van de totale miskenning van seksueel geweld door ons rechtssysteem.
Naast de vele steunbetuigingen voor Julies familie en vrienden, klinken sinds maandagavond ook veel strijdvaardige stemmen op sociale media. Vrouwelijke stemmen vooral. Want we zijn boos. Nee, we zijn razend. We zijn het zo beu. En we voelen ons in de steek gelaten. Julie werd in de steek gelaten.
We willen niet bang zijn om alleen te fietsen, zeker niet op klaarlichte dag. We willen niet onze sleutels als een steekwapen tussen onze vingers houden wanneer we in het donker alleen over straat wandelen. We willen niet schichtig achteromkijken vooraleer we ‘s nachts onze voordeur durven openen. Maar wat wil je met een rechtssysteem dat verkrachters dezelfde milde straffen geeft als pakweg schriftvervalsers? In België zijn vrouwen gelijkwaardig aan een hoop papieren, zoals auteur Lies Jo Vandenhende het in haar post hieronder zo schrijnend stelt.
Vijf à tien jaar voor verkrachting, staat op het internet te lezen. Maar de moordenaar van Julie zat er maar vier en half en dat voor verkrachting, diefstal, verkeersmisdrijven en heling. Voor de tweede verkrachting kreeg hij vier jaar. Vier jaar. God weet hoeveel hij van die straf effectief zou uitgezeten hebben. Twee jaar misschien? Is er werkelijk iemand die gelooft dat een meervoudig verkrachter na enkele jaren opsluiting en met ondermaatse psychologische bijstand buiten zal komen als een nieuwe man die plots wel zijn handen kan thuishouden? De miskenning van het verwoestend karakter van seksueel geweld die spreekt uit de milde strafmaat die in ons land gehanteerd wordt, is ronduit misselijkmakend.
Deze keer moet er iets veranderen, dat gevoel hebben we nu allemaal. En daar moeten we aan vasthouden. Dus schrijf, teken en dicht de verontwaardiging van je af, of deel gewoon wat het talent van een ander produceerde. Eén van onderstaande posts, bijvoorbeeld. En als alles meezit (lees: als Bart De Wever meewerkt en toestemming geeft) stappen we binnenkort ook voor verandering. De mars tegen seksueel geweld/steun voor slachtoffers van geweld moet een stille mars worden voor Julie en alle andere slachtoffers van (seksueel) geweld. Want met schreeuwen op sociale media alleen zullen we er waarschijnlijk niet komen.
Lees en deel opdat de dood van Julie niet helemaal voor niets is geweest.
Auteur Lies Jo Vandenhende
Flair-cartooniste Chrostin
Dichteres Fauve Tessens
Blogger Annebeth Bels
Twitteraar Ikram Annouri
DIT is waarom we elkaar vragen om een smsje te sturen wanneer je veilig thuis bent of ergens aangekomen. DIT is waarom we onszelf allerlei kleine onbewuste verdedigingsmechanismen hebben aangeleerd. DIT... kon een ieder van ons zijn. #julievanespen
— Ikram (@IkramAnnouri) May 6, 2019
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Letterkunstenaar Straatletters
https://www.instagram.com/p/BxItONIl11V/
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
